Ze wil een broertje of zusje

Simcha wil een baby. Nou ja, ze wil dat ík een baby krijg. De laatste tijd vraagt ze Peter steeds een broertje of zusje te toveren.

‘Er komt echt nog een kindje, mama’

Nu Rinke op kamers gaat, heeft ze het over niks anders meer. Ze wil straks niet alleen zijn. Op het kinderdagverblijf is ze de oudste en een grote hulp voor de leidsters. Ze troost de kleintjes, helpt bij het voeden en vouwt de schone slabben. ‘Baby’s zijn zo schattig, mama. Ik was toch ook zo’n lieve baby? Nou dan! Als ik een broertje krijg, lijkt hij precies op mij. Er komt echt nog een kindje, mama. Dat weet ik echt wel.’

Iemand om samen mee op te groeien

Ze is er zo zeker van dat het gaat gebeuren, dat ik mezelf erop betrap er soms ook over te fantaseren. Weer zo’n kleintje aan je borst. Kleine handjes die je huid strelen, die heerlijke geur van zo’n pasgeboren bolletje. En dan Simcha die er een beschermend kusje op drukt. Vooral dat ontroert me: het idee dat zij iemand heeft om samen mee op te groeien. Wat zou ik haar dat graag geven. Maar het zal moeilijk worden dat te realiseren. Er zou weer een medisch wonder voor nodig zijn. Los daarvan weet ik ook niet of ik het aandurf. We zijn nog aan het opkrabbelen van die eerste vermoeiende jaren en Peter wordt vijftig. Bovendien moet ons huis worden verbouwd. En dan, ja dan komt er ruimte. Rinke verlaat het nest, Simcha gaat naar school. Er zou weer een baby kunnen komen, maar ik zou ook meer kunnen gaan werken. Weer eens een zinvol programma presenteren, nog een boek schrijven of gewoon eindeloos in een hangmat liggen.

Het ‘ik-wil-een-baby-team’

Met Kerstmis kreeg Simcha van haar omi een babypop. Eentje die kraait en boert en ‘mama’ zegt. Ik weet niet of dit betekent dat mijn moeder zich ook heeft aangesloten bij het ‘ik-wil-een-baby-team’. Er zaten kleertjes bij de pop, een flesje en een bedje met een door mijn moeder gebreid dekentje. De kleertjes trekt Simcha de hele dag aan en uit, het flesje en het bed liggen ongebruikt in een hoek. Als de baby honger heeft, trekt ze haar hemd omhoog en drukt ze hem liefdevol aan haar borst. Daarna gaat ze met de baby in bed liggen. ‘Want baby’s slapen alleen lekker bij hun mama, dat weet je toch?’

Het besef dat ik alles al heb

De laatste tijd is Simcha veel wakker ’s nachts. Ze huilt, is honderd keer haar speen kwijt, er is te veel licht of te weinig of ze heeft een verstopte neus. Overdag is ze moe en wij ook. Uiteindelijk heb ik Simcha weer bij mij in bed gelegd. Zoals zij haar pop tegen zich aandrukt, ligt ze nu tegen mij aan. En elke nacht slaapt ze een beetje dieper. Als haar ogen opengaan, ziet ze mij bij het schijnsel van het bedlampje en draait ze zich gerustgesteld om. Ook ik slaap steeds dieper. Met dat tevreden lijfje tegen me aan en dat warme bolletje tegen mijn wang. Tijdens zo’n nacht besef ik dat ik alles al heb. En meer dan dat.