'Eva, we geven om jou en de herinneringen die je hier deelt. We dachten dat je het leuk zou vinden om terug te kijken op deze foto van twee jaar geleden.' Ik scrol nieuwsgierig naar beneden, die herinneringen vind ik een van de leukere functies op Facebook. De foto op mijn beeldscherm ontroert me.
Trots
Mijn dochter, vier jaar oud, heeft een geel T-shirt aan over haar jas, de naam van haar school is erop gedrukt. Ze houdt het handje van haar klasgenoot stevig vast en loopt stralend achter de kleuterjuf aan. De trots spat ervan af. Ze gaat op schoolreisje! Hoe stoer om een hele dag met haar klas op pad te gaan. In een bus met gordijntjes. En dan mag ze ook nog eens vooraan lopen, omdat het toevallig haar beurt is om hulpje te zijn. 'Dit is de leukste dag van mijn leven, mama!'
Lood in de schoenen
Voordat ik het vertrek van mijn dochter met mijn telefoon vastlegde voor de eeuwigheid (en Facebook), stond ik samen met alle andere vaders en moeders kou te kleumen op het plein. We hadden onze kinderen afgeleverd in de klas en moesten ze natuurlijk nog uitzwaaien. 'Lastig hè?' hoorde ik een moeder tegen een vader fluisteren. Meer ouders keken alsof ze net hun goudvis drijvend op z'n rug in zijn vissenkom hadden gevonden. Met lood in de schoenen zwaaiden ze hun kinderen uit, die soms nog maar net vier jaar oud waren. Gaat dat wel goed, zo'n hele dag met zo'n grote groep naar de dierentuin? De slimste kleuterouders hadden zich tijdig als begeleider opgegeven. Dat loslaten komt later wel, zag je ze opgelucht denken.
Avontuur
Ik had geen last van zorgen. Het scheelde dat mijn dochter al bijna vijf was toen ze voor het eerst op schoolreisje ging. Maar met dit soort mijlpalen heb ik – gek genoeg – nooit moeite. Ik huppelde weg toen ik mijn baby voor het eerst op de opvang had afgeleverd, stuiterde van enthousiasme toen ze haar eerste schooldag had en ben ook nu vooral opgewonden. Net als mijn kleuter. De kleuter die óveral bang voor is: donker, alleen zijn, mieren, hard geluid, onweer, het Sprookjesbos in de Efteling, vreemde mensen, liften, de kerstafdeling van het tuincentrum (don't ask) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ze houdt van nieuwe dingen, net als haar moeder. Ze geniet van dit avontuur en ik geniet – op afstand – met volle teugen mee.
Heelhuids terug
Toch moet ik toegeven dat ik dit jaar – ze zit nu in groep drie – relaxter op het schoolplein sta te zwaaien dan twee jaar geleden. Ik begrijp die moeders wel die ietwat wanhopig proberen een glimp op te vangen van hun kleuter, wiens snoetje amper boven het raampje van de bus uitkomt. Vier is nog zo jong! In een dierenpark of pretpark verlies je je kleuter normaal geen seconde uit het oog en nu gaat hij in een enorme groep met een handjevol begeleiders. Raken ze hem niet kwijt? Gaat hij wel op tijd naar de wc? Smeren ze hem wel in? Komt hij wel heelhuids terug? En wat als je kind het zelf heel eng vindt, niet kan slapen van zo'n spannend schoolreisje? Dan laad je hem helemaal met een rotgevoel die bus in (of niet: ze zijn nog niet leerplichtig met vier jaar, dus niets hoeft).
Loslaat-weerzin
Ouderschap is heel veel loslaten. Ik heb er misschien niet zo'n moeite mee op de 'clichémomenten', maar ook bij mij slaat de loslaat-weerzin regelmatig toe. Ik staar nog eens naar de foto van dat vierjarige meisje in geel T-shirt op weg naar haar eerste schoolreisje. Haar hoofdje is veel molliger dan nu, haar beentjes korter. Wat is ze veranderd, bijna zeven wordt ze! Het gaat veel te snel.
Loslaten is een vak apart. Gelukkig mogen wij ouders er heel veel mee oefenen. Te beginnen met het schoolreisje. Sterkte allemaal (enne…geniet ervan)!
