Nog geen twee weken later is alles anders

Op 22 april verloren mijn vriendin Susannah en haar man Mark onverwacht hun oudste zoon Arend (5). Drie dagen later beviel Susannah van hun derde zoon, Olaf. Nooit eerder lagen leven en dood zo dicht bij elkaar.

Ik heb een taart in mijn handen als ik de straat in loop. Een taart versierd met bloemetjes en een baby’tje van marsepein in het midden. Ik heb er de hele avond met Simcha aan geknutseld. Ik kan niet wachten om hem aan mijn hoogzwangere vriendin te laten zien. Aan het einde van de straat voor het hek zie ik Arend staan. Het is een mooie dag maar hij draagt zijn wollen jasje, de wantjes hangen uit zijn mouwen. Die draagt hij altijd. Ook nu. Op zijn hoofd staat scheef zijn muts. Zoals altijd. Hij lacht zijn prachtige lach onder zijn fonkelende ogen. ‘Kijk onze nieuwe bus!’ Mark en Susannah hebben zojuist een busje gekocht om met de jongens mee op vakantie te gaan. ‘Hier komt een bed! En dan gaan we naar de camping.’ Hij heeft er zichtbaar zin in en vertelt me trots over alles wat zijn vader aan de bus gaat veranderen. Hij ziet geen bus, hij ziet avontuur. En staat te popelen. Ik aai hem over zijn bol, begroet zijn kleine broertje Emile. ‘Veel plezier vandaag met papa!’ De jongens gaan weg. Vandaag is de babyshower van Suus die ik mocht helpen organiseren.

Geschreven door

Lisa Wade

Babyshower
We zitten allemaal om Suus heen. Ze verwacht haar derde kindje en zit bij het raam met haar mooie buik en een zachte blik. De tafel staat vol lekkers. Iedereen heeft iets gemaakt. Het huis bruist van verwachting en nieuw leven. We kletsen wat. Het is fijn. ‘Haast te fijn’, zegt Suus. ‘We zijn zo gelukkig. Dat kan toch bijna niet. Dat je zo gezegend bent.’

Nog geen twee weken later is alles anders. Ik loop weer naar het huis. Door dezelfde straat. Doe het tuinhek open. Arend staat er niet. Ook nu is het huis vol mensen. De tafel staat vol eten. Er ligt een stapel kaarten en enveloppen op tafel. Maar het zijn geen geboortekaartjes. Ik knuffel Suus en haar dikke buik. Lang, innig. De tranen lopen over mijn wangen. Ze ziet er doodmoe uit, leeg, verdrietiger dan verdrietig, maar nog steeds heeft ze een zachte blik. Ze zit bij het raam terwijl wij weer, net als even geleden, om haar heen zitten. Ze vertelt. Over wat er is gebeurd. Het reanimeren. Het weten dat hij weg was. Dat het geen zin meer had. Hoe hij is thuisgebracht. Ze zou het fijn vinden als we zo even met elkaar naar boven gaan.

Kostbaar moment
Arend ligt in zijn bed. Hij was altijd al een prachtig jongetje. Zo eentje waar je maar naar moet blijven kijken. Iedereen hoopte stiekem dat hij op onze dochter verliefd zou worden later. Hij had iets speciaals. Hij keek toe. Alsof hij meer wist dan wij allemaal bij elkaar. Ook nu kan ik niet stoppen met naar hem te kijken. Die perfecte wimpertjes. Dat prachtige neusje. Die lieve mond. Suus slaat de dekens terug. Hij ligt in zijn slaapzakje. Ze aait hem door zijn haar en pakt zijn koude handje vast. Ze vertelt hoe er mensen zijn geweest van Make a Memory om foto’s te maken van hen met Arend. Dat zij haar zo geholpen hebben om intiem met hem te zijn na zijn dood. Hoe waardevol het was. Hoe mooi de foto’s zijn. Ze mocht al even door het schermpje van de camera kijken. En dat ze terug zullen komen als de baby is geboren. Om een foto te maken van hen allen samen. Van dat kostbare moment dat ze nog even bij elkaar kunnen zijn als gezin. Als het haar gegund wordt. Als het kindje niet wordt geboren na de begrafenis.

Maar Suus heeft, terwijl we bij Arend zitten, af en toe een wee. Ik zie hoe ze haar ogen sluit, en terwijl de tranen om het verlies van haar oudste zoon over haar wangen lopen, wiegt haar lijf de dans die gaat helpen haar nieuwe kindje geboren te laten worden.

Kracht en ondraaglijke pijn
Ik zie haar kracht, en huil om haar ondraaglijke pijn. Om Arend huil ik niet. Hij is beneden en maakt een file met zijn autootjes. Hij kijkt toe hoe zijn vader zijn houten kistje timmert. Misschien pakt hij ook een schuurpapiertje. Hij speelt in de nieuwe bus. Hij zingt de longen uit zijn lijf. Hij staat bij het tuinhek met zijn wantjes uit zijn jas. Hij zwaait ons uit en vliegt omhoog. Hoger en hoger. En komt daar een klein mannetje tegen. Ze spelen samen. ‘Daar beneden is het fijn’, zegt hij. ‘Haast te fijn. Je zult heel gelukkig zijn. Ga maar. En neem mijn rode wangen mee. En de fonkeling in mijn ogen. Zing zo hard je kan. Het zal ze troosten. Ik ga.’ Die nacht wordt Olaf geboren. Nog even is het gezin compleet. Zoals Susannah en Mark zo vurig hoopten. Make a memory maakt er foto’s van. Van een vader en een moeder met een zachte blik. Van een baby met gezonde roze wangen, een jongetje dat op het bed van zijn grote broer een file maakt van autootjes en het lijfje van een prachtig mannetje dat hoog boven ons door de wolken zweeft.

Make a Memory
In september fietst Mark naar de top van de Mont Ventoux. Om geld op te halen voor de stichting die het belangrijkste moment uit hun leven liefdevol en kostenloos voor ze hebben vastgelegd. Hij zoekt nu sponsors. Zodat Make a Memory nog meer ouders kan aanraken en helpen bij hun onmetelijke verdriet. Ik weet zeker dat Arend vol vertrouwen bovenop die berg op zijn vader wacht.

Kijk voor meer informatie over de fietstocht op Opdepedalen.nl