'Kuiken'
Vier maanden geleden was het er ineens. Teijler's eerste woordje. Brabbelen deed hij natuurlijk al langer, maar nooit eerder konden we daar een woord in ontdekken. Nu wel, Teijler zei 'kuiken'. Niet per ongeluk en niet maar één keer. Ineens was alles kuiken. Het is een duidelijk, bestaand woord. Niets mis mee. We konden het alleen niet plaatsen. We wonen niet op een boerderij, hebben geen kippen en kuikens zijn doorgaans geen onderwerp van gesprek hier in huis. Waarom dan van alle woorden die je als eerste over je tong kunt laten rollen, kiezen voor kuiken?
'Papa'
Opmerkelijk, vond ik. Maar ach, wat deed het ertoe? Hij kon praten! Twee hele dagen moest hij zich redden met 'kuiken', maar toen kwam er uitbreiding in zijn vocabulaire. Teijler zei 'papa'. Dat dit precies was op Moederdag zorgde voor grote hilariteit bij zijn vader. Mij deerde het niet, ik had mijn crècheknutsel, mijn kind kon praten, mijn dag was hoe dan ook geslaagd. Ik ging zeker niet zo'n moeder zijn die vocht om de aandacht van haar kind. Of haar partner iets misgunde. Nee zeg, hoe kinderachtig zou dat zijn? Het woordje mama zou snel genoeg komen, ik had geen haast, ik ging nergens heen.
'Papa' als favoriet
Er volgde al snel een derde, vierde, vijfde woord. Ik schreef ze trouw allemaal op, leuk voor later. Maar 'mama'? Nee, dat stond er nog niet tussen. In record tempo nam Teijler's woordenschat toe. Bal, kat, dag dag. Bij elk nieuw woord stond ik te juichen. Maar het oude vertrouwde 'papa' was inmiddels toch wel een van zijn favorieten geworden. Zodra hij zijn vader vanuit het werk voor het raam zag verschijnen, rende hij naar de deur, enthousiast 'papa, papa' roepend. En 's ochtends met het slaap nog in zijn ogen, z'n haartjes door de war vroeg hij met een allerliefst stemmetje naar zíjn papa.
Tikkeltje jaloers
Dat ene woordje had een enorme uitwerking op Gert-Jan. Hij straalde. En echt, ik was heel blij voor hem, heel trots en alles. Maar toch begon er langzaam een onbehaaglijk gevoel op te borrelen. Jaloezie zou ik het niet willen noemen, maar heel eerlijk: dat was het natuurlijk wel. Ik maakte mezelf wijs dat papa nu eenmaal veel makkelijker uit te spreken was dan mama. En voelde me enorm gesteund in die theorie toen lesbische vakantievrienden vertelden dat het eerste woord van hun zoon 'papa' was, terwijl dat toch echt een onbekende donor uit Denemarken was.
'Mama'
Toen zelfs het overbuurmeisje bij naam werd genoemd en Sjors de kat 's ochtends op een persoonlijke begroeting van Teijler kon rekenen, was de lol er voor mij wel echt af. Maar ja, wat kun je doen? Je kunt je kind moeilijk hersenspoelen. (Ik heb het geprobeerd, het is écht moeilijk. Zo'n ketting met medaillon heen en weer zwaaien: het is een secuur werkje.)
Maar toen, net toen ik bijna ging geloven dat het nooit meer zou komen, toen ik dacht dat ik voor altijd naamloos zou blijven, tóen zei hij het: MAMA.
'Mijn kuiken'
Nu twee maanden later maakt mijn hart nog steeds een sprongetje wanneer hij me roept. Dan kan ik niet anders antwoorden dan 'Ja, lieverd'. Zelfs als de vraag 'mama, tillen?' is en dat inhoudt dat ik met zijn loopfiets in de ene hand en een zware boodschappentas in de andere moet bukken om dat mamazeggende wezentje, mijn kuiken, van de supermarkt mee naar huis te zeulen. Want ach, daar ben ik immers mama voor.
