'Ik heb een langgekoesterde wens om mama te worden. Dus als ik zwanger blijk, ben ik dolgelukkig. Bij de eerste echo ziet alles er goed uit en zien we een kloppend hartje. Wat bijzonder: twee harten, één verbinding.
Kort daarna vertrek ik naar een vipassana-retraite. Tien dagen meditatie in stilte, waarin ik me enorm verbonden voel met mijn baby. Maar op de laatste dag slaat die verbondenheid plots om in verdriet. Ik begrijp niet waarom.
Geen kloppend hartje
De dag na de retreat krijg ik weer een echo en stort mijn wereld in: het hartje van mijn baby klopt niet meer. Wat een verdriet. Ik ga door een periode van rouw en maak een altaar met kaarsjes voor de baby. De verloskundigen zijn heel lief en nemen de tijd om met me te praten.
Maar het lijkt alsof het voor de gynaecoloog business as usual is. 'Wil je medicatie om het op te wekken of een curettage?', wordt me gevraagd. Ik wil graag kijken wat er gebeurt als we het de natuur zelf laten oplossen. Het mag, maar wordt niet aangemoedigd: lang wachten kan risico's met zich meebrengen.
Lees ook: Hoe verloopt een spontane miskraam en wat moet je doen als het jou overkomt?
Minibevalling
Ik wacht een aantal weken maar er gebeurt niets. Ik probeer acupunctuur en neem de tijd om te rouwen. Ik krijg geen bloedverlies en besluit het hoofdstuk te willen afsluiten: ik kies voor medicatie. Ik weet dat het mogelijk pijnlijk kan zijn en dat er een kans is dat het niet succesvol is, maar ik wil het toch proberen.
Het is inmiddels december en mijn agenda staat vol met kerstafspraken. Ik zeg ze allemaal af en begin aan mijn 'minibevalling': mijn hele lichaam verstijft van de pijn en ik verlies veel bloed. De pijn was allesoverheersend, zonder de natuurlijke hormonen die een bevalling draaglijker maken. Het allerergst is natuurlijk dat je bij een reguliere bevalling uiteindelijk wél een levende baby in je handen krijgt. Dit is afzien zonder geluk.
Ik krijg zware pijnstillers en raak bijna buiten bewustzijn. De baby laat zo snel los dat ik hem niet kan opvangen. Dat voelt pijnlijk en ik voel me schuldig. We nemen alsnog symbolisch afscheid op een mooie plek met sterrenhemel aan het eind van het kalenderjaar.
Lees ook: Miskraam verwerken: dit kan helpen
Alsnog een curettage
Een maand later blijkt dat er placentaweefsel is achtergebleven en dat ik nog een kuur moet gebruiken. Ik verlies lang bloed en de kans op een ontsteking wordt zo groot, dat ik alsnog een curettage moet ondergaan. Mijn hormonen blijven nog een maand actief en ik ben zo bij elkaar een halfjaar 'zwanger' zonder een kind in mijn armen te kunnen sluiten.
Een aantal maanden later krijg ik wederom een miskraam; een biochemische zwangerschap waarbij de innesteling niet goed verliep. Op de een of andere manier voelt dat minder zwaar, na alles wat ik eerder heb meegemaakt, maar ik weet hoe zwaar het kan zijn voor anderen.
Lees ook: Innesteling van de bevruchte eicel: wat merk je?
Buikpijn
Niet veel later raak ik wederom zwanger. En dat gevoel is heel dubbel: ik wil blij zijn en het vieren, maar ik weet dat het mis kan gaan, zelfs na het zien van een kloppend hartje. En dat is ook precies wat er gebeurt: ik heb een goede echo, met kloppend hartje, maar niet veel later krijg ik buikpijn en verlies ik wat druppels bloed. Er volgt een nieuwe echo en mijn vermoeden wordt bevestigd: de baby is gestopt met groeien.
Mooiste en bizarste
Het is een harde klap, maar ik heb het proces van rouw eerder doorlopen en weet nu hoe ik ermee om kan gaan. Ik zie vooral op tegen het medische proces: ik wil geen curettage meer omdat ik vrees dat het de vruchtbaarheid schaadt, maar ik wil ook niet weer meemaken wat ik eerder heb meegemaakt.
Ik kies voor medicatie en het proces verloopt deze keer beter. Ik vang de baby op: zo klein en toch al zo compleet. Mijn man noemt het 'het mooiste en bizarste' wat hij ooit heeft gezien.
Lees ook: Herhaalde miskramen: wat kan de oorzaak zijn?
Terug aan de natuur
Het voelt alsof ik een jaar lang zwanger ben geweest, zonder ooit een gezonde baby in mijn armen te hebben mogen sluiten. We gaven onze kindjes terug aan de natuur en branden kaarsjes voor hen, maar ook voor alle mama's van sterrenkinderen en wensouders bij wie innesteling niet lukt.
Ik houd me vast aan het idee dat de meeste zwangerschappen wel goed gaan, ook nog na een miskraam of meerdere miskramen. En als ik andere ouders iets mag meegeven is het: laat jezelf onderzoeken na een miskraam en geef de hoop niet op.'