Voorspelbaar leven
Dat ik nu zo brak op de bank zit, is vrij zeldzaam. Sinds ik ruim zes jaar geleden moeder werd, is mijn leven een stuk voorspelbaarder geworden. Je blijft niet meer spontaan bij vrienden logeren, je probeert thuis te zijn rond etenstijd en uitspattingen worden gepland. Dus toen we gisteravond de deur uitliepen en de oppas beloofden dat we uiterlijk rond middernacht thuis zouden zijn na een drankje met vrienden in de stad die ook jonge kinderen hebben, leek me dat heel haalbaar.
Wake-up call
We vierden dat zij gaan trouwen. En dat niet alleen, ze vroegen mij of ik hun trouwambtenaar wil zijn. Zo veel eer en feestelijkheid, daar hoort een glas champagne bij. Of nou ja, een fles. We mijmerden wat over het ouderschap – we leerden elkaar kennen bij de pufcursus tijdens onze eerste zwangerschappen – en over hoe bijzonder het was dat we elkaar in die drukke jaren niet zijn kwijtgeraakt. Er zijn langere vriendschappen gesneuveld onder het gewicht van doorwaakte nachten en het ballen hooghouden in die beruchte tropenjaren. Dat je juist op dat moment besluit je liefde te willen bezegelen met een huwelijk vind ik zo mooi en ontroerend. En om daar dan ook nog een rol in te spelen, vind ik een cadeau, en misschien ook wel een wake-up call.
Een les om te werken aan wat je hebt
De eerste relaties om ons heen beginnen juist om te vallen. In de familie doet zich een heel verdrietige scheiding voor, vrienden hebben het net weten af te wenden met hulp van therapie. Elk jaar komen er weer duizenden kinderen bij die met een logeertasje moeten slepen tussen twee huizen. Het is nou eenmaal niet makkelijk om het echt leuk te houden met elkaar, of verdraaglijk. Ik kwam een keer een mooie stelregel tegen van een relatietherapeut: 'Je moet niet uit elkaar gaan voordat je jongste vier is. Die fase is gewoon zo zwaar, dan moet je niet te hoge eisen stellen aan je liefdesleven.' Ik vond dat wel een goeie. En zo voelen de (bijna) break-ups om ons heen, maar ook de verloving, een beetje als een les om te werken aan wat je hebt, het op waarde te schatten en ervoor te zorgen. De oppas had daar natuurlijk geen boodschap aan toen ze ons om vijf over twaalf belde. 'Waar blijven jullie? Ik wil zelf ook nog de stad in…'
We zijn er nog
Laatst draaide ik voor Keuringsdienst van waarde op een Franse boerderij met allemaal kwartels. Met hun spitse snaveltjes pikten ze zaadjes uit mijn hand. Volgens de boerin waren ze ook dol op sieraden, maar daar sloeg ik weinig acht op. Tot ik op de terugweg bijna een hartverzakking kreeg: er zat een gat in mijn trouwring! Waarschijnlijk had een van de beestjes mijn diamant los gepikt. Inmiddels zit er een nieuwe in en die ga ik straks ophalen, met mijn brakke after-verlovingsfeestje-hoofd. Ik wil vanavond in bed wel mijn geloften herhalen, terwijl André mijn 'nieuwe' ring om schuift. We zijn er nog, samen, met een nieuwe, misschien nog diepere schittering.
