Linda: ‘De tijd vol onzekerheid, angst en verdriet lijken alweer een leven geleden’

Nu de maatregelen steeds meer versoepelen en de wereld stukje voor stukje weer opengaat, blikt Linda terug op de afgelopen weken. En dan vooral om dat meest fascinerende van alles: het concept tijd.

Tijd: het blijft voor mij een van de meest fascinerende dingen uit ons leven. Tijd, en vooral het besef daarvan. Hoe je als een berg kan opzien tegen een dag of week die kan komen en er op het moment suprême doorheen vliegt. Achterom kijkend waar diezelfde tijd ook alweer is gebleven.

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

Steeds sneller

Sinds ik moeder ben, heeft tijd een nog fascinerender karakter gekregen. Waar ik me in de jaren ervoor wel bewust was van het verstrekken van dagen maken je kinderen dat alleen maar duidelijker. Hun groei en ontwikkeling gaat zeker die eerste jaren zó hard. Met elk nieuw ding dat ze leren, vanaf de eerste keer draaien, opstaan en die eerste stapjes, voel je de tijd om je heen bewegen. En hij lijkt steeds sneller te gaan.

Toen half maart de coronamaatregelen bekend werden gemaakt, leek de tijd stil te staan. De wereld leek zelfs even stil te staan. Teruggeworpen naar ons zelf. De basis die we hier hebben opgebouwd. Hoe ga ik hier ooit doorheen komen? Hoe ga ik dit doen alleen thuis? Hoe gaan we dit samen doen?

Extra knuffels

Maar de tijd stond niet stil. We gingen van winter- naar zomertijd. De kale bomen werden vol en bloesem diende zich aan. We kregen een van de mooiste lentes ooit. Strakblauwe luchten en geweldige temperaturen. We verplaatsten ons van de keukentafel naar de tuin. Onze woon- en slaapkamers die de eerste paar weken ons enige domein waren werd uitgebreid. En zo gingen we stap voor stap verder.

Ook mijn kinderen lieten zien dat de tijd niet stil staat. Hun groei wijkt niet voor een crisis. De benen werden langer, haren groeiden vrolijk door en de koppies werden wijzer: ze bleven leren. Op een ander tempo en andere dingen, maar wat hebben ze veel geleerd. We leerden over liefde, over samen zijn. Over voor elkaar zorgen en voor elkaar klaarstaan. Maar we leerden ook een hoop over elkaar. We leerden over boos zijn, bang zijn en verdriet. Waar onze grenzen liggen, wanneer het genoeg is voor de een en waar de ander nog even door kan. Wanneer er extra knuffels moeten komen of iemand juist even alleen gelaten mocht worden. We leerden vooral elkaar nog beter kennen.

Eigen bubbel

Nu de wereld weer langzaam doorgaat en de tijd sneller voorbij vliegt, voelt het soms vreemd hoe we er begin maart bij zaten. Die tijd van die eerste weken vol onzekerheid, stress, angst en verdriet lijken alweer een leven geleden. Het blijft gek wat tijd met ons doet. Hoe het ons bang kan maken. Hoe die vier weken geen school als een bom insloegen. Vier weken, hoe zou ik die ooit doorkomen? En nu na negen – of zijn het er nu al tien? – weken nog amper een idee heb welke dag het is.

Dat vind ik misschien wel het meest fascinerende van tijd. Het leven gaat door. Ook deze tijd gaat voorbij. Ondanks dat ik ergens het liefst nog krampachtig wil vasthouden aan die bubbel waar we de afgelopen weken inzaten, is het ook weer tijd eruit te stappen. Waar ik een paar weken geleden nog dacht dat nooit te kunnen, merk ik dat ik het inmiddels aan kan. Het is tijd om los te laten. Voorzichtig te gaan proberen om weer die buitenwereld in te gaan. Tijd om met een goede dosis gezond verstand mijn werk weer op te pakken en de mensen die ik zo heb gemist voorzichtig weer te gaan zien.

Tijd is een spiegel

Zo heb ik de afgelopen weken vooral veel geleerd over tijd. En mijn belangrijkste les is dat tijd niets meer is dan een spiegel. Een spiegel die me laat zien dat wanneer ik vind dat mijn kinderen te hard groeien of de tijd te snel gaat, niet de tijd, maar ik eens wat vaker stil moet staan. Want de tijd gaat niet sneller nu ik kinderen hebt. Ik heb gewoon meer om voor stil te staan.

Linda Bouritius Photography
De start: de aankondiging van de maatregelen. De horeca en scholen sluiten haar deuren. De dag waar we kennismaken met Irma en haar hamsteren, en Bruno Bruins nog minister was.

De tijd van al die rollen. Van moeder, vrouw, juf. En de tijd van vragende ogen die je aankijken en het ook niet allemaal snappen.

De tijd van creatief omgaan met vooral je eigen spullen. Thuissporten voor gevorderden.

De tijd van vastleggen, heel veel momenten thuis vastleggen. Zodat we deze bijzondere tijd samen niet vergeten – en op deze manier toch stiekem een beetje tijd stopzetten.