Linda: ‘Ik kan er niet om heen: ik moet nu toch echt zelf naar de supermarkt’

Nu alle voorzorgmaatregelen weer zijn versoepeld, kan Linda het niet langer uitstellen. Voor het eerst in 3,5 maand gaat ze zelf boodschappen doen. En dat is even wennen. ‘Eenmaal bij de supermarkt voel ik me een complete buitenstaander die voor het eerst van haar leven boodschappen doet.’

Het nieuwe normaal. Een zorgvuldig gekozen term door de spindoctors van premier Rutte die al vanaf de eerste persconferentie bij mij de haren recht overeind doen staan. Want hoe kan afstand houden, je familie niet knuffelen en nooit meer naar feestjes nu normaal worden? Maar hoe vreemd de term ook bij me binnenkwam, ik ben er toch alweer aan gewend. Het nieuwe normaal. Het leven na quarantaine. De ‘anderhalve-meter-maatschappij.’

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

Een nieuw normaal met afstand houden, elkaar de ruimte geven en vooral ook gewoon weer wennen aan buiten zijn: onder de mensen. Weer eens het terras  op. Voorzichtig een avondje borrelen met vriendinnen in de tuin. Stap voor stap ontwaak ik uit de quarantaine en zet ik voorzichtig mijn eerste stappen buitenshuis.

Alleen boodschappen doen

Een – vooral voor mijn man – hele belangrijke stap was om mij weer de supermarkt in te krijgen. De afgelopen weken is hij verantwoordelijk geweest voor onze wekelijkse boodschappen. Deels omdat het ons vooral in het begin van de lockdown verstandig leek als er maar één van ons buitenshuis kwam. Aangezien hij al voor zijn werk de deur uit moest, was die strijd snel verloren voor hem. Dus leverde ik iedere week braaf mijn briefje bij hem in. Bleef ik rustig als de verkeerde boodschappen mee werden genomen, of helemaal niet mee werden genomen. En paste ik me gewoon iedere week een beetje aan. De omschrijvingen werden steeds iets langer – die in die groene verpakking, bij de Jumbo, middelste schap linksonder – en zo kwamen wij er samen wel uit.

Maar nu alles aan alle kanten weer wordt versoepeld, is er geen reden meer voor mij om me niet op een strategisch gekozen zondagochtend over de boodschappen te ontfermen. Stiekem keek ik er ook best naar uit. Alleen de deur uit, zelf alles weer kiezen en uitzoeken in de winkel. Dus ik ging ervoor.

Complete buitenstaander

De handen werden flink gewassen en eenmaal bij de supermarkt voelde ik me als een complete buitenstaander die voor het eerst van haar leven boodschappen doet. Na een karretje te hebben gepakt, werd ik er al snel op gewezen dat dat de ingeleverde karretjes waren (lees: vieze karretjes) en ik binnen een nieuw (lees: schoon) karretje diende te halen. Mijn eerste beginnersfout.

Eenmaal achter het karretje die me een heerlijke zee van afstand gaf, ging ik langzaam de winkel in en kwam ik terecht in wat leek op een geoliede machine van mensen die duidelijk wel de afgelopen maanden regelmatig een supermarkt hebben bezocht. Overdonderd door de mensen, de omgeving en alle indrukken begon ik langzaam aan mijn lijstje. De looprichting totaal niet snappend en me tien keer verontschuldigend als ik er achter kwam drie gangpaden terug weer wat vergeten te zijn.

Langzaam kreeg ik er zenuwen van. Van heel bewust zijn van waar je bent, waar je staat, welke afstand je neemt, welke route je kiest en hoe makkelijk je jezelf in een onmogelijke positie brengt wanneer je aan het begin van de winkel iets bent vergeten. Mijn hoofd leek wel een vergiet en na de zoveelste U-turn dwars door de supermarkt riep ik mezelf tot de orde.

Ik kan dit!

Ik sprak mezelf toe: na jaren met een kinderwagen en twee kinderen door de Kruidvat te hebben gemanoeuvreerd, kan ik dit. De winkel waar menig ‘Ter Land, Ter Zee en in de Lucht’-terrein nog een puntje aan kan zuigen, heb jij menigmaal doorstaan. Jij weet je als geen ander te manoeuvreren, behendig te zijn en nog eens met de juiste producten bij de kassa aan te komen.

En met die woorden en het visioen van met één hand je kinderwagen besturen en met de andere een peuter in bedwang houden, stap ik door. Gericht op mijn doel af, met mijn winkelwagentje als mijn bondgenoot zwierde ik door de winkel. Ik kan dit! En met een grijns op mijn gezicht ontdekte ik zo mijn nieuwe normale manier van boodschappen doen.

Inmiddels ga ik zelf weer met mijn boodschappenlijstje op pad.

Ik heb nu zelfs weer hulp in de supermarkt. Uitje met de meiden.

Inmiddels kennen we de procedures en weten we exact waar het karretje in ontvangst nemen.

Netjes de handen desinfecteren voordat we de winkel binnen stappen.

Lekker dromen in de supermarkt. We nemen de tijd, houden afstand en laten ons niet gek maken.

Rustig alle spullen één voor één op de band leggen.

Zo anders staan de pakken wc-papier erbij vergeleken met de laatste keer dat we samen in een supermarkt kwamen.

Beeld: Linda Bouritius Photography