Emoties
Inmiddels zit mijn eerste chemo van de nieuwe kuur (nummer 17 van 22) er nagenoeg op. De afgelopen drie weken ging ik door allerlei emoties. Ik ben gefrustreerd dat ik nog steeds bezig ben met de behandeling, ik ben boos dat ik weer chemo door mijn lijf laat pompen, ik ben verdrietig om weer tegen Reeva te moeten zeggen dat mama niet met haar kan spelen, maar weer op bed gaat liggen omdat ik zo kankermoe ben. Arghh, ik ben nog zó ver weg van de acceptatiemodus en dat vind ik heel eerlijk gezegd erg moeilijk.
Vermoeid én krachtig
Na de bestralingsperiode krabbelde ik namelijk langzaam op. Oh man, wat een verademing dat het me lukte om zelf naar het ziekenhuis te rijden. Ik was aardig vermoeid (what else is new) maar ik voelde me ook krachtig. Ik had energie en proefde even hoe het leven kan zijn zonder bezig te zijn met kanker.
Samen rennen
Samen met Reeva ging ik ergens in die twee weken alleen met haar op pad. Ik heb een paar uur achter haar aan kunnen rennen, we zijn in klimtorens geklommen, roetsjten van glijbanen, aten wat Daniel in onze broodtrommels had gestopt en ze praatte de oren van mijn kop. Ik heb zo ongelofelijk genoten! Toen we naar huis reden, viel ze in de auto in slaap en liet ik een traan.
Quality time
Voordat ik ziek werd, deden we dit wekelijks. Pre-kanker-corona hadden we meerdere mama-en-Reeva dagen in de week vol met avonturen. Maar nu zijn die dagen schaars. Het lukt me qua energie nog niet om alleen op pad te gaan met haar of haar broertje.
Toch weer ziek
Al tien maanden ben ik bezig met beter worden en de komende vier maanden staan nog steeds in het teken van chemotherapie. Ik ben nog steeds ziek. De afgelopen drie weken voelde ik weer hoe ziek ik ben toen ik opnieuw last kreeg van de bijwerkingen van de behandeling. Ik heb daar enorm veel verdriet van. Want die periode had ik toch afgesloten? Ik had toch een 'bye bye chemo party' gehad?
Onze realiteit
Er komen met deze tweede chemokuur veel emoties los waarvan ik nu merk hoe hard ik die blijkbaar heb weggestopt. Hoe 'normaal' ik het vond om zestien keer alleen naar het ziekenhuis te gaan voor een chemokuur, omdat Daniel vanwege corona niet mee naar binnen mocht. Hoe kut ik het wel niet vind, dat ik nu nog eens vijf keer alleen moet. Hoe trots ik ben op Reeva als ze tegen mijn vader zegt dat mama beneden is omdat mama moe is, en tegelijkertijd ook hoe verdrietig het me maakt dat dit onze realiteit is.
Zieke mama
Het steekt. Het moederschap doe ik niet op een manier zoals ik ooit heb voorgesteld met Daniel. Zieke mama zat namelijk niet in die dromen. Maar weet je, het maakt me niet een slechte moeder. Hoe gemakkelijk ik het mezelf ook aanpraat en hoe vaak ik het de afgelopen maanden wel niet heb gevoeld. Het maakt me een vechter die ondanks alles het beste wil voor mijn kinderen, want ik ben ondanks alles echt de (weliswaar vermoeide maar vooral) beste moeder voor mijn kinderen.
Geef je over
Daarom probeer ik na zo'n dal weer liefdevol naar mezelf te kijken, en stop ik mezelf wat moed toe met de woorden: 'Houd vol Cat. Deze kuur zit er op. Het wordt beter, niet meteen nu, want je moet nog een paar kuren. Maar er zullen naast die kutdagen ook lichte dagen zijn. Goed en leuk dat je hebt kunnen wandelen met je gezin vandaag! Geef je over, ga liggen en leg je telefoon weg. Morgen volgt je volgende kuur.'
Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__
