Bevallingsverhaal: 'Na negen centimeter ontsluiting verminderen plots de weeën'

Het is midden in de nacht als Ellen Andrea's telefoon gaat. Jana blijkt al vijf centimeter ontsluiting te hebben. Eenmaal in het ziekenhuis gaat de tijd snel: ze zit al op negen centimeter. Maar dan lijken de weeën alleen maar minder sterk te worden...

Volgens het boekje

Jana en Michiel krijgen hun eerste kind. Jana heeft al lang een kinderwens en na een jaar zonder anticonceptie zitten ze bij mij op het spreekuur. We praten over Jana’s medische achtergrond, alle adviezen en de tests die mogelijk zijn. Met een stapeltje informatie gaat ze glimlachend de deur uit, met een trotse Michiel achter haar aan.

De zwangerschap verloopt volgens het boekje. Jana’s buik groeit alleen niet zo hard, waardoor we met echo’s extra controleren of de baby het goed heeft daarbinnen. De metingen van de echo laten normaalwaardes zien en de uitgerekende datum komt steeds dichterbij. Het is midden in de nacht als mijn telefoon gaat: Michiel.

De weeën duren nog niet zo lang, maar Jana vindt het al best zwaar. Ik vertel Michiel dat ik eraan kom. Een kwartier later zit ik in de auto. Ik sleep mijn visite-tas meteen mee naar boven en tref daar in de schemerige slaapkamer Jana aan, op een skippybal. Er staat zachte muziek op en ze puft net een flinke wee weg. Ik was mijn handen en vraag hoe het gaat. Jana heeft weinig tijd om dat te vertellen, want daar komt weer een wee.

Leestip: ‘Als de wee komt, vraagt ik haar haar ogen open te doen’

Drie kwartier hard werken

Ik leg de doptone en handschoenen klaar en na de volgende wee help ik haar op bed. Het hartje van de baby klinkt heerlijk en Jana blijkt al vijf centimeter ontsluiting te hebben! Geen wonder, met deze weeën. We zijn welkom in het ziekenhuis en ik rij achter Jana en Michiel aan. Op de parkeerplaats help ik Jana in een rolstoel, waarna we wee voor wee naar binnen gaan.

De kraamzorg arriveert ook en samen maken we de kamer klaar en Jana krijgt weer haar skippybal. Ze geeft aan iets tegen de pijn te willen, maar als ik haar weer onderzoek, lijkt daar weinig tijd voor te zijn: er is al negen centimeter ontsluiting! Voordat de pijnstiller gaat werken, zal er al bijna een baby zijn, denk ik. Ik stel de douche voor. Daar moet Jana opeens veel spugen. De kraamverzorgster en ik kijken elkaar aan: een normaal teken bij negen centimeter.

Het spul werkt snel

Dan komt er een beetje persdrang, maar de weeën lijken ook steeds korter te duren. Een half uur later en na allerlei trucjes en houdingen lijken de weeën alleen maar minder sterk te worden. Ik haal de dokter erbij en samen met Jana en Michiel besluiten we weeënopwekkers te geven. Het spul lijkt snel te werken, want daar komt weer persdrang opzetten.

De weeën worden weer langer en sterker. Na nog drie kwartier hard werken wordt er een klein meisje geboren. Ze huilt even hard en lijkt daarna weer te gaan slapen. Ik droog haar af, zet haar een muts op en fluister naar Jana en Michiel dat ze trots mogen zijn. De dokter en ik zetten een stap achteruit en knikken tevreden. Wat een fijn begin van de dag. En welkom, Pip!

Lees ook: Bevallingsverhaal: ‘Met loeiende sirenes word ik naar het ziekenhuis gebracht’