Marlieke: ‘Niemand die je beter kan begrijpen dan een ouder in hetzelfde vruchtbaarheidstraject’

Wensouders ervaren een vruchtbaarheidstraject als ietsje minder zwaar dan vijf jaar geleden, mede doordat ze er makkelijker over praten. Voor Marlieke (36) geldt dat ook nu ze met haar vriend Martijn (33) probeert een broertje of zusje voor Gijs (1,5) te krijgen via zo'n traject. 'Mensen gunnen ons onze gezinswens juist, als ik vertel dat dat niet vanzelf gaat. Dat doe ik gewoon, dat vind ik heel belangrijk.'

Lees ook: Onderzoek Week van de Vruchtbaarheid: wensouders opener over vruchtbaarheidsproblemen

Was het voorbestemd, of de medicijnen?

‘Een tweede kind is voor ons niet vanzelfsprekend, ook al bleek ik, midden in ons eerste vruchtbaarheidstraject, toch zonder hulp zwanger van Gijs. Hoe dat is gelukt, weet niemand. Was het meant to be, of waren het misschien toch de medicijnen? Vlak daarvoor was ik namelijk helemaal ‘geprept’ voor onze derde terugplaatsing.

Zwanger worden ging niet vanzelf en voordat we het wisten, zaten we in de fertiliteitstrein richting ivf. Binnen een jaar had ik al mijn eerste behandeling, waarbij zes cryo’s werden ingevroren. De eerste twee terugplaatsingen mislukten.

De derde poging zou plaatvinden in het voorjaar van 2020: het begin van de coronatijd. Ik zat vol hormonen, mijn baarmoederslijmvlies was dik genoeg en de cryo lag ontdooid te wachten. Maar ik werd wakker met een snotneus en toen ging het feest niet door.

Geen garantie voor de toekomst

En toen bleek ik dus zwanger. Dat was totaal bizar en fantastisch tegelijk. Gijs is zo’n geweldig kind, we zijn zo blij met hem. Dat het ‘vanzelf’ ging, bood echter geen garantie voor de toekomst: sindsdien ben ik niet meer ongesteld geweest. Terwijl we heel graag een tweede kind willen, we gunnen Gijs echt een broertje of zusje.

Dus zijn we onlangs weer naar het ziekenhuis gegaan. We hebben nog cryo’s in de vriezer waarmee we het kunnen proberen. Dat voelt ergens heel dubbel: het is al een keer vanzelf gelukt en daar hopen we stiekem toch weer op. Het is dan toch echter ofzo, zeker ook voor Martijn, die bij zo’n terugplaatsing eigenlijk nauwelijks betrokken is.

Fijne reacties helpen

De eerste keer de wachtkamer van de fertiliteitspoli binnenlopen, met Gijs op de arm, vond ik moeilijk. Er zitten daar vrouwen die zo erg hopen op een eerste baby, terwijl ik doodleuk kwam voor nummer twee.

Dat zit echt in mijn eigen hoofd hoor, ik hoor mensen denken: wees dankbaar dat je er al een hebt, houd het daarbij als het zo veel moeite kost. Maar het gekke is: niemand heeft me er ooit op aangesproken, mensen gunnen ons onze gezinswens juist, als ik vertel dat dat niet vanzelf gaat. Dat doe ik gewoon, dat vind ik heel belangrijk en zulke fijne reacties helpen ook in het proces, dat echt niet altijd makkelijk is.

Open en bloot bespreken

Om al mijn gedachten het hoofd te bieden ben ik gaan schrijven. Dat dikke dagboek laat ik weleens lezen aan vrouwen die hetzelfde meemaken. Ik vind het belangrijk om open te zijn over onze fertiliteitsbehandeling. Ik volg Amerikaanse ivf-communities, waar vrouwen echt alles rondom het traject open en bloot bespreken en elkaar echt steunen.

Op Nederlandse fora zie ik juist vaker dat vrouwen vooral met hun eigen sores bezig zijn en elkaar weinig lijken te gunnen. Terwijl: we moeten elkaar helpen en ondersteunen, niemand die je beter kan begrijpen dan een vrouw in hetzelfde traject.’

Je kunt Marlieke op Instagram volgen via @mliekie

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Neeltje Huirne, Fotografie: Kim Krijnen

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.