'Aaaah, kijk mama: Louie!' De ogen van mijn 2-jarige dreumes stralen als ze een foto van haar grote broer uit mijn nachtkastje tovert. Het is een foto die gemaakt is toen hij op de NICU lag, een paar dagen na zijn geboorte. 'Kom maar hier', hoor ik mijn dochter zeggen terwijl ze de foto zorgvuldig in haar armpjes legt en hem wiegt alsof hij een kleine baby is. Ze drukt een kusje op zijn voorhoofd. 'Mama, Izzy Louie een kusje en een knuffel geeft', zegt ze trots terwijl ze de foto stevig vasthoudt. 'Dat is lief, wie is dat dan?', vraag ik haar. 'Louie. Louie is mijn beste vriend', antwoordt ze. Mijn hart knapt bijna uit elkaar van liefde. Liefde voor mijn twee kinderen die elkaar nog nooit in levende lijve hebben ontmoet, maar die vanaf het eerste moment zo'n bijzondere band hebben.
Tussen hoop en vrees
Het is alweer bijna vier jaar geleden dat onze lieve Louie werd geboren, ons eerste kind. Hij kwam dertien weken te vroeg ter wereld. Een maand lang vocht hij voor zijn leven. Het was de moeilijkste maand uit ons leven, maar tegelijkertijd ook de allermooiste maand uit ons leven. Simpelweg omdat er niets belangrijkers was dan wij drieën. We leefden van de momenten dat Louie zijn kleine oogjes opende als hij onze stemmen hoorde, als hij weer een uurtje bij ons op de borst mocht liggen of we gewoon even bij hem konden zijn. Hij was onze wereld.
Ondanks alle complicaties, bleven we hoop houden. Hoop dat we hem op een dag mee naar huis zouden kunnen nemen. Dat hij in zijn eigen bedje kon liggen zonder slangen en infusen. Dat we hem konden knuffelen zo lang als we zelf wilden en we samen aan een toekomst zouden beginnen. Helaas mocht dit niet zo zijn. Na een maand vechten was zijn lijfje op en moesten we hem laten gaan. Louie overleed.
Lees ook: Alles over vroeggeboorte en een (extreem) premature baby
Liefde
Ik was intens verdrietig, maar tegelijkertijd voelde ik ook zoveel liefde van én voor Louie. Ik was trots op hem, trots dat ik zijn moeder mocht zijn. Het klinkt misschien gek, maar na zijn overlijden voelde hij misschien nog wel dichterbij, dan toen hij nog leefde. Het was alsof Louie mij liet weten dat hij niet weg was. Dat de toekomst zoals wij 'm hadden geschetst misschien geen werkelijkheid zou worden, maar dat hij zéker nog onderdeel zou uitmaken van onze toekomst samen.
Op dat moment had ik nog geen idee hoe dat eruit zou zien, maar ik besloot mij eraan over te geven. Louie was iedere dag in mijn gedachten, werd onderdeel van mijn werk en raakte verweven in mijn leven. Hij was én is er nog iedere dag. Toch hadden we nooit kunnen bedenken dat zijn kleine zusje Izzy, die twee jaar later geboren werd, hem ook in haar leven een belangrijke plek zou geven.
Lees ook: Regenboogbaby: een kind na verlies
Wandelen met Louie
Al vanaf het moment dat ik zwanger was van haar, had ik het gevoel dat ze in contact stond met haar grote broer. Bewijzen kon ik dat niet, maar na haar geboorte werd dit moedergevoel al snel bevestigd. Als klein hummeltje staarde ze voortdurend naar de foto van haar grote broer op de kast. Zodra ze begon te kletsen, behoorde 'Louie' al snel tot haar minimale vocabulaire en inmiddels is hij onderdeel van haar bestaan.
Ze neemt zijn foto vaak mee voor een wandeling in haar poppenwagentje, drukt met haar kleine mondje 's ochtends meteen een kus op zijn foto en heeft het maar wát vaak over haar grote broer. Door haar valt zijn naam bijna dagelijks bij ons thuis en is het net alsof hij er gewoon is. Zij brengt hem tot leven op een manier die nog mooier is dan wij ooit hadden kunnen bedenken.
Lees ook: Hoe praat je met je kind over de dood?
Bijzondere band
We hebben haar vanaf jongs af aan verteld over haar grote broer. Liepen voor het slapengaan vaak langs zijn foto om hem welterusten te zeggen en ook bij haar familie staat zijn foto overal. Dus ja, we hebben hem wel áltijd betrokken bij haar leventje, maar de manier waarop zij er invulling aan geeft, komt helemaal uit haarzelf.
Precies dát maakt het voor mij zo ontzettend bijzonder. Het leert mij dat liefde zoveel verder gaat dan wij denken. Dat er liefde is tussen broer en zus zonder dat ze elkaar hebben gekend. De band die deze twee met elkaar hebben, maakt mij trots. Trots dat ze er ieder op hun eigen manier mogen zijn in mijn leven en toch op zo'n bijzondere, liefdevolle manier ook met elkaar verbonden zijn. Mijn lieve Louie en mijn lieve Izzy.
