Serieus gesprek
"Ik herinner me het gesprek met Matteo nog. Het was weekend en in de keuken maakten we een lekkere borrelplank voor een avondje bankhangen met z'n twee. Die dag waren we op de kop af vijf jaar getrouwd en we kletsten over hoe verliefd we ons nog elke dag voelden. "Als twee pubers tijdens hun eerste date", zo omschreef Matteo het. Ik moest lachen om onze zoetsappigheid en antwoordde in de trant van: "Zie ons nu eens. Volwassen, samenwonend, zielsgelukkig. Alleen baby's ontbreken nog aan het plaatje." We waren tenslotte al een poos aan het proberen om zwanger te worden. Tussen het snijden van het stokbrood en het openen van de wijnfles door, haakte Matteo aan op die toekomstdroom met kinderen. Hij had nog eens nagedacht, zei hij ineens op serieuze toon, en wilde 'het allemaal goed geregeld hebben' voor als het ooit zou misgaan. Hij legde uit dat hij graag een overlijdensrisicoverzekering wilde afsluiten. Mocht een van ons ziek worden en komen te overlijden, dan zou de ander in elk geval in financiële rust achterblijven. Ik was totaal niet bezig met een kans op ziek worden, wij zouden gewoon knetteroud worden en zielsgelukkig blijven en zijn serieuze voorstel beantwoordde ik met gespeeld drama, mijn handen in de lucht gestoken: "Hou eens op, engerd, ons overkomt niks! Wij worden gewoon 100." Dat was dat, het gesprek was afgerond en we nestelden ons samen de bank.
Een overlijdensrisicoverzekering helpt je financieel als je partner er niet meer is. Zo voorkom je financiële zorgen als je er alleen voor komt te staan.
Goed geregeld
In de dagen daarna kwam Matteo terug op het onderwerp. Hij stond erop dat we het goed regelden voor onszelf en natuurlijk was ik het met hem eens. Het administratieve werk was snel geregeld. We sloten de verzekering meteen voor dertig jaar af zodat er, mocht een van ons voor die tijd komen te overlijden, een geldbedrag zou vrijkomen. De papieren verdwenen na tekenen in een la en dat was dat. We dachten er niet meer aan. Daar hadden we het ook veel te druk voor, want al snel bleek ik zwanger van onze dochter Pip en twee jaar later mochten we onze tweede dochter verwelkomen, Jente. We hadden net Jente's eerste verjaardag gevierd toen ik er bij Matteo op aanstuurde dat hij een afspraak bij de huisarts moest maken. Hij had al tijden last van pijn in zijn buik en rug en hij viel af terwijl hij niet extra sportte of anders at. Ook was hij vaak heel erg moe. Niet de vermoeidheid zoals we die allemaal kennen tijdens de tropenjaren met kleine kinderen, maar een grotere, onverklaarbare vermoeidheid. Vanaf het moment dat hij naar die doktersafspraak ging belandden we in een nachtmerrie. Matteo's pijn bleek kanker te zijn. Nierkanker, in een dusdanig gevorderd stadium dat het was uitgezaaid naar de naastliggende organen en lymfen. In het ziekenhuis kregen we een grafiek onder de neus geschoven. De cijfers logen er niet om: slechts een klein deel van de patiënten met dit ziektebeeld was na drie jaar nog in leven. Ik voel de tranen weer opkomen als ik eraan denk dat zelfs dát Matteo niet gegeven was. We leefden het leven ten volle –voor zover dat kan als een van de twee heel erg ziek is. We spraken zoveel mogelijk af met vrienden en propten uitjes in de tijd die ons nog was gegund. Creating memories, het klinkt cliché totdat de woorden diepte en betekenis krijgen, als je weet dat er een einde komt aan het samenzijn. Na een ziekbed van amper zeven maanden overleed Matteo.
Houvast in zware tijd
Als ik terugdenk aan die tijd, aan de maanden en twee jaren erna waarin ik met alle macht probeerde overeind te blijven, een moeder te zijn voor die twee ukken die het ineens zonder hun lieve vader moesten stellen, komen de emoties weer boven. Die emoties mogen er ook zijn, vind ik. Soms voel ik me boos dat dit ons moest overkomen. Andere keren voelt het haast als een opluchting om in het verdriet te duiken, om te huilen om het gemis. Met geen mogelijkheid heeft Matteo kunnen weten hoe die ene verstandige zet van hem, het afsluiten van die verzekering, ons al zo snel zou kunnen helpen. Ik voel zoveel liefde als ik denk aan zijn zakelijke kant. Ik maakte er vaak grapjes over. Als hij een boodschappenbon checkte op foutjes van de caissière. Als hij spaarpotjes voor ons aanmaakte voor vakanties, voor onvoorziene kosten, voor weet ik veel wat allemaal. "Je weet nooit, Barbara!" Hij was het ook die ervoor heeft gezorgd dat ik met onze dochters, in de zwartst mogelijke tijden, toen we het op heel veel fronten zwaar hadden, geen seconde financiële zorgen heb gevoeld. Pip, Jente en ik wonen twee jaar na zijn overlijden nog steeds in het huis waar Matteo en ik stapelverliefd in trokken toen we voor het eerst gingen samenwonen. Ons huis van toen is nog altijd ons thuis nu en dat kan zo blijven. Dat ervaar ik als enorm troostend. In alle dingen die anders werden met zijn dood kon ik er in elk geval voor zorgen dat onze meisjes in hun vertrouwde nest konden blijven. Matteo is er niet meer en dat verlies gaat nooit over, maar hier, in het huis waar we zoveel herinneringen met hem hebben, voelt het soms alsof hij toch nog een heel klein beetje bij ons is. "
Red jij het alleen als je partner er niet meer is?
Een overlijdensrisicoverzekering (ORV) regel je zodat je het redt als je partner er niet meer is. De ORV van Interpolis sluit je eenvoudig af voor maar een paar euro per maand. Zo'n levensverzekering keert eenmalig een verzekerd bedrag uit als je partner binnen de looptijd van de verzekering overlijdt. Met een ORV zorg je voor financiële rust als je er alleen voor komt te staan. Zo kun je door met je leven en hoef je je geen zorgen te maken over het zaken als het betalen van de huur, kinderopvang, contributie van een sportvereniging of de studie van de kinderen later. Ontdek meer over de ORV van Interpolis.
