Willem in de wachtkamer #2: 'Onder mannen is het een taboe om te praten over je vruchtbaarheid'

Deel 1 teruglezen? Willem in de wachtkamer #1: 'Ik was bang dat mensen zouden denken dat er iets mis met mij was'

'Voordat we begonnen met de fertiliteitsbehandeling werd er onderzoek gedaan naar onze vruchtbaarheid. Voor mij als man betekende dat het beruchte potje met zaad inleveren. Het was niet erg, maar ik vond het wel raar om te moeten doen.

Achterin het OLVG ziekenhuis in Amsterdam heb je het fertiliteitslab waar je zelf een potje uit een kastje kunt pakken zonder iemand aan te hoeven spreken, dat was prettig.

Heeft u al geproduceerd?

Bij het inleveren zie en spreek je wel iemand. 'Heeft u al geproduceerd?', vroeg de laborante toen ik daar aankwam. 'Ja', zei ik. Ik voelde me een beetje naakt. De tip om thuis te 'produceren' kreeg ik van een vriend die er ervaring mee had. Er zijn speciale kamertjes voor ingericht in het ziekenhuis, maar daar kreeg ik een ongemakkelijk gevoel bij. Alsof het sperma er tot aan de muren zit. Moest je daar dan in een beduimeld blaadje gaan staan kijken? Ik deed het liever thuis.

Omdat we dicht bij het ziekenhuis wonen, had ik het potje meegenomen op de fiets. In een washandje tegen me aan, het zaad moet namelijk op lichaamstemperatuur blijven. Dat was wel mijn raarste fietstocht door de stad ooit. Een soort walk of shame, of ride of shame in dit geval. Kort daarna belde de arts met de uitslag.

Lees ook: Vruchtbaarheid van de man verhogen

Geen oorzaak gevonden

In de tussentijd bekroop me het gevoel dat het vast aan mij zou liggen. Ik was bang dat ik slecht zaad zou hebben, misschien had ik wel te veel bier gedronken in het verleden. Toen ik de uitslag kreeg, zei de fertiliteitsarts: 'Ik heb 11 miljoen zaadcellen nodig om mee te werken, jij hebt er 109 ...'.

Ik schrok. Maar gelukkig vulde hij snel daarna aan: '... miljoen!' Het zag er dus goed uit. Ook bij mijn vrouw werd er geen oorzaak gevonden, ze had eitjes en die sprongen. Toch mochten we vanwege onze leeftijd iui (kunstmatige inseminatie met opgekweekt zaad) overslaan en direct beginnen met ivf.

Een verrassing

Van het begin af aan zijn we naar onze omgeving toe open geweest over ons fertiliteitstraject. De jaren van zelf proberen die eraan vooraf gingen, hebben we wel voor onszelf gehouden.

Daarom kwam onze kinderwens voor sommigen als een verrassing. Mijn ouders en zus hadden het bijvoorbeeld helemaal niet verwacht dat wij kinderen wilden.

Slap ouwehoeren

Onder mannen is het best wel een taboe om te praten over je vruchtbaarheid. Pas als je er zelf over begint, komen er verhalen los. Het komt nooit zomaar ter sprake. Ik denk dat dat is omdat mannen het fijn vinden om in hun vrije tijd na het werk gewoon een beetje slap te ouwehoeren.

Daar krijgen ze energie van, in tegenstelling tot allerlei serieuze gesprekken voeren. Maar als je zulke grote dingen niet deelt, kan het erg eenzaam voelen.

Lees ook: Marieke schreef boek voor deze vergeten groep zwangeren: 'Een fertiliteitstraject laat je nooit helemaal los'

Vlogserie

Toen wij naar de arts gingen, ben ik zelf online gaan zoeken naar verhalen van mannen in een fertiliteitstraject. Die zijn er nauwelijks, en qua video is er al helemaal niets.

Ik ben videomaker van beroep, dus kwam ik op het idee om een vlogserie te maken over onze medische weg. Maar in eerste instantie had ik wel wat twijfels en wist ik niet zo goed of ik het wel aandurfde. Zaten mensen daar wel op te wachten?

Voor mannen

Ik legde het voor aan een aantal mannelijke vrienden die ook een fertiliteitstraject hadden doorlopen. 'Had ik maar zoiets gehad in die tijd, iemand die alles uitlegt', zeiden ze direct enthousiast. Zo hakte ik de knoop door: ik ging vloggen over ons traject.

Ik maakte de video's in eerste instantie voor mannen, maar in de praktijk keken er ook veel vrouwen mee. Het voelde goed om informatie te delen en aandacht te vragen voor dit onderwerp.

Machteloos als partner

Ondertussen startten we met onze behandeling. Ineens stond de koelkast vol, ik schrok van de hoeveelheid medicatie. Ik vond het dapper dat mijn vrouw zichzelf haar injecties toediende. Ik ging mee naar alle echo's, maar mijn vrouw moest alle medicijnen in haar lijf spuiten en alles fysiek ondergaan.

Daar voel je je dan wel machteloos bij als partner. Gelukkig had mijn vrouw weinig last van de hormonen. Twee weken lang spoot ze ter voorbereiding hormonen in om zo veel mogelijk eitjes te laten rijpen voor de ivf-punctie.

Lees ook: Thijs (37) over zijn fertiliteitstraject: 'Als man ben je een aanhangsel'

Iets gezelligs

Die echo's werden heel goed begeleid door het ziekenhuispersoneel, ze probeerden er iets gezelligs van te maken en vroegen door hoe het echt met ons ging.

Soms voelde ik me desondanks een soort aanhangsel, maar dat is wat het is. Ik ben er, ik rijd haar er naartoe, ik houd haar hand vast als ze dat wil. Soms moet je nu eenmaal even een aanhangsel zijn.'