Het is midden in de nacht als ik word gebeld. De verloskundige klinkt gehaast: 'Ze is al ver, kun je meteen komen?' Binnen een paar minuten zit ik in de auto. Buiten is het stil. Na al die jaren blijft het toch altijd weer een verrassing wat je zometeen aantreft. Terwijl ik rijd, voel ik de adrenaline door mijn lijf stromen.
Wanneer ik de straat inrijd, zie ik het meteen: op de oprit van het huis staat een ambulance met draaiende motor. Dat is nooit een goed teken. Ik parkeer, grijp mijn tas en loop naar de voordeur. Op dat moment wordt de moeder, nog maar net bevallen, op een brancard naar buiten gereden. De ambulancemedewerker zegt dat de placenta niet loskomt en dat ze met spoed naar het ziekenhuis gaan. Ze is stabiel, maar ze moeten door.
Lees ook: Judiths bevallingsverhaal: 'De placenta komt niet los en als eraan wordt getrokken gaat het mis'
Bloed op de trap
Het is een oud, statig jarendertighuis. De houten trap loopt langs een lichte muur omhoog. In plaats van wit is de muur is nu helemaal rood. Op de treden, de vloer, overal zie ik bloed, alsof er een slachtpartij is geweest. Langs het bloed ga ik voorzichtig naar boven.
Boven zit de vader met de baby in zijn armen. Hij is bleek en overrompeld. Ik kleed de baby snel aan zodat de vader ook naar het ziekenhuis kan. Moeder en kind moeten zo snel mogelijk weer samen zijn. Ondertussen horen we via de verloskundige dat de moeder stabiel is, maar wel naar de ok moet voor haar placenta.
Bleke gezichten
Wanneer hij weg is, blijft het stil in huis. Alleen boven hoor ik wat beweging. Oma is bij het oudste kind dat wakker is geworden. Beneden zit de opa, een beetje overrompeld doordat zijn dochter met de ambulance weg moest. De trap is nog steeds rood. Ik besluit dat ik in ieder geval dát moet oplossen. Voordat een van de grootouders dit bloederige tafereel ziet.
In de keuken ga ik op zoek naar een emmer en sop. 'Blijf maar lekker zitten hoor', zeg ik tegen opa terwijl ik kasten opentrek. 'Ik red me wel.' Maar als ik begin te rommelen, hoor ik hem opstaan. Te laat. Hij loopt de gang in en ziet het. De muur, de trap, het bloed. Zijn gezicht wordt nog bleker dan het al was.
Lees ook: Alles over fluxus postpartum: overmatig bloedverlies na bevalling
Geschrokken grootouders
'Het lijkt erger dan het is', zeg ik snel. 'Ze is in goede handen. Dit komt goed.' Hij knikt, zonder iets te zeggen, en laat zich weer in zijn stoel zakken. Ik vul de emmer, pak een doek en begin te schrobben. De geur van bloed mengt zich met schoonmaakmiddel. Beetje bij beetje verdwijnt het rood, tot er alleen nog vage roze vlekken overblijven. Helemaal schoon krijg ik het niet, maar het huis voelt weer leefbaar.
De volgende ochtend komt moeder thuis. Bleek, maar sterk. De baby drinkt goed, moeder knapt snel op en de dagen daarna keert de rust terug in huis. Ook opa is inmiddels van de schrik bekomen. Aan het eind van de kraamweek neem ik afscheid en loop langs de roze vlekken die nog op de muur zitten.
Lees ook: Kraamwerk: 'Als ik haar vertel over mijn eigen post-partumdepressie, krijgt ze tranen in haar ogen'
Liefhebber van onze rubriek Kraamwerk? We publiceren iedere zaterdag een nieuwe aflevering, eerder gepubliceerde Kraamwerken vind je ons dossier. Liever op papier? Dat kan! De bijzonderste afleveringen zijn gebundeld in een boek.
