Alsof ik een nieuw leven had gekregen

‘Nee hoor, dat kan niet. Geen plek.’ Omgeven door rondslingerend speelgoed, stapels was en het donkere humeur van haar puber lukte het Lisa niet om zich van een opgesloten gevoel te bevrijden. Maar haar verjaardag veranderde alles, waarna kaders opeens niet meer bestonden.

Thuis probeerde ik centimeters en minuutjes voor mezelf te veroveren en droomde ik ondertussen van het vrije blije eilandgevoel van Terschelling waar ik elke zomer met Simcha in een gehuurde bakfiets intens gelukkig door de duinen trapte. En huilend op de veerboot stapte als ik mijn fiets had ingeleverd en het eiland weer moest verlaten.

Geschreven door

Lisa Wade

E-bak

Zelf wonen we in een van alles verlaten dorp. Te ver om ergens heen te fietsen. En toch struinde ik vaak stiekem Marktplaats af. Want met zo’n snelle elektrische bakfiets zou het misschien wel lukken. Wie weet was er iemand zo gek zijn ‘e-bak’ voor een prikkie te koop te zetten. Al wist ik niet waar ik hem dan kon stallen. Geen plek. Op een dag zag ik ‘m. Peter zag me dromerig naar mijn computerscherm staren en voor ik het wist, kreeg ik hem voor mijn verjaardag. Rood en duidelijk tweedehands genoeg om niet direct gepikt te worden. En dus kon ik hem gewoon voor het huis op de stoep stallen. In een half uurtje zoefde ik naar de crèche met de zon op mijn gezicht en de wind in de rug. Alsof ik een nieuw leven had gekregen.

Verliefder dan ooit

Ook Peter moest eraan geloven, als we ooit nog samen ergens heen wilden. Al had hij zelf liever een cabrio gekocht in plaats van zo’n elektrische mietjesfiets, in no time had ook hij een blije vrije blik en bruine gezonde wangen. En keken we verliefder dan ooit naar elkaar en de prachtige wereld om ons heen (waar we eerder in de auto aan voorbij reden). Het kon dus wel. We bleken zelfs plek te kunnen maken voor twee fietsen.

Kaders blijken niet te bestaan

Door mijn verjaardagscadeau realiseerde ik me dat ik alles veel meer in kan richten. Dat de kaders waarbinnen ik dacht dat mijn leven zich afspeelde, eigenlijk helemaal niet bestaan. Zo zat ik altijd mokkend aan de keukentafel als ik probeerde wat te werken en de muziek van onze puber weer eens te hard stond of de peuter haar middagslaapje weigerde. Geen plek. Maar op mijn bakfiets vond ik in de buurt van de crèche een oude loods waar allemaal zzp’ers creatief zaten te zijn en waar toevallig een zolder leegstond. Ineens kon het wel. In plaats van weg te kwijnen in de file en in mijn te kleine huis gek te worden van alle drukte om me heen, rij ik nu zingend op de fiets naar mijn eigen werkplek.

Zeeën van ruimte

In de zomer besloten we zelfs helemaal naar Terschelling te fietsen om daar op mijn eigen bakfiets het eiland te bestormen. Nooit hadden we een fijnere vakantie. Van knooppunt naar knooppunt over de mooiste weggetjes. Langs sloten, dwars door weilanden, onder mooie wolkenluchten. Tussendoor stoppen bij pluktuinen, ijsboerderijen, klimtorens en kermissen. Haast geen spullen mee. En met Simcha blij zingend voor in de bak. Jo met de Banjo op repeat, terwijl we elkaar mooie dingen aanwezen. Dit jaar vond ik zeeën van ruimte door gewoon mijn gevoel van vrijheid achterna te gaan.