‘Kae laat het er niet bij zitten. Ze wil NOG. MEER. ETEN’

Het leed dat eten heet? Absoluut niet, bij Naomi van As thuis gaat het supergoed. ‘Hollands welvaren, zeggen ze weleens tegen Kae. Kijk, en dat vind ik dan weer lekker om te horen.’

Tien maanden. En het eet! Niet normaal. Nog een hapje, en nóg een, en nóg een. ‘Sorry Kae, je bord is leeg. Alles is op!’ En ik had op zich al royaal opgeschept. Maar Kae laat het er niet bij zitten. Ze wil NOG. MEER. ETEN. Ze is boos, strekt zich uit en hop, daar gooit ze haar lijfje naar achteren. Omdat er blijkbaar toch nog íéts in haar mond moet, geef ik haar een leeg plastic bakje. Kae is weer tevreden.

Geschreven door

Naomi van As

Naomi van As - topsportster/moeder

Meer hapjes en nog meer

Met vier maanden begonnen we met de eerste hapjes. Dat was geen succes. Achteraf vraag ik me af of het de smaak van de wortel was of het feit dat ik de wortel had geprakt en ze die kleine stukjes in haar mond gewoon niet zo goed trok. Bloemkool daarentegen… Zo! Ik maakte er een soort mousse van en van het fenomeen ‘eerste hapje’ was geen sprake meer. Ze wilde meer hapjes en nog meer! Na vijf dagen bloemkool volgden even zo succesvol courgette, zoete aardappel en broccoli. Toen ze zo’n beetje de hele groenteschijf had geproefd, combineerden we twee soorten groenten en al gauw voegden we er aardappels, rijst, vlees en pasta aan toe.

Broccoli-coating

En altijd lachen, mondje open, eten! Nou ja, op één incidentje na: Sven stuurde me een foto van zijn witte shirt met een groene, uitgespuugde broccoli- coating: ‘Lekker hapje’ was het bijschrift. Wat nou precies de reden van deze uitkotserij was, daar kunnen we alleen naar gissen. Maar grote kans dat het het kleine laagje water in de pan was, of zal ik droogkoken zeggen? Toen ik het afgoot, rook het beetje water namelijk naar brand.

Nasi Tim

Wat me brengt op het volgende onderwerp: mijn kookkunsten. Die zijn best goed, al zeg ik het zelf. Maar koken voor een baby, daar valt geen eer aan te behalen. Geen peper, zout, knoflook of ui. Zo flauw, zo weeïg. Dat is toch niet lekker? Mijn moeder maakte vroeger als we ziek waren nasi Tim. (Wie Tim is? Ik heb geen idee, mijn moeder trouwens ook niet.) Laatst heb ik dat ook voor Kae gemaakt: kip, rijst, geen bouillonblokje want te zout, en wortel. Ik dacht nog: dit wordt echt lekker. Maar toen ik een hapje nam, ging ik bijna over mijn nek. Het was zo smakeloos dat ik het gewoon heb uitgespuugd.

Arm kind

Toen ik het aan Kae liet proeven, at die mijn nasi Tim tot de laatste korrel op. Het arme kind, dacht ik. Op een dag zal ze ontdekken dat eten ook écht lekker kan zijn. Tot die tijd neemt Kae ‘het ontdekken van nieuwe smaken’ vooral heel letterlijk. Flauwe stamppot prei-aardappel-wortel, plastic bakjes en soms wringt ze zich in bochten om lekker te likken aan stalen frames. Hollands welvaren, zeggen ze weleens tegen haar. Kijk, en dat vind ik dan weer lekker om te horen.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.