Mijn vrouw verdient zoveel beter

Toen de geboorte van hun dochter Moos zich destijds bijna aankondigde, trouwde Jasper zijn Jon. Zonder gedoe, op maandagochtend. Niets aan de hand zou je zeggen. Of wel?

Het begon allemaal mooi. Samen verliefd, liggend op een strand in Portugal. Met de zon op onze rug droomden Jon en ik, als tamelijk pril stel, over hoe onze bruiloft eruit zou moeten zien. Het was niet meer dan een hersenexercitie; het testen van elkaars smaak, wensen en een beetje aftasten of het zou benauwen; een onderwerp zo serieus als trouwen.

Geschreven door

Jasper Rombout

Witte cowboylaarzen en fifties-dress

We slaagden met vlag en wimpel, samen in de Portugese zon. We zouden een weiland uitzoeken, daar huifkarren parkeren in een halve cirkel. Tafels maken van strobalen en kleden en een zigeunerbandje zou onze families samensmeden op de dansvloer van gras en houten platen. Ik in een corduroy pak, mijn bruid op witte cowboylaarzen en in een fifties-dress. Haar tattoos prominent en trots op haar blote rug. En na een nacht dansen met iedereen die ons dierbaar is, zouden we afreizen naar een paradijs op aarde.

Oh, wat hadden we het plaatje compleet. Van de omvang tot de stijl, het best samengevat met ‘puur en meeslepend’. Het was onze gemeenschappelijke droom. Logisch – achteraf – dat mijn meisje een middag later in een restaurant aan het strand ‘de vraag’ aan me zou stellen. Zo gaf ik, de moderne man, zijn jawoord op het strand van Zavial.

Stroomversnelling

Daarna kwam ons leven in een stroomversnelling. We gingen samenwonen: Jon, haar grote dochter Jade en ik. Jon werd zwanger. En toen de geboorte dichterbij kwam, ontstond bij ons beide de behoefte “dingen te regelen”. Voor elkaar, voor Jade en voor dat kleine schepseltje dat ons allemaal zou samensmelten. Als een zigeunerbandje op een bruiloft.

Zonder poespas

De beste manier leek ons trouwen. Dus we trouwden. Zonder gedoe, op een maandagochtend. Zonder ouders, zonder zussen en zonder broer. Zonder vrienden en vriendinnen en zelfs – ja, ik geef het toe – zonder ringen, bloemen of een jurk. Zonder poespas noemden we dat.

Maandagochtend in Waterland

Het was dat onze beide getuigen iets geregeld hadden: een fotograaf, een leenjurk waar de achtmaandenbuik van Jon in paste en een bruidsboeketje. Zo werden het op die maandagochtend in Waterland een onvergetelijke 8 minuten. Ik herinner me weinig meer dan dat mijn aanstaande licht leek te geven, dat de getuigen lachten en de ambtenaar van de burgerlijke stand zich niet eens had voorgesteld. We aten na afloop een taartje bij de Theetuin in Overleek en onze honeymoon bestond uit een middagdutje voor mijn even zwangere als kersverse bruid.

Het leek allemaal heel natuurlijk. Basic en echt.

Moos kwam kort daarop de laatste vacature binnen ons gezin vervullen, we trokken met een camper door Nederland en hadden een mooie, onvergetelijke zomer. Daarna kochten we een huis, verbouwde het en nestelden ons.

Niets aan de hand zou je zeggen. En toch.

Last van schuldgevoel

Niets van de droom die we ooit hadden, heb ik waargemaakt. Geen dansvloer van gras, geen zigeunerbandje, nee nog geen strobaal met een laken. En nu de storm een beetje is gaan liggen, nu we een ritme hebben, onze patronen, bekruipt me een gevoel van schuld. Ik ben mijn vrouw tekort geschoten. Niet als vader van haar kinderen of niet als man in het huis maar als haar bruidegom en echtgenoot. Mijn Jon verdient als vrouw, als bruid echt zoveel beter. Een klein stukje van die droom van ons perfecte trouwen.

Maar misschien is het wel goed.

Dat ik eerst zag hoe ze onze kindjes in slaap zingt, hoe ze hen wiegt als ze ziek zijn of met ze kletst alsof er geen tijd bestaat. Hoe ze hun eten maakt en hun snoeten poetst. Hoe ze wél al Moos haar brabbeltjes verstaat, of haar wél kan troosten als iets écht ‘auw’ doet.

Over 2 jaar opnieuw

Het maakt dat ik alles zoveel zeker weet. Dat ze het is. Dat ik het alsnog goed wil doen. Zo heb ik besloten te gaan sparen. Over twee jaar trouwen we opnieuw. Met huifkarren en strobalen, met familie en vrienden. Met die jurk en die laarzen. En later op de avond het gras kriebelend tussen onze dansende voeten. En met het besef wat het allemaal betekent voor ons. Jon voor mij. En een Moos van dan 4 en een Jade van 13 die de hele avond dansen op de opzwepende klanken van het zigeunerbandje.
Het is niet te laat, het is tijd.

Ps: nu we de volgorde der dingen toch loslaten, gaan we eerst maar eens op huwelijksreis. Het is tijd om even echt met zijn tweeën te zijn. Iemand een tip waar de ideale honeymoon naartoe gaat?

Jaspers boek ‘Tuurlijk schatje’ is nu als gratis app verkrijgbaar.