Een goed begin

Verloskundige Ellen Andrea begeleidt Stella bij de bevalling van haar zoon Mees. Stella wil het liefst zo min mogelijk ingrepen bij de bevalling, maar stemt toch in met het breken van haar vliezen als de weeën opeens wegblijven.

Al zeven centimeter

Mijn dienst is net een uurtje bezig als de telefoon gaat. Het is acht uur ’s ochtends en ik heb goed geslapen. Voor Stella en Teun was de nacht onrustiger. Sinds gisteravond heeft Stella weeën, maar omdat ze zo onregelmatig kwamen, hadden ze nog niet eerder gebeld. Als ik binnenkom oogt Stella nog heel helder. Ze vertelt dat ze twijfelt of het wel gaat doorzetten. Het inwendig onderzoek is verrassend: er is al zeven centimeter ontsluiting! We zijn alle drie verbaasd. Teun wil nog even snel douchen, ondertussen help ik Stella in haar kleren en check of ze alles bij zich heeft voor de bevalling. Achter elkaar aan rijden we naar het ziekenhuis.

Vliezen breken

Eenmaal bij de verloskamer lijken de weeën helemaal weg te blijven. Ik leg uit dat de adrenaline nu overheerst en dat ik ze even met rust laat om de hormonen weer hun werk te laten doen. Een uur later zijn de weeën weer wat krachtiger, maar nog twee uur later zie ik dat ze weer minder worden. Stella wil het liefst zo min mogelijk ingrepen, maar ik adviseer toch om de vliezen te breken om wat sterkere weeën te krijgen. Stella stemt ermee in; alles om het snel achter de rug te hebben.

De persfase

Ik breek de vliezen en constateer negen centimeter. Het hoofdje zakt nu goed in het bekken en de eerstvolgende wee is meteen een stuk gemener. Ik coach Stella erdoorheen en geleidelijk gaat de bevalling over in de persfase. Het eerste half uur perst Stella voorzichtig mee. Ze worstelt een beetje om een goede houding te vinden. Ik stel voor er een spiegel bij te pakken en dat helpt. Stella wordt helemaal enthousiast als ze ziet dat het stukje hoofd dat tijdens een perswee in de diepte verschijnt, verder komt als ze lang haar druk vasthoudt. Als vanzelf, met kleine aanwijzingen zodat alles rustig kan oprekken, wordt er langzaam steeds meer van het hoofdje geboren. Ook Teun staat als enthousiaste supporter mee te spieken in de spiegel. Vol verwondering kijken ze in de spiegel naar donkere haartjes.

Welkom Mees

Na anderhalf uur hard werken, wordt er een blakend jongetje geboren. Mees huilt meteen. We drogen hem samen af en zetten een voorverwarmde muts op zodat hij niet te veel afkoelt. Zijn ouders omarmen hem met alle liefde en zijn blij dat de klus geklaard is. Eigenlijk nog niet helemaal, want de placenta moet ook nog geboren worden. Ik geef Stella een prik in haar been met oxytocine om de weeën weer wat sterker te maken. De baarmoeder is na deze lange nacht moe, maar na wat trucjes komt de placenta er alsnog uit. Voor mij is de bevalling nu ook klaar en kunnen we aan de koffie met beschuit met muisjes. Welkom Mees. Wat een heerlijke start van de dag.