Afdankertjes, B-merken en relaxte(re) ouders: dit is het lot van het tweede kind

Voor haar eerstgeborene Ties wilde Charlotte alles perfect voor elkaar hebben. Bij haar tweede kind, dochter Sophie, gaat dat… anders. Een duidelijk geval van het tweedekindsyndroom. 

1 | Het zwangerschapsdagboek

Net zwanger zocht ik me gek: ik moest en zou het perfecte zwangerschapsdagboek vinden. Alle voorgedrukte boeken vond ik suf, dus het werd een prachtig, duur notitieboek, waarin ik nauwgezet van alles en nog wat bijhield. Er zitten foto’s in van de test, de echo’s en de cadeautjes waarmee we de zwangerschap wereldkundig maakten. Had ik al gezegd dat ik lichtelijk hysterisch was in die tijd? Toen zwangerschap nummer twee zich aandiende, was ik een stuk nuchterder. Het dagboek (ook een mooi notitieboek, daar niet van) was in tien minuten besteld en pas bij de twintigwekenecho begon ik met schrijven.

2 | Het babyboek

Met het babyboek verliep het al niet veel anders. Begon ik binnen een week aan dat van Ties (na opnieuw een lange zoektocht naar het allermooiste exemplaar), het boek van Sophie begint met zeven weken. En dat schreef ik pas nadat zij zelf de tien weken al had aangetikt. Ik had me nog zo voorgenomen dit niet te laten gebeuren, aangezien ik zelf het tweede kind ben en mijn eigen babyboek pas bij zes maanden begint. Maar ik begrijp nu waarom mijn moeder ooit schreef dat ze echt eerder aan het boek wilde beginnen, maar gewoon geen tijd had.

Ideaal voor mama’s met weinig tijd: In dit dagboekje hoef je elke dag maar één vraag te beantwoorden

3 | Pufles

Niet dat ik de tweede keer niks aan de voorbereiding op de bevalling wilde doen, maar de tijd ging wat snel. De eerste zwangerschap krópen de weken voorbij, bij de tweede was het ineens week dertig. Ergens rond die tijd dacht ik: o ja, bevallen, nou ja, ik heb nog even. En daarna was het zomaar ineens week 39. Ik werd ingeleid, wist dat twee dagen van tevoren en dat was precies de tijd die ik besteedde aan hoe-vang-ik-ook-alweer-een-wee-op en er-was-iets-met-ademhaling. Cursus? Boeken? Ach, ik heb het overleefd.

Lees ook: Zwangerschapscursussen, een overzicht

4 | De kamer

Ik overdrijf niet als ik zeg dat de kamer van Ties met zestien weken al klaar was. Ik zat opa flink achter de broek aan voor een zelfgetimmerde steigerhouten wand. Het Eerste Pakje hing met twintig weken gewassen en gestreken in de kast en daarna waste ik het nog twee keer. Op de eerste dag van mijn verlof stond ik twintig hydrofielluiers te strijken. Een slimme meid is op de kraamtijd voorbereid.

Bij Sophie ging het… anders. Zo rond de dertig weken lieten we een verbouwing uitvoeren die we al eerder hadden bedacht, maar steeds maar niet hadden geregeld. Daarna was haar kamer klaar voor gebruik en toverden we een witte wand om in een roze. Een week of twee later liet ik het plan varen om links en rechts wat mooie meubels te scoren en die eigenhandig op te knappen – what was I thinking, ik houd niet eens van klussen. We kochten een mooie kast en shopten daar online een commode en ledikantje met weinig levertijd bij. Met nog twee weken op de teller ruimde ik de kast in, een week voor Sophie’s komst decoreerden we de boel nog wat en het resultaat is, al zeg ik het zelf, hartstikke leuk en gezellig. Maar Pinterest perfect, zoals Ties zijn kamer? Nee, dat niet.

Ook interessant: Alles over de babykamer

5 | De kleertjes

Van top tot teen in blauw zag ik nou ook weer niet zitten, maar verder leek het me niet echt een probleem dat mijn meisje een behoorlijke stapel kleren van haar grote broer zou dragen. Ze groeien er tenslotte zo uit en wit past bij elke baby. Of het olifantje op het boxpakje nou een roze of blauw hoedje op had, dat zou niemand zien. Tot de man die de gordijnen in de babykamer kwam ophangen – Sophie was er toen al, zie vooral ook punt 4 – opmerkte dat het zo’n ‘schattig jongetje’ was. Pas toen besloot ik dat er ook wat roze kleding moest komen.

Lees ook: Babykleding wassen: zo doe je dat veilig

6 | De foto’s

Omdat ik als tweede kind aanzienlijk minder babyfoto’s heb dan mijn zus (mijn moeder: ‘Maar dat was in die tijd anders, toen pakte je alleen bij speciale gelegenheden de camera’), nam ik me voor van Sophie minstens zoveel foto’s te maken als van Ties. Dat is gelukt. De eerste weken dan. Daarna werd het wat minder, ondanks de aanwezigheid van diverse iPhones en spiegelreflexcamera’s in ons huis. Ik grijp nog altijd snel naar de iPhone bij de diverse eerste keren, maar waar bij Ties het eerste tot en met het 52ste lachje zorgvuldig werd vastgelegd, hang ik nu niet elke seconde dat ze lacht met mijn telefoon boven Sophie haar box. Waarbij ik ter verdediging wil aanvoeren dat ik nu – echt waar – meer bezig ben met genieten van het moment en minder met hysterisch foto’s maken.

Lees ook: 12x zo maak je de mooiste foto’s van je pasgeboren baby

7 | Project ‘het eerste jaar’

Ties legden wij elke maand van zijn eerste jaar gekleed in een witte romper op een schommelstoel, waarna we hem fotografeerden tegen elke keer dezelfde muur, met op een krijtbord het aantal maanden dat hij oud was. Erg Pinterest van me, al zeg ik het zelf. We noemden het zijn ‘eerste jaar projectje’. Voor Sophie zouden we ook iets geweldig leuks bedenken. Alleen hadden we toen ze al anderhalve maand was nog steeds niet verzonnen wát. Gelukkig had ik zo’n pak met mijlpaalkaarten gekregen, zodat ik elke keer min of meer op de juiste datum een foto kon maken. Dat de ‘today I’m 12 weeks old’-foto pas na de dertiende week is gemaakt, merkt ze later toch niet.

Ook interessant: 13 foto’s van je baby die niet in het fotoalbum mogen ontbreken

8 | Gebruikt speelgoed

Ties heeft momenteel twee allerallerbeste vrienden: Bumba en Nijntje. Vooral die laatste is ook ruim vertegenwoordigd bij Sohpie’s kraamcadeaus: boekjes, knuffels, ballen, een bestekset, ze heeft behoorlijk wat gekregen waar Ties met glimmende oogjes en een luid ‘nijijijijntje’ op aanvalt. Sommige dingen heb ik verstopt, maar is het echt zo erg dat hij eerder met haar voetbal speelt dan zij? Ze zal het bovendien moeten doen met drie houten loopfietsjes die al veelvuldig tegen de muur zijn geknald. En o ja, de prachtige poppenwagen die Sophie voor haar geboorte van haar tante kreeg, is eigenlijk ook al ingewijd.

Lees ook: Hoe kies je geschikt speelgoed voor je peuter?

9 | Merk X

Was ik er bij Ties van overtuigd dat alleen dat éne merk luiers/doekjes/zeep/smeersels goed genoeg was voor zijn gevoelige babyvelletje, inmiddels ben ik erachter dat zo’n velletje ook prima producten verdraagt die niet organisch zijn geproduceerd in het speciale bergklimaat van Zuid-Nepal. Niet dat ik Sophie insmeer met frituurvet, maar de 31 euro die een niet eens zo grote tube van Ties zijn crèmes kostte stop ik nu liever in een jaarvoorraad babyolie.

Lees ook: Babyhuid verzorgen: advies en tips

10 | Relaxen maar

Maar het is niet allemáál een tikkie minder bij mijn tweede kind. Ja, ze moet het doen met gebruikt speelgoed en dat afgeraffelde eerste-jaar-project moet ze me ooit ook vergeven, maar ze heeft wel een veel relaxtere moeder dan haar broer in het begin had. Huildag? Ik hang niet wanhopig boven haar box voor poging 341 om de speen die ze meteen uitspuugt er toch in te krijgen, maar sjouw haar gewoon een dag rond en weet dat het morgen over is. En probeerde ik Ties nog fanatiek in een schema te krijgen, Sophie hoeft maar te kikken of ze hangt al aan mijn borst. Het zal wel met die zogenaamde regels. Ik heb inmiddels mijn eigen regels uitgevogeld en die blijken best goed te werken. Eigenlijk is het wel fijn, dat tweedekindsyndroom.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Auteur: Mariëtte Middelbeek

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.

Beeld: GettyImages