Een heel nieuw leven

‘Zijn jullie eigenlijk nog op zoek naar een ander huis?’ vroeg onze buurvrouw terloops. ‘Simcha wordt toch 4 in maart? Weet je al naar welke school ze gaat?’

Toekomst

Simcha speelde met de buurjongens voor ons huis. Ik haalde thee en een appeltje voor de kleintjes. Ik was pas gaan kijken bij een boerderij waar ik al anderhalf jaar naar staarde op internet. Veel te groot en te duur. Dat wist ik heus wel. Maar ooit had ik in New York, liggend in de armen van mijn toen kersverse liefde, een tekening gemaakt van onze toekomst samen. Wij naast elkaar, daarnaast een grote harige hond, voor ons een klein, blij meisje. Precies zoals het nu is.

Niet vanzelfsprekend

En dat is niet vanzelfsprekend, want Peter kon op dat moment geen kinderen meer krijgen en wilde dat eigenlijk ook niet meer. Achter ons had ik een boerderij getekend met houten luiken en een grote boom ernaast waaraan een schommel hing. Dat huis had ik te koop zien staan. Vanuit onze veel te kleine woning waarin iedereen elkaar altijd voor de voeten loopt, staarde ik geregeld naar de plaatjes van de boerderij met zijn mooie appelbomen. En naar die ene grote boom waaraan ik al een schommel zag hangen. Ons kind was er tegen alle verwachtingen in toch ook gekomen…?

Grootste ogen ooit

Terwijl ik het appeltje schilde, vertelde ik de buurvrouw blozend over mijn bezoek aan de Betuwe. Over het geweldige schooltje in Culemborg, hoe ik eigenlijk al jaren hoop dat Simcha daar naartoe zal gaan. Toen ik opkeek, zag ik dat haar ogen bijna uit hun kassen vielen. Ook zij waren pas langs die boerderij gereden, een uur rijden bij ons vandaan en hadden net als wij kwijlend voor het hek gestaan. Met een zelfde zucht van: je zal er maar wonen. Zouden we het niet met elkaar kunnen kopen?

Onwerkelijk

Een paar weken later reden we op een mistige ochtend achter elkaar naar de boerderij om het voorlopig koopcontract te tekenen. De eigenaren feliciteerden ons en hadden appeltaart gemaakt van appels en walnoten uit eigen tuin. Een onwerkelijk moment, om het hek van de foto’s te openen. Om door de prachtige plaatjes van de boomgaard te wandelen. Langzaam besefte ik dat dit ons huis wordt. Toen ik Simcha door het oude deel zag dansen en even later in de tuin zag staan. Ze had een appeltje opgeraapt en stond dat rustig op te eten terwijl de enorme vleugelnootboom in het midden van het grasveld zijn gele blaadjes boven haar liet vallen.

Besef

De mist trok op. Peter zat in het tuinhuis, bij een stookplaats, en keek naar haar. Alsof hij nooit ergens anders had gezeten. Ik zag voor me hoe hij daar zou zitten kijken naar het onweer, glaasje zelfgestookte appeljenever in zijn hand. Het was alsof ik hem zag thuiskomen. En ineens besefte ik dat ik in de tuin stond waarin onze dochter zal opgroeien. Ik keek naar haar en zag beelden van ons leven hier samen. Hoe ze schommelt aan die boom, boontjes kweekt in de moestuin, in een tent in de tuin slaapt in de zomer, ’s ochtends vroeg met haar vader in pyjama en met blote voeten in hun laarzen naar buiten gaan om de kippen eten te geven, mokkend in de hangmat hangt, zich verstopt in de boomhut, ik lachend achter haar aan ren door het hoge gras en hoe we in de kou van het nieuwe jaar gaan kijken of de eerste sneeuwklokjes er al zijn.

Nieuw leven

De beelden bleven maar komen. Nadat we allemaal onze krabbel op de akte hadden gezet, zette Simcha haar hand op het papier en trok ik een lijn om haar vingers. Toen zij haar handtekening had gezet, besefte ik: we hebben zojuist een huis gekocht en krijgen een heel nieuw leven.