Bevallingsverhaal: ‘Ik stap achteruit, hier hoort zelfs een zus niet bij’

Ellen Andrea (35) is verloskundige en moeder van drie kinderen. Bevallingen van haar eigen familie zijn haar niet vreemd. Allemaal heel speciaal. Maar die van haar zusje Marinke was extra bijzonder: Ellen was haar verloskundige, zelf zwanger én ze werd tante.

‘Mijn zusje is in de keuken wortelpompoensoep aan het maken, de kachel staat hoog. Af en toe stopt ze om een wee op te vangen. Haar man Niels en ik rommelen wat in huis. Ik heb een matje op het matras gelegd, mijn spullen klaargelegd. De sfeer is sereen, afwachtingsvol, heel intiem zo met z’n drietjes. We weten: de baby komt straks. We hebben niemand in de familie iets verteld. Dit is onze bevalling. Het is heel bijzonder om een bevalling mee te mogen maken. Altijd. Maar deze keer is het nóg specialer, ze is mijn enige zusje. En dan ben ik zelf ook nog zwanger.

Geschreven door

Ellen Andrea

Tante-modus

De geboorte van Marinkes eerste kind was pittig, een vacuümverlossing. Deze bevalling voelt als ‘nieuwe ronde, nieuwe kansen’. Ze is overtijd. Net als bij haar eerste baby. Van de week hebben we het al gehad over strippen. “Wat zullen we doen als de baby echt 42 weken blijft zitten?” zeiden we. Dan appt ze: mijn vliezen zijn gebroken. Punt. Direct heb ik vlinders in mijn buik. Geen spanning. Mijn nichtje komt eraan en ik mag erbij zijn!

Ik rijd naar Marinke met mijn kinderen op de achterbank. Achter het stuur zit een blije tante in spe. Maar ook: de verloskundige in mij. Beiden zijn ze straks aanwezig bij de weeën, de ontsluiting en als mijn nichtje voet op deze aarde zet. Adrenaline verspreidt zich door mijn lijf. Als verloskundige ben ik zakelijker, kan ik van een afstandje kijken en medisch denken. Het maakt niet uit of dit de bevalling van mijn zusje is of van een willekeurige andere vrouw. Als je zorg verleent, moet je het goed doen. En dat doe ik, altijd.

Lees ook: ‘Waar blijven die persweeën, hoe moet ik dit doen?’

Ik voel me zeker. Heb al zoveel kinderen op de wereld helpen zetten, dit is mijn werk. Ik kan dit. Als de tante de boventoon voert, ben ik emotioneler. Maar als ik mijn zusje toucheer, denk ik niet: jee, zit ik hier tussen de benen van mijn zusje. Nee, ze is een barende vrouw, zoals ik er al zoveel heb gezien. Als ik alle controles heb uitgevoerd, zeg ik: “Neem rust, het is begonnen. Ik breng de kinderen enaar de oppas en dan kom ik terug.” Langzaam schiet ik weer in de modus van tante. We zijn opgewonden:de baby komt!

Wij drieën

Ik bel mijn collega-verloskundige Loes en spreek af dat ze aansluit als het persen begint. In die fase moet je soms grote beslissingen maken en dan wil ik ook kunnen switchen naar de rol van tante. Tot die tijd is het wij drieën: Marinke, haar man en ik. We zuchten weeën weg, soms strijkt ze even neer op de bank. “Lig je lekker? Wil je een kopje thee?” Ik probeer haar te helpen waar nodig. Die uren dat je weet dat de baby er bijna aankomt zijn altijd speciaal, maar nu zit er een gouden randje omheen. Vol trots kijk ik naar mijn zusje, mijn werkmodus houdt de boel in de gaten. Om 16.30 uur heeft Marinke vijf centimeter ontsluiting. Een uur later zegt ze: “Ik ga toch maar naar boven om te liggen, het begint wat te drukken. Ik wil ook nog even douchen.” Dan, vanaf de trap: “Ik denk dat ze zo komt.” “Ga maar liggen en niet meer douchen,” zeg ik. Boven voel ik weer. Negen centimeter.

Magische uren

Mijn zusje is relaxed. Ik zie haar denken: Ellen weet hoe dit moet, dus het komt allemaal goed. Daardoor voel ik me nog meer vereerd. Ineens gaat het snel en dus is mijn collega te laat. Ik ben niet nerveus, want het is vaak een goed teken als een bevalling ineens snel gaat. Bovendien weet ik dat Loes er bijna is. Ook al ben ik nu veel meer emotioneel betrokken, ik weet wat ik moet doen. Ik zet mijn verloskundige-modus aan. Persen, persen, laatste wee: daar is ze! Ik pak Ava aan en doe een snelle scan. Als een baby goed geboren wordt, zie je dat heel snel. Aan de kleur, de bewegingen. “Ze doet het goed,” zeg ik en leg haar op mijn zusjes buik. Dan doe ik een stap achteruit. Dat eerste moment van ouders met hun baby is zo speciaal. Daar hoort niemand bij, ook haar zus niet. Dat is van hen.

Meer lezen? Ellen Andrea: wat een prachtige start

Vrij snel neemt de tante in mij het over: “Kijk nou, wat een mooie baby. Wat is ze mooi! Wow, ze is er! En ze lijkt op jullie!” zeg ik. Ik realiseer me: Ava wordt in nog meer liefde geboren. We maken veel selfies, dat doe ik normaal nooit. Maar er is niemand om een foto van ons te maken.

Genieten

Vijf minuten na de geboorte komt Loes binnen. We spreken alles gauw door en dan zegt ze: “En hoe is het met de placenta?” Ik glimlach. Kijk, dat was ik dan wel even vergeten: ik was te druk met genieten van mijn nichtje. De magische uren zijn nog niet voorbij. Wat is dit mooi. Ik kijk Ava wat beter na, knuffel haar, leg haar weer bloot neer bij haar moeder en help met de borstvoeding. We kijken en lachen. Dan is het tijd om de rest van de familie in te lichten. Ik moet denken aan wat Marinke zei op het moment dat Ava werd geboren: “O, ik gun jou ook zo’n bevalling!” Tranen. Om Ava, om deze mooie bevalling en een beetje omdat thuis bevallen ook op mijn wensenlijstje staat. Dat is bij de eerste twee helaas niet gebeurd. Ik heb nog drie maanden te gaan.’

Ellen Andrea was vijf jaar lang onze columniste terwijl ze werkte bij verloskundigenpraktijk Kleverpark in Haarlem. Drie maanden na de geboorte van haar nichtje beviel ze van een gezonde zoon. Thuis, precies zoals ze hoopte.