Oorverdovend gegil
Mijn kinderen houden van Josh, mijn liefde. En soms haten ze hem. Het evenwicht is wankel.
Hij is nu ruim twee jaar in hun leven. Twee jaar waarin ze stapje voor stapje naar elkaar toe zijn gegroeid.
Afgelopen zondag waren we met zijn vieren in de Tun Fun, een ondergrondse speeltuin, gevestigd in een voormalige tunnel vlak onder het Amsterdamse Waterlooplein. Wel. Een bezoekje aan dit kinderwalhalla vraagt altijd behoorlijk wat mentale voorbereiding. Van mijn kant dan. Het is er altijd net iets te warm, de schrille kinderstemmen galmen net iets te hard, zo ondergronds, en het ruikt er net iets teveel naar nat beton en luiers.
De avond hiervoor hadden Josh en ik een etentje bij vrienden, waar we ook net iets te veel hadden gedronken, en eigenlijk waren we gewoon net iets te stoffig voor de Tun Fun. Maar we gingen.
'Josh is stom'
Terwijl ik me in de rij waagde voor tosti's, doken de kinderen en Josh gelijk in het meest challenging parcours. Denk lopen over wiebelbruggen, loeisteile glijbanen, donkere smalle tunnels en dat dan met heel veel kinderen tegelijk. En Josh. Die vindt dat leuk. De tosti's waren klaar, ik kwam aan bij onze picknicktafel en op dat moment kwam Lou huilend aangelopen. Ze had haar arm pijn gedaan, want Josh was er bij het naar beneden glijden op geland. Ze ging net even wat harder huilen toen ze zijn naam noemde. En er volgenden behoorlijk wat 'stommerd!'s. Want zo gaat dat. De gelegenheid aangrijpen om hem even een momentje heel stom te vinden. Stommer dan iemand anders die op haar arm zou vallen. Want Josh is Josh en niet papa. En dat is stom, natuurlijk.
Incasseren en weer door
Extra veel knuffels helpen dan. En Josh die zich even afzijdig houdt. Inmiddels kent hij de drill. Soms heb ik met hem te doen. Het is vaak veel incasseren. Terwijl ik zie hoe hij zijn best doet. Zeker vandaag. Met een brakkig hoofd in al dit kindergeweld terwijl hij ook Ajax had kunnen kijken met zijn vrienden. Maar algauw kwam het weer goed. We speelden tot Lewis zweet op zijn rug had staan en ieders wangen dieprood kleurden. Zelfs ik heb me tijgerend door alle parcours heen geworsteld. Tot slot keken we, met een mengeling van afschuw en bewondering, naar Josh. Hij stortte zich onder luid gejoel van de koning aller glijbanen. Eentje die loodrecht, geen grap dat ding staat echt in een hoek van negentig graden ten opzichte van vloer, naar beneden denderde. We waren alle drie heel trots.
