'Dit is mijn meest persoonlijke boek tot nu toe. Eerder schreef ik boeken over stress, burn-out en millennials op het werk, nu deel ik het verhaal van mijn eigen kinderwens. Niet zozeer om erkenning te krijgen, maar vooral om anderen in dezelfde situatie troost te bieden. Het is fijn om je te kunnen spiegelen aan de ervaring van anderen. Het mannelijk perspectief op een vruchtbaarheidstraject is behoorlijk onzichtbaar. Voor vrouwen is het lichamelijk een stuk ingrijpender, als man voel je je soms een soort aanhangsel.
Mijn doel is om anderen zich minder eenzaam te laten voelen. Het gaat ook niet een-op-een over mij en ons, ik heb romanpersonages van ons gemaakt en het verhaal hier en daar aangepast om wat afstand te creëren. Tegelijkertijd is het een monument voor de liefde. Af en toe raakten mijn vrouw en ik elkaar even kwijt in het proces, maar we hebben elkaar steeds weer hervonden.
Lees ook: Ons dossier 'In de wachtkamer' met interviews met ouders over hun fertiliteitstraject
Tussen hoop en vrees
Een onvervulde kinderwens beheerst je leven, een leven dat jarenlang balanceert tussen hoop en vrees. Ik wil laten zien wat dat met je doet als persoon, maar ook als stel. Iedereen die een fertiliteitstraject meemaakt, zal de uitspraak herkennen: het is jullie zo gegund. Goedbedoeld, maar je kunt er weinig mee.
Zo’n medisch traject is een marathon met een onzichtbare eindstreep
Alles bij elkaar heeft ons traject drie jaar geduurd. Wat het zo lastig maakt, is dat je niet weet of het ooit lukt, en hoe lang het gaat duren. Je rent een marathon met een onzichtbare eindstreep. We hebben in die jaren veel onderzoeken gehad, vijf iui's – inseminatie ondersteund door hormooninjecties – en een ivf-traject waaruit tien embryo's zijn ontstaan.
Onwerkelijke omschakeling
In de wachttijd tussen de ivf-punctie en de eerste embryoterugplaatsing raakte mijn vrouw spontaan in verwachting. We waren stomverbaasd, het was ongeveer het enige moment waarop we dat absoluut níét verwachtten.
De omschakeling van 'onverklaard onvruchtbaar' naar 'in verwachting' was onwerkelijk. De eerste maanden durfden we het bijna niet te geloven. Eerder kregen we een miskraam, na een iui- behandeling. Het heeft tijd gekost om vertrouwen te krijgen.
Het allermoeilijkste
Inmiddels zijn we intens gelukkig met onze zoon van 9 maanden, het vaderschap is nog zoveel mooier dan ik had gedacht. Mijn zoon brengt veel vrolijkheid en lichtheid. Tegelijk vind ik dat ingewikkeld om te zeggen, ik weet hoe moeilijk het is om aan te horen als het maar niet lukt. Ik zou tegen iedereen in een traject willen zeggen dat het goedkomt, maar dat is nu juist het allermoeilijkste: dat weet je niet.
Ik wil met dit boek vooral meegeven dat je niet alleen bent, ook niet als man. Je hoeft je niet groot te houden, je maakt iets enorm ingrijpends mee. Daar komen veel gevoelens bij kijken: boosheid, frustratie, gemis, rouw, irritatie en jaloezie. Hou vol zolang je kan, en als het even niet meer gaat, mag je ook best struikelen en vallen.'
Het is jullie zo gegund verschijnt op 20 mei bij uitgeverij Spectrum (€ 21,99).
