Afscheid nemen van ons liefste haantje Alfred

Als Lisa aan Simcha moet vertellen dat haar liefste haantje is doodgegaan, is het verdriet groot. Samen geven ze hem een waardig afscheid.

Knuffelhaantje

Op de parkeerplaats controleer ik mijn gezicht. Gelukkig, geen roodomrande ogen, geen doorgelopen make-up. Ik wil niet dat Simcha schrikt als ze me ziet. ‘Mamaaaaa! En papa ook?!’ roept ze blij verbaasd als ze de klas uit stormt. We wilden haar vandaag samen ophalen na wat er vanochtend is gebeurd. Simcha’s liefste haantje is dood. De enige van onze kippen die zich liet aaien, onhandig vastgehouden door twee knijpende kinderhandjes. Altijd rende hij enthousiast op ons af wanneer hij ons zag. Alleen de afgelopen tijd niet meer, toen zat hij stil in de woonkamer waar we hem dag en nacht verzorgden. We voerden hem met de hand, want door een enorme ontsteking in zijn kop kon hij niet meer zien. Eindeloos knuffelden we hem, maar het was niet genoeg om hem beter te maken.

Het slechtnieuwsgesprek

‘Voor wie zijn die mooie plantjes, mama? Voor mij?’ Ze wijst naar de potjes heide die ik kocht voor op zijn grafje. Ik pak haar hand en kijk haar aan. De vorige keer dat ik zo met haar zat, moest ik haar vertellen dat haar vriendje Arend plotseling was overleden, het vijfjarige zoontje van mijn vriendin Susannah. Vergeleken met die intens verdrietige ervaring, is dit gesprekje vele malen makkelijker. En toch… Het was aangrijpend om de beslissing te nemen hem te laten gaan. Om hem in een draagzak naar de dierenarts te brengen. Om een slaapliedje voor hem te zingen terwijl ik onder zijn veertjes zijn hartje voelde stoppen. Om daarna alleen naar huis te rijden.

Geschreven door

Lisa Wade

Naar de regenboog

‘Mooi hè? Ze zijn voor Alfred, schat. Hij is vanochtend naar de hemel gegaan.’ Haar verdriet lijkt uit haar lijfje te barsten. ‘Neeee… Alfred…,’ stamelt ze huilend. Samen kijken we hoe hij met gesloten oogjes in een wollen dekentje ligt. ‘Is hij net als Arend naar de regenboog?’ vraagt ze. ’Wat denk jij?’ vraag ik. ‘Ik denk het wel,’ zegt ze. ‘Ik denk dat Arend nu met Alfred knuffelt.’ Meteen weet ze het mooiste plekje voor zijn grafje. Naast het kippenhok, bij haar schommel. Nadat we Alfred hebben begraven, gaat ze op haar hurken tussen de om ons heen scharrelende kippen zitten. Eerst denk ik dat ze huilt, maar ze kakelt.

Kippentaal

Als ik de plantjes in de grond zet, komt ze vertellen dat ze in kippentaal aan de anderen heeft uitgelegd dat Alfred dood is. Ik voel een ongelooflijke hoeveelheid liefde en dankbaarheid voor het moois dat er was, en voor het moois dat er is. Een paar dagen zie ik Simcha bij Alfreds grafje. De kuikentjes badderen er met hun moeder in het stof van de pas omgewoelde aarde. Zachtjes zingt ze: ‘Alfredje, Alfredje, engeltje van de regenboog, ik mis je zo.’