Onrustige buik
Manon heeft om elf uur een afspraak, maar haar man Otto belt om tien uur dat ze niet zo goed weten of ze wel naar het spreekuur moeten komen. Manon is vandaag uitgerekend en het lijkt erop dat er wat gaat gebeuren vandaag. Ze twijfelen of de vliezen zijn gebroken. Bovendien is haar buik een beetje onrustig. Het klinkt nog niet heel erg serieus, maar ik ga toch langs.
Geen weeën
Ook voor mij is het niet duidelijk of ze vruchtwater verliest. De harde buiken die Manon aangeeft, zijn niet heel regelmatig en kan ik nog geen weeën noemen. Wel heeft Manon blosjes en is ze wat onrustig. De slijmprop lijkt los te komen, maar ook dat zegt weinig over het tijdstip van de -aan-komende bevalling. Wie weet zet het door vandaag, maar voor hetzelfde geld niet. We bespreken wanneer ze me weer moeten bellen. Ik ga de kraamvisites rijden.
Mopperige barende
Net als ik mijn laatste visite afrond, belt Otto weer. Manon verliest nu ook bloed en de harde buiken zijn regelmatiger en lijken meer op weeën, ze komen elke vier minuten. Ik rijd weer naar hun huis. Manon heeft bijna drie centimeter ontsluiting en ik voel tijdens een wee dat er ook echt wat gebeurt van binnen. Goed nieuws! In Manons geboorteplan lees ik dat haar zus Femke bij de bevalling aanwezig zal zijn. Ze is al gebeld en net als ik Manon onderzocht heb, stapt ze binnen. Ik leg uit dat ik even blijf, zodat we kunnen afwachten of de weeën goed doorzetten. Manon probeert wat houdingen tijdens de weeën en uiteindelijk stapt ze onder de douche. Dit laatste lijkt een hoop te doen. De eerst opgewekte nuchtere vrouw, verandert in een mopperige barende. Voor mij een goed teken.
Schrik
Ik bel het ziekenhuis voor een plekje: we zijn welkom. We vertrekken met een steeds meer mopperende Manon in de auto. Eenmaal in de verloskamer duikt Manon onder de douche. Ze heeft al zeven centimeter! Ik leg uit dat het snel kan gaan, maar merk dat mijn woorden niet echt geloofd worden. Als ik mijn hoofd nog eens om de hoek steek (waar ik schrik van een Otto die net zijn zwembroek aan staat te trekken om haar te kunnen bijstaan – oeps!) benoem ik nog eens dat ze opeens persdrang kan krijgen. Ook zus Femke kijkt me ongelovig aan.
5 minuten
Ik krijg gelijk. Nog geen tien minuten later wil Manon niks anders meer dan liggen en de douche uit. We helpen haar op bed en nog geen twee minuten later wil haar buik mee persen. De verpleegkundige komt erbij en omdat alle spullen al klaar lagen, wordt er in alle rust een dochter geboren. Lena heet ze. Ze moet even bijkomen van deze snelle rit naar aarde, maar binnen vijf minuten ligt er een prachtig roze baby naar haar familie te kijken. Manon kijkt me ongelovig aan. En Otto, nog steeds in zijn natte zwembroek, snapt er al helemaal niks van. Ze is er!
