Die ochtend om 9 uur

Lieve Cesar, op mijn telefoon kwam deze week een berichtje binnen van een loterij waaraan papa en mama meedoen. In het berichtje stond dat er geld op mijn rekening was gestort. Ik vroeg me af wat ik ermee zou gaan doen.

Een groot huis voor ons kopen? Een superdikke auto? Zou ik stoppen met werken zodat ik altijd bij je kan zijn?

Geschreven door

Matthijs Kleyn

Je laat merken dat ik goed in je ben

Ja, dacht ik meteen. Ik vind m’n werk heus heel leuk: het inspireert me, geeft me energie en ik ben er goed in. Daarom ga ik er elke ochtend heen. Maar elke ochtend als ik ga, blijf ik liever bij jou. Want jij inspireert me nog meer, jij geeft me nog meer energie en ik merk dat ik ook goed ben in jou. Sinds ik jou ken, ben ik zelfverzekerder dan ooit. Omdat je me constant laat merken dat ik zo goed in je ben. Je krijst ‘Papa’ van plezier, je schreeuwt zelfs mijn naam, omdat ‘Thijs!’ sneller gejubeld is dan ‘Papa’.

Net niet genoeg

Daarom zou ik met het geld dat ik won al mijn tijd in jou steken, dat was het plan. Dat stopte toen ik het berichtje opende om het bedrag te bekijken en zag dat het maar één euro was. Voor jou is dat veel, voor mij net niet genoeg om te stoppen met werken. Daarom pak ik elk momentje dat ik met je heb.

Die momentjes

Doordeweeks zitten die momentjes in het uur voordat je gaat slapen, maar vooral in de uurtjes dat je net wakker bent. Dan is het nog donker buiten en ligt mama heel ver onder de dekens. Dan doen we samen het licht aan en kruipen we bij elkaar op het vloerkleed. We eten ontbijtkoek en banaantjes en kijken op tv naar Heidi. Twee uur later dansen we mama wakker. Eerst altijd op Justin Bieber – jij met je handjes in de lucht terwijl ik uit de maat om je heen spring – maar tegenwoordig op One Direction. Dan krijs je lachend mee op de maat terwijl je rondjes rent over het kleed.

Laatst geen muziek

Je moeder hoort onze muzieksmaak van onder de dekens steeds verder afglijden, maar laatst had ze daar geen last van. Er klonk toen geen muziek door de kamer om negen uur, maar een speech. Het was een speech in felle kleuren, rood en blauw, en er werd druk gezwaaid met vlaggetjes. Jij zwaaide terug naar de vlaggetjes en legde daarna je hoofd op mijn schouder. Na de speech werd gezegd dat het een zwarte dag was, de dag van de boze witte man die had gewonnen. Ik zei ‘Kusje’ en jij maakte smakgeluidjes.

Die ochtend om 9 uur

Al wekenlang gaat het op tv nu over de boze witte man, een mevrouw merkte op dat de verkiezing van deze Amerikaanse president zo verschrikkelijk was dat iedereen zou onthouden waar hij was, die ochtend om negen uur. Ik wist dat de mevrouw gelijk had. Want al moesten we mama vertellen dat de boze witte man had gewonnen en al moest ik daarna naar mijn werk, ik zal altijd onthouden waar ik die ochtend om negen uur was. Toen was ik gewoon bij jou.