'Ik zit weer in de wachtkamer, maar dit keer niet bij de afdeling fertiliteit. Jarenlang zeiden doktoren dat Johan en ik niets mankeerden, maar nu is er toch iets bij mij ontdekt. Tijdens ons fertiliteitstraject heb ik vaak aangegeven dat mijn menstruaties hevig en pijnlijk zijn met veel bloedverlies. Als ik ongesteld ben, moet ik me vaak ziek melden en ook bij de eisprong klap ik soms dubbel van de pijn.
Omdat ik al zoveel heb meegemaakt op dat gebied, was de drempel om naar de dokter te gaan erg hoog. Toch deed ik het, en zo kwam ik opnieuw als patiënt in het UMCG terecht.
Een vorm van endometriose
Ik blijk adenomyose te hebben, een ziekte waarbij baarmoederslijmvlies ingroeit en soms verstopt zit in de spierwand van de baarmoeder. Het is een vorm van endometriose. Uit vervolgonderzoek moet blijken of er nog meer aan de hand is, het zou kunnen dat ik ook endometriose heb. Daarbij kan baarmoederslijmvlies zich door je hele lichaam verspreiden, wat ook gevaarlijk kan zijn voor andere organen en lichaamsfuncties.
Natuurlijk hebben we direct gevraagd of dit de reden is dat ik al die jaren niet zwanger kon worden. De artsen hebben daar vooralsnog geen antwoord op. Het werkt in elk geval niet mee, kregen we te horen.
Lees ook: Annet lijdt aan endometriose: 'Ik dacht dat ik nooit zwanger zou worden'
Haaks op de hoop
Tijdens het fertiliteitstraject heb ik mezelf zo vaak moeten verantwoorden en verdedigen tegenover anderen. Dat gevoel is nu weer terug. Mensen denken dat het gewoon maar een menstruatieklacht is, maar het is veel meer dan dat. Tijdens mijn menstruaties kan ik bijna niets van de pijn.
Veel is nu nog onduidelijk, maar er is al wel genoemd dat bij adenomyose soms de baarmoeder verwijderd wordt. Dat maakt me erg verdrietig, onze kinderwens is natuurlijk niet zomaar weg. Andere hormoontherapieën, zoals een spiraal laten zetten, staan ook haaks op de hoop om ooit nog zwanger te raken.
Kop in het zand
Voor ons is het desondanks moeilijk om nog vast te durven houden aan onze kinderwens. Johan heeft altijd gezegd: 'Uiteindelijk gaat het lukken'. Ook als ik er niet meer in geloofde. Maar pas geleden zei ook hij: 'Ik heb misschien te lang mijn kop in het zand gestoken, ik besef nu pas dat het misschien wel nooit gaat lukken.
Iemand zei ooit tegen ons: 'Eerst kijk je wel waar het schip strandt, maar wat doe je als het daadwerkelijk strandt?' Dat is de vraag die nu voor ons ligt.
Lees ook: Wat als zwanger worden niet lukt? De mogelijke oorzaken op een rij
Iets te verliezen
Eerst moeten we kijken waar het adenomyose- en endometriosetraject ons leidt. Maar zelfs al zouden er nieuwe kansen ontstaan, weet ik niet of we het nog aankunnen om voor de vierde keer een icsi-traject in te gaan. We weten ook niet of we daar nog goed aan doen. Hoe ver moet je gaan? Hoe weet je wanneer je je kinderwens definitief moet loslaten?
De antwoorden hebben we niet. Maar we weten wel dat we ook iets te verliezen hebben, iets dat er juist wél is. Onszelf, elkaar, en een leven dat niet constant wordt beheerst door verlangen naar iets dat zo onzeker en moeilijk is.
Meer nabijheid tussen ons
Ondanks alles hebben we veel geleerd van de jaren in de medische molen. Het traject heeft ons dichter bij elkaar gebracht, en we beseffen heel goed dat het tegenovergestelde ook had kunnen gebeuren. We hebben van elkaar geleerd hoe we omgaan met hoop, pijn, verdriet en teleurstelling. Door veel te praten is er meer nabijheid tussen ons gekomen in plaats van afstand. Daar zijn we dankbaar voor en dat koesteren we.
We durven niet te ver de toekomst in te kijken. Dan ontstaat er namelijk een beeld dat verder reikt dan geen ouders zijn. Als we definitief geen kinderen krijgen, zullen we ook nooit opa en oma zijn, bijvoorbeeld. Op moeilijke momenten vragen we ons af wie er later bij ons op bezoek zullen komen. Daar staan gelukkig ook mooie momenten tegenover. Soms lopen we met onze honden Max en Eef door het bos en besef ik juist hoe rijk en goed het leven is. We hebben elkaar, en dat is de basis.
Dat jongetje in een tuinbroek
Hoop vind ik ingewikkeld. Ik heb jarenlang hoop gehad en dat heeft me niets opgeleverd. Ik durf niet zo goed meer hoop te houden. Maar mijn ouders en schoonouders zeiden laatst: 'Wij hebben nog wel hoop voor jou en jullie'. Dat vind ik fijn, het maakt dat we ons minder alleen voelen. Het is niet alleen ons verdriet, het wordt ook gedragen door onze ouders en zussen.
Het doosje met babyspullen staat nog altijd op zolder. Ik kan en wil er niet naar kijken. Ik weet dat het er is, maar ik kan het niet aanraken of er iets mee doen. Tegelijkertijd kan ik het ook niet wegdoen. Dan moet het maar blijven waar het is. Ik ben nog altijd aan het leren dat mijn verdriet er mag zijn. Het hoeft niet weg, net als dat doosje. Het droomplaatje in mijn hoofd van een jongetje in een tuinbroek dat op onze oprit leert fietsen, is ook niet verdwenen. Dat jongetje mag wonen in mijn hart.'
Dit is het vijfde en voorlopig laatste deel in de interviewserie met Marloes. Eerdere afleveringen kun je teruglezen in het dossier In de wachtkamer. Daar vind je ook de column van Marieke Poelmann over haar eigen fertiliteitstraject.
