Christine: 'Mijn allergieën maakten IVF bijna onmogelijk'

'Ik kom uit een gezin met vijf kinderen en wist altijd al dat ik moeder wilde worden. Als achtjarige speelde ik met levende 'poppen', mijn broertje en zusje. Ook Jeroen had een kinderwens, maar toch wisten we meteen dat het een IVF-traject zou worden. Jeroen had eerder al een vruchtbaarheidstraject doorlopen met zijn vorige partner. Hij is vruchtbaar, maar heeft zaadcellen die niet snel genoeg zwemmen.'

Op de eerste hulp

'Twee jaar geleden zijn we met IVF gestart. We wilden het liefst eerder beginnen, maar door de uitgestelde zorg tijdens de covid-crisis kon dat niet. Toen we eindelijk aan de beurt waren, kwamen we er al snel achter dat dit geen soepele rit zou worden. Ik wist al dat ik voor ongeveer alles op deze aardbodem allergisch ben, maar dit bleek tijdens het IVF-traject een belemmerende factor te zijn.'

'Het spuiten van hormonen, het oogsten van eicellen en het terugplaatsen van embryo's: het gebeurt allemaal met stoffen waar ik niet tegen kan. Mijn lymfeklieren zwollen zo erg op dat ik op de eerste hulp belandde. Er werd zelfs onderzoek naar kanker gedaan. Ik hield vocht vast, kwam in gewicht aan en had schimmelinfecties. Op een gegeven moment was het even genoeg en lastten we een pauze in. Het ging gewoon niet.'

Heel pijnlijk

'In die periode vond ik het heel lastig als mensen vroegen naar mijn kinderwens. Ik heb een dansschool en werk met kinderen. Dan voelen mensen al snel de vrijheid om te vragen: 'Wanneer ga jij er een keer voor?' Zo pijnlijk. Ik weet dat het niet verkeerd bedoeld is, maar je weet niet waar iemand doorheen gaat. Op een gegeven moment gaf ik maar eerlijk antwoord en vertelde ik over onze IVF-pogingen. Die eerlijkheid helpt. Het doet mensen beseffen dat zwanger worden niet zomaar voor iedereen een gegeven is.'

Nog één keer

'Voordat we een andere weg in zouden slaan, met een donor of adoptie, wilde ik het nog één keer proberen. Voorheen gebruikten we synthetische vruchtbaarheidsmedicijnen, maar gelukkig stelde de arts dit keer voor om natuurlijke vruchtbaarheidsmedicijnen te gebruiken, gemaakt van het hCG-hormoon uit de urine van zwangere vrouwen. De verwachting was dat ik ook daar allergisch voor zou zijn, maar niets was minder waar. Ik viel af, mijn lymfeklieren slonken weer en, het allerbelangrijkste: ik werd zwanger.'

Gelukt!

'Jeroen zat met mijn neefjes voor de tv toen ik in de badkamer een test deed. Ik riep hem naar boven en weet nog goed dat ik maar naar de test bleef kijken en zei: 'Ik snap het niet.' Ondertussen las ik op het schermpje van de test in duidelijke letters: 2-3 weken zwanger. Toen het kwartje viel, stonden we allebei te huilen van geluk. Best verwarrend voor die jongens beneden. Een huilende tante die opeens taart ging halen om het te vieren.'

Andere wensouders helpen

'Toen ik wist dat ik zwanger was, heb ik me meteen aangemeld bij Moeders voor Moeders. Zelf bleek ik volledig afhankelijk van de hCG-medicatie die gemaakt wordt uit de urine die zij verzamelen en ik gun andere wensouders ook een succesverhaal. Zonder dit medicijn was de kans dat ik zwanger zou worden, ontzettend klein. Ik hoop dat ik met mijn verhaal anderen kan aanmoedigen ook te doneren. Wij weten als geen ander hoeveel verschil dit kan maken.'

Ook doneren?

Zwangere vrouwen kunnen hun urine doneren tussen de zesde en de zestiende week van hun zwangerschap. In deze periode is de concentratie van het hCG-hormoon in de urine het hoogst. Aanmelden kan tot en met de elfde week. Ontdek meer over Moeders voor Moeders.