Bevallingsverhaal: ‘Ze wil per se op de baarkruk blijven zitten, maar dat gaat niet helemaal goed’

Sofie wil eigenlijk poliklinisch bevallen, maar als verloskundige Ellen Andrea bij haar binnenkomt terwijl de weeën al zijn begonnen, weet ze dat dat geen optie meer is. De baby komt eraan. En snel. ‘Ze heeft al tien centimeter, volledige ontsluiting!’

Trots

Sofie is al 32 weken zwanger als ze onze praktijk komt binnenlopen voor een intake. Ze is verhuisd vanuit Amsterdam en zoekt een verloskundige in de buurt. Ze heeft een jongetje aan haar hand, ik schat hem al een jaar of vier. Maar op de papieren zie ik dat dit Sofies eerste zwangerschap is. Het verlegen jongetje blijkt Bodhi te heten en in de buik van Sofie zit zijn halfbroer of -zus. Met grote ogen volgt hij alles wat ik doe. Als Sofie op de bank gaat liggen zodat ik haar buik kan onderzoeken, neemt hij plaats aan haar hoofdeinde op het krukje. Trots is hij als hij van mij op het knopje van de doptone mag drukken. En nog trotser staan zijn ogen als hij het hartje hoort van de baby.

Voorweeën

De zwangerschap van Sofie verloopt voorspoedig en na wat dagen gerommel van voorweeën en slijmproppen, zet het op een vroege ochtend dan eindelijk door. Haar man Sjoerd belt me om vijf uur. ‘De vliezen zijn gebroken,’ hoor ik aan de andere kant van de telefoon en mijn diepe slaap is meteen verdwenen als ik op de achtergrond Sofie geluid hoor maken. Snel gris ik ergens een trui en broek vandaan en binnen tien minuten sta ik voor een prachtig huis, in de vroege ochtendstilte.

Oef, al volledige ontsluiting

Ik ren met mijn tassen de trap op. Sofie is echt in ‘barensnood’ en hoewel op haar kaart staat dat ze poliklinisch wil gaan baren, lijkt die wens totaal onbelangrijk. Ik toucheer haar: volledige ontsluiting. Even haal ik het woord poliklinisch aan. Sjoerd vindt het meteen heel onlogisch om hier weg te gaan en Sofie mompelt iets in de trant van ‘mij krijg je die auto niet meer in’. Helemaal mee eens, want het vruchtwater is helder, de baby laat prachtige harttonen horen en de weeën zijn sterk. De grote slaapkamer maak ik tot bevalkamer en tijdens het bij elkaar rapen van wat doeken, een kruik en mijn verlosspullen, bel ik de kraamzorg. Zo heb ik straks een extra paar handen tijdens de geboorte en erna.

Wat een timing

Een half uur later krijgt Sofie haar eerste perswee. Ze schrikt ervan, zo heftig zijn deze golven door haar buik. Sjoerd en ik stellen haar gerust en helpen wat met ademen om even aan dit gevoel te wennen. Een wee later gaat de bel, de kraamverzorgster arriveert. Wat een timing. We zetten de baarkruk klaar, want ook dit staat op Sofies wensenlijstje. Terwijl ze erop gaat zitten, zie ik eigenlijk al na een paar keer persen dat dit niet de perfecte houding is. Ik opper dit voorzichtig maar Sofie wil per se blijven zitten op de baarkruk. Zo heeft ze het bedacht.

Daar is hij dan!

Na meer dan dertig minuten te hebben geperst, word ik wat strenger. De baby doet het goed, we hebben niet echt haast, maar ik stel toch wat dringender voor om het op bed te proberen. In deze houding kan Sofie beter ontspannen haar benen optrekken, en ja hoor, na één wee zien we opeens haartjes! Nog twintig minuten, heel wat koude washandjes, aanmoediging van Sjoerd en warme washandjes voor de onderkant, wordt een flinke zoon geboren.

Kersvers gezin

Sjoerd helpt hem op de buik van Sofie en zachtjes drogen we hem samen af. Noah blijkt een grote vent, met heerlijke knuisten wurmt hij zich naar de borst. De vogels beginnen buiten te fluiten. Dit moment blijf ik fantastisch vinden: de wereld weet nog van niks. Hier in dit prachtige nieuwe huis is een nieuwe baby geboren. Een week later bezoek ik dit nieuwe gezin. Bodhi is trotser dan ooit en rent meteen voor me uit om zijn broer te laten zien. Het complete gezin troetelt samen op het kraambed en rustig nemen we de bevalling nog eens door. Wat een geluk!

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine 

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.