'Als ik iets heb geleerd de afgelopen week, dan is het relativeren'

Een huilende dochter omdat ze niet kan afzwemmen nu de zwembaden dicht zijn, verdrietige bruidsparen die noodgedwongen hun trouwdag moeten verplaatsen. Linda zou willen dat ze ze kon helpen, maar beseft steeds meer: het enige dat we nu kunnen doen is met de stroom meegaan.

Vijftig weken uitgespreid over ruim een jaar hebben we ernaar toegeleefd: afzwemmen voor diploma A. Vandaag zou het dan eindelijk zover zijn. Toen de eerste maatregelen bekend werden begonnen we er al een beetje een hard hoofd in te krijgen dat het door zou gaan. Het kwam dan ook totaal niet als een verrassing toen ook de zwembaden dichtgingen. Maar dan nog. Dikke tranen van onze dame volgden op het nieuws. En ook bij mij kwam langzaam aan het besef binnen. Geen diploma, geen feestje en de komende weken ook geen verdere zwemles voor B.

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

De zwemfabriek

Ik weet dat zwemles nogal een controversieel onderwerp is. Toen wij namelijk ruim een jaar geleden begonnen aan het zwemavontuur werd me namelijk vooral erg veel sterkte gewenst. Ik ontving weinig ‘veel plezier’ en ‘geniet ervan’ van de ouders die me voor waren gegaan. En nou moet ik eerlijk zeggen. Ik heb even moeten wennen. Mezelf langs de douche wringen om het bad in te komen met een kleuter op mijn arm en een hyperactieve vijfjarige die staat te stuiteren om het bad in te mogen – in een omgeving van gemiddeld 40 graden – heeft nu niet bepaald zijn charme. Welkom in de zwemfabriek.

Het rustigste uurtje van de week

Maar eenmaal mijn dochter afgeleverd in haar groepje was het tijd plaats te nemen in het glazen aquarium vol lotgenoten. En terwijl mijn telefoon standaard gekaapt werd door de kleuter voor zijn wekelijkse uurtje ’trekkerfilmpjes’ op YouTube, was het voor mij het rustigste uurtje van de week. Geen afleiding, geen appjes, mailtjes, berichtjes: enkel ik en het zwembad. Mijn ogen gericht op mijn dochter die ik iedere week zag groeien in het water. Die me met iedere schoolslag en haar lange benen door het water zo ontzettend aan mijzelf deed denken. En me zo weer terugbracht naar mijn eigen zwemles in exact datzelfde zwembad.

Tranen

Vanmiddag geen zwemles, geen afzwemmen, geen cadeautjes waar Isa nog het meeste van baalt. En voor mij geen uurtje alleen – met mijn wangen gekleurd van de warmte – starend in het water van het zwembad naar mijzelf kijken. In plaats daarvan een roodgloeiende telefoon, mailtjes en berichtjes van bruidsparen die noodgedwongen door de nieuwe maatregelen hun trouwdag moeten verplaatsen. Ik hoor hun verhaal aan, denk mee, adviseer en weet aan het eind van de ochtend niet meer van wie de tranen zijn die ik huil.

Alles is relatief

Inmiddels sta ik in een spagaat. Werk trekt, mijn bekende modus om mensen te helpen en dingen te willen oplossen roept. Maar dat doen mijn kinderen ook. En ik moet kiezen. En even waan ik me weer even in dat aquarium met veel te veel mensen, te weinig zuurstof, maar dat o zo rustgevende uitzicht. En ik haal diep adem. En ik besef me dat als ik iets heb geleerd de afgelopen week is het wel relativeren. Want hoe erg is het niet te kunnen afzwemmen of trouwen als er een pandemie gaande is die steeds meer slachtoffers eist en de wereld op zijn kop zet?

De eenvoud van vroeger

Alle ellende van nu doet me onwijs verlangen naar de eenvoud van toen ik zelf nog een kind was. En met steeds meer herinneringen aan vroeger die de laatste week naar boven komen zwemmen, besluit ik met die stroom mee te gaan. En me te focussen op de herinneringen die ik nu wil maken met mijn eigen kinderen. En dus gaan we naar onze zolder om een hut te bouwen. En terwijl ik zonder erbij na te denken met knijpers de lakens aan elkaar vastmaak en de handdoeken aan het droogrek bevestig, zie ik mezelf vroeger op de zolder bij mijn ouders. Samen met mijn broertje en zusjes. En terwijl ik me weer even kind voel, komt er een mailtje binnen. Van het zwembad. Het diploma wordt deze week alsnog per post opgestuurd. We maken er ons eigen feestje van.

Soms valt het allemaal gewoon een beetje zwaar…