'Mijn twee rambo's gaan altijd vol gas'

Jan was vroeger geen voorzichtig kind dat veilig binnen zijn comfortzone bleef. Integendeel. Hij klom in bomen, kopte ooit het portier van een auto weg en kwam altijd vol schrammen en blauwe plekken thuis. Zijn dochters hebben het dus niet van een vreemde.

Als klein jongetje was ik altijd buiten te vinden. Noem een boom in het dorp waar ik ben opgegroeid en ik ben er ongetwijfeld een keer ingeklommen. En uitgevallen. Dat maakte dat mijn kleren altijd onder de modder of andersoortige vlekken zaten, maar ook dat ik zelf onder de vlekken zat. Schrammen, blauwe plekken, een open knie; dat soort dingen. Ik was, laten we het zo noemen, een nogal onstuimig kind. Type: impulsief. Eerst doen, dan pas een klein beetje nadenken.

Geschreven door

Jan Versteegh

Nog steeds heb ik her en der op mijn lichaam wat sporen uit die tijd. Die keer dat ik met de fiets door de poort net te dicht langs een bakstenen muur ging en mijn arm openhaalde? Nog steeds te zien. Die keer dat ik te enthousiast uit de auto stapte en mijn eigen portier wegkopte? Een litteken naast mijn oog. Of die talloze keren dat ik mijn knieën weer eens had opengehaald. Allemaal nog zichtbaar. Geeft ook niks, het hoort erbij.

Twee rambo’s

Nu heb ik twee dochters die ook van het type rouwdouwer zijn. Tenminste, zo worden ze genoemd op de crèche. Waar andere kinderen voorzichtig zijn en rustig aan doen, gaan mijn twee rambo’s vol gas. Remmen met de step? Waarom zou je niet lekker doorrijden tot je de struiken in vliegt? Van een trapje afstappen? Het is natuurlijk een veel beter idee om vanaf een aantal treden hoog naar beneden te springen. En rennen kun je toch ook het best altijd vol gas doen, ook al komt het onvermijdelijke moment dat je struikelt en je bezeert?

Gehavende benen onder prinsessenjurkjes

Dientengevolge zitten ze te pas en te onpas onder de butsen en schrammen. Regelmatig lopen ze rond in zeer prinsesserige jurkjes, maar dan wel met gehavende benen eronder. Ik vind het leuk dat ze zo onbevreesd zijn. Dochter 1 springt zodra ze water ziet – uiteraard met bandjes – head first erin. Ze verdwijnt kopje-onder en komt vervolgens gierend van de pret weer boven. Vervolgens wil ze alleen nog maar zwemmen. Zelfs als ze met blauwe lippen begint te rillen, beantwoordt ze de vraag of ze het koud heeft standaard met ‘nee’.

Peuter-boksen

Ze mist een stukje van haar voortand wegens een struikelincident, wat haar ruige verschijning helemaal afmaakt. Haar jongere zus kopte gisteren met veel enthousiasme de salontafel weg en heeft nu een blauwe plek precies tussen haar ogen. Alsof ze aan professioneel peuter-boksen doet. Interessante sport zou dat zijn.

Mocht u trouwens ergens een van mijn dochters tegenkomen en ze er nogal robuust uit vinden zien, weet dat ik ze overstelp met liefde en aandacht en dat ze nog nooit een tik hebben gehad. Ja, van de molen, maar dat hebben ze van hun vader. Ook genetisch bepaald.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.