Esthers bevallingsverhaal: 'Ted heeft de eerste 24 uur niet gehuild, hij was in shock'

'De zwangerschap verliep goed. Ik had nergens last van en voelde me mooi. Ik genoot er echt van om zwanger te zijn, want ik had er lang naar uitgekeken.

Ook naar de bevalling keek ik uit. Natuurlijk wist ik wel dat het pijn zou doen, maar ik stond er positief in. Zo van: laat maar komen.

Vliezen gebroken

Op 25 april om 06.00 uur, met precies 39 weken, braken mijn vliezen. Ik lag op bed toen het gebeurde. Voor mijn gevoel heb ik vervolgens heel die ochtend weeën gehad. Ze kwamen en gingen weer. Ik voelde ze wel, maar de pijn was prima te doen. Ik kon bijvoorbeeld nog gewoon lopen.

Om 12.00 uur ben ik onder de douche gaan staan en toen verdwenen de weeën helemaal. Ik was verbaasd: hoe kan dit?

Lees ook: Hoe voelen weeën? Een verloskundige legt uit

Halve centimeter ontsluiting

's Middags is de verloskundige langs geweest. Ze controleerde de ontsluiting en die zat nog maar op een halve centimeter. Het is dus nog niet écht begonnen, dacht ik. Maar ondertussen lekte ik nog steeds. Elke keer als ik opstond, verloor ik weer een nieuwe lading vruchtwater.

'Probeer vanavond maar goed te slapen', zei de verloskundige voordat ze wegging. Ik weet nog dat ik dacht: ik weet zeker dat het hele feest vannacht begint.

Zeven trappen af

Rond 01.00 uur begon het weer te rommelen. Ik moest me echt concentreren op mijn ademhaling en kon niet meer slapen. Een uur later heb ik de weeëntimer aangezet en weer drieënhalf uur later belden we de verloskundige omdat de weeën regelmatig kwamen. Zij kwam langs en voelde opnieuw. Ik had op dat moment nog maar 1 centimeter ontsluiting.

Omdat mijn vliezen eerder al waren gebroken, moesten we de volgende ochtend om 07.30 uur in het ziekenhuis zijn voor een controle. Ik moest zeven trappen af, want ons appartementengebouw heeft geen lift. Ik vond het ellendig en hoopte mede door die trappen dat we in het ziekenhuis mochten blijven. Dat was gelukkig het geval.

Lees ook: Kraamwerk: 'De brandweer moet de kraamvrouw uit het huis takelen'

In het ziekenhuis kreeg ik een CTG en tegen 10.00 uur werd weer naar de ontsluiting gekeken: 2 centimeter. Ik vond het tergend langzaam gaan. Mijn zin in de bevalling nam vanaf dat moment ook af.

Vershoudfolie

De verpleegkundige maakte een half uur later een infuus klaar voor de weeënopwekkers. Ik had weinig zin in een naald in mijn ader en vond het spannend. Ik kreeg de weeënopwekkers en daarna was het afwachten tot ik wat zou voelen.

Plotseling kreeg ik een heftige wee. Wat een pijn! Ik wist me geen houding te geven en kreeg steeds meer krampen. Ik wilde onder de douche, maar eerst moest de CTG worden ingepakt met een soort vershoudfolie om te voorkomen dat die nat zou worden.

Mijn vriend heeft anderhalf uur met mij onder de douche gestaan tot ik ook dat niet meer trok. Inmiddels waren we al twaalf uur verder en ik had nog maar 3 centimeter ontsluiting.

Lees ook: De bevalling opwekken? Zo werken weeënopwekkers

Willem II

Ik vroeg om een ruggenprik, want het ging niet meer. Het prikken zelf is voor mij een grote waas. Ik weet nog dat ik naar de afdeling werd gereden en dat ik het lastig vond om stil te blijven zitten. Maar toen de prik er eenmaal in zat, voelde ik een soort rust over me heen komen. Ik kon eindelijk op adem komen.

Weer terug op mijn kamer, hebben mijn vriend en ik wat gechild. Op de monitor zag ik weeën opkomen, maar daar voelde ik niks van. We hebben 's avond nog samen een wedstrijd van Willem II kunnen kijken, mijn vriend at nog een bord nasi. Ik had ook honger, maar mocht vanwege de ruggenprik niet eten.

Zwangerschapsvergiftiging

De ontsluiting vorderde langzaam, maar op een gegeven moment zat ik wel op 8 centimeter. Ik kreeg het warm, was misselijk en had koorts. Ik had steeds het gevoel dat ik moest overgeven en voelde me sloom. Blijkbaar had ik een zwangerschapsvergiftiging opgelopen. Dat dat tijdens de bevalling kan gebeuren, wist ik niet.

Mijn vriend en ik hadden zoiets van: dit is heel kut, maar het komt goed. Dankzij de antibiotica voelde ik me gelukkig iets beter.

Lees ook: Zwangerschapsvergiftiging: de oorzaak en symptomen

Sterrenkijker

Omdat ik al zo lang in het ziekenhuis was, heb ik meerdere wisselingen van shifts meegemaakt. De derde gynaecoloog kwam en wilde een echo maken om te ontdekken waarom de ontsluiting zo langzaam ging. Toen zagen ze dat Ted een sterrenkijker was.

Mijn eerste gedachte: waarom hebben ze niet eerder een echo gemaakt? De bevalling voelde voor mij als een opeenstapeling van pech. We hebben geprobeerd om Ted te laten draaien door te wisselen van houding. Van mijn ene zij op de andere, op handen en knieën, wat bijna onmogelijk was vanwege de ruggenprik. Ik kreeg weer pijn doordat de vloeistof van de ruggenprik naar één kant zakte. Daarom kreeg ik rond 23.00 uur een extra shot.

Kortjakje

Ik kreeg persdrang terwijl ik nog maar op 9 centimeter zat. Twee uur lang heb ik persweeën opgevangen. Mijn vriend ondersteunde me: samen puften we op de melodie van Altijd is Kortjakje ziek.

Lees ook: Ademhalingstechnieken (puffen) voor de bevalling

Rond 00.30 uur, op 27 april, had ik dan eindelijk volledige ontsluiting. Een half uur lang heb ik geperst en álles gegeven. 'Als het niet lukt, gaan we over op een keizersnede', zei de gynaecoloog. Ik heb als een gek liggen persen terwijl zij mijn baarmoedermond masseerde.

Na een half uur was Ted er nog steeds niet, dus ik probeerde het weer. 'Zie je al een hoofd of ben ik alles voor niets aan het doen?', vroeg ik de gynaecoloog. 'Ja, we zien wat haar!', kreeg ik als antwoord terug.

Vacuümpomp

Dat vond ik fijn om te horen, maar ik was ook kapot. 'We proberen het nog met een vacuümpomp, anders wordt het écht een keizersnede', kreeg ik te horen. Prima, doe maar, dacht ik.

Een andere gynaecoloog moest gebeld worden. Die kwam aan met een groot apparaat. 'Dit is de pomp en we moeten even een knip zetten', zei ze. Ik wilde geen knip, maar volgens haar moest het wel anders zou het niet passen.

Ik kreeg een verdoving voor de knip, maar die heeft zijn werk niet gedaan. Ik voelde en hoorde alles. Daarna duwden ze met geweld die pomp erin. Er was tijdsnood, dus dan gaat het allemaal niet meer met beleid. Dat snap ik wel.

Lees ook: Zo gaat bevallen met een kunstverlossing

Overlevingsstand

Ik heb twee keer geperst en toen was Ted er eindelijk. Het was helaas geen euforisch moment zoals ik van tevoren had bedacht. Ik zat in de overlevingsstand en had geen ruimte in mijn lichaam voor emotie.

Ted huilde niet meteen. Ze knipten meteen zijn navelstreng door en namen hem mee om hem te beademen. Pas na tien minuten kwam hij bij mij terug en werd hij op mijn borst gelegd. Ted heeft de eerste 24 uur niet gehuild, hij was in shock. We moesten drie nachten in het ziekenhuis blijven voordat we naar huis mochten.

Lees ook: Kraamwerk: 'De baby is aan het verhuilen, zo vertelt hij over de spannende bevalling'

EMDR

De bevalling van Ted heeft een negatieve stempel gedrukt op mijn meisjesdroom. Van jongs af aan wilde ik moeder worden en het voelt alsof deze ervaring mij van die roze wolk heeft getrapt.

De bevalling was voor mij traumatisch: ik heb de hele bingokaart aan complicaties gehad. Dankzij EMDR heb ik het gelukkig wel kunnen verwerken, maar de bevalling weerhoudt me ervan om voor een tweede kind te gaan.'