Linda: ‘Wil ik mijn kinderen straks eigenlijk wel missen als de scholen weer opengaan?

Met de nieuw afgekondigde maatregelen en het besluit dat de scholen weer opengaan, is Linda opeens weemoedig. Ze moet haar kinderen gaan loslaten, maar ook de fijne wereld die ze samen de afgelopen weken hebben opgebouwd.

Daar waar ik de vorige persconferentie niet eens heb gekeken, was dat afgelopen dinsdag anders. Het verwachte verlengen van de vorige keer was voor mij geen verrassing. Misschien gekker gezegd: het voelde goed. Laat ze maar thuis blijven, veilig onder mijn vleugels. We hebben ons ritme zo goed en zo kwaad gevonden en kunnen dit nog wel even aan.

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

In onze eigen bubbel

Tuurlijk zijn er de driftbuien, irritaties, eindeloos ge-mama, minimale tijd voor mezelf: maar we zitten in onze eigen bubbel. Maar waar ik net als eind maart haarfijn aanvoelde dat het onoverkomelijk was dat de scholen gingen sluiten, weet ik dat het onoverkomelijk is dat ze ook weer een keer open gaan. Hoezeer ik ook uitkijk naar die vrijheid, de ruimte voor mezelf en dat zij weer lekker kunnen spelen met hun vrienden en vriendinnetjes, toch knaagt er wat. En zo voelde ik me dinsdag in de aanloop van de persconferentie ineens totaal anders dan de dagen ervoor.

Rondlopen als een gefrustreerde kip

Voordat de dag goed was begonnen, had ik al drie keer ruzie gehad met mijn man. Tijdens mijn halfuurtje hardlopen liep ik als een gefrustreerde kip rond amper genietend van dat fijne moment voor mijzelf. Ook de kinderen voelden mijn spanning, en we botsten weer aan alle kanten. En na de lunch gaf ik het op.

Na de hele ochtend buiten te zijn geweest, heb ik ze voor de tv gezet om me even terug te trekken in mijn werkkamer. De boosheid die ik de hele ochtend al in mij voelde borrelen, maakte plaats voor een weemoedig gevoel. Ik begon te bladeren door alle mappen met foto’s die ik afgelopen weken heb gemaakt bij ons thuis. Mappen vol beelden van ruim vijf weken samen. En ik brak. Het emotioneerde me om te zien wat we allemaal hebben meegemaakt samen die afgelopen weken. De emoties, beproevingen, kleine avonturen maar vooral de lol met elkaar. Het besef dat hier een einde aan gaat komen – hoe fijn en beter ook voor ons allemaal – maakte me ineens heel verdrietig.

Leven na de lockdown

Ondanks dat we zo bezig zijn met het leven na ‘het virus’, merk ik dat ik me de afgelopen weken helemaal heb overgegeven aan het nu en eigenlijk helemaal niet denken over straks. Want hier is het veilig. Onder mijn armen en in ons huis is het veilig.
Maar bovenal, wat vind ik het fijn met ze thuis. De weerstand die ik in het begin had van de hele dag thuis zijn met mijn kinderen, herken ik niet meer. De dwang van mijzelf om altijd maar meer te zijn, me continue te bewijzen – met mijn carrière, mijn eigen bedrijf – lijkt plaats te hebben gemaakt voor een fijne rust. De kaarten zijn opnieuw geschud.

En ja, ik verlang echt heel erg naar een avond de stad in, dronken worden, dansen tot het ochtend wordt en de volgende dag balen dat er twee kinderen veel te vroeg naast je bed staan. Maar ik zou in de ochtend niet anders willen. En nee, op het moment zelf wens ik echt wel wat anders, maar diep in mijn hart is het zo. Ze horen bij mij.

Wie ben ik?

Je leven verandert zo ongelooflijk als je kinderen krijgt. Het is voor mij één grote zoektocht naar mijn eigenheid, mijn rol, mijn werk, wie ik nog ben als vrouw. Ik worstel hier stiekem al heel lang mee en heb me er eigenlijk altijd vooral heel erg tegen verzet. Want ik wil zo graag alles zijn, niets inschikken en dus het liefst op volle toeren alles blijven doen. Maar ik wist stiekem al voor deze hele virus-situatie dat fulltime een eigen bedrijf draaien en twee kinderen die nagenoeg fulltime thuis zijn geen doen is. En ondanks dat ik me telkens weer tegen diezelfde steen bleef stoten – want wie ben ik nog zonder mijn werk dat ik met zoveel liefde uitvoer – bracht deze tijd me iets heel belangrijks.

Een leukere moeder

Dat ik ben wie ik ben door wie ik ben en niet door wat ik doe. En dat dat niet te meten is met het aantal ballen dat ik krampachtig in de lucht probeer te houden. Door daar eens meer in te gaan vertrouwen deze afgelopen weken ben ik niet alleen een veel leukere moeder, maar vooral een leuker mens geworden. Ik herken voor het eerst weer een beetje de Linda die ik dacht door het moeder-zijn te zijn verloren.

En met de nieuwe versoepeling straks na de vakantie, de basisscholen weer open: de nieuwe fase in deze bizarre tijd ontstaat er toch een raar gevoel in mijn onderbuik. Want wie ben ik straks nog als de kinderen weer naar school gaan?

linda Bouritius
Niet langer school missen en er voorbij fietsen, maar toch echt weer terug de schoolbanken in.