'Ik schreeuwde het uit: de baby leeft nog!'

Na een miskraam wordt Cynthia (25) weer zwanger. Ze kan haar geluk niet op. Tot de verloskundige bij een echo geen hartslag meer kan vinden en ze tot haar grote verdriet naar het ziekenhuis moet voor een curettage. Maar als ze uit de narcose bijkomt, staat haar een grote verrassing te wachten.

‘Zwanger worden stond niet boven aan mijn lijstje, al was de kinderwens er wel. Ik was net met een nieuwe opleiding gestart en was daar druk mee. Daarnaast had ik een jaar eerder een miskraam gehad. Dat had veel indruk gemaakt. Daarom liet ik het even rusten. Als het komt, komt het, dacht ik. En toen was het opeens zover. Ik had een vreemd voorgevoel en haalde een test. Die was positief. Ik kon het eigenlijk niet geloven en deed er direct nog een paar. Op alle testen verschenen duidelijk twee streepjes. Mijn vriend Quinten en ik konden ons geluk niet op.

Weer een klap

Omdat ik eerder een miskraam had gehad, mocht ik bij de verloskundige langskomen voor een vroege echo. Opgelucht en zielsgelukkig hoorden Quinten en ik dat het vruchtje gezond was en goed groeide. Twee weken later kreeg ik weer een echo. Deze keer ging mijn moeder mee. De verloskundige deed eerst een uitwendige echo. Ik zag dat ze moeite had om de baby te vinden, maar dat leek me normaal. Ik was pas zo’n zeven weken zwanger.

De verloskundige ging verder met een inwendige echo. Ook nu had ze moeite. Ik moest me letterlijk in allerlei bochten wringen terwijl ze me onderzocht. Ze zei niets. De stilte maakte me vreselijk ongerust en ik vroeg: “Zie je al iets? Wat is er? Waarom duurt het zo lang? Is het mis?” Ik had de tranen al in mijn ogen staan toen ze me uiteindelijk vertelde dat ze geen levend vruchtje meer kon vinden in mijn baarmoeder. Weer een miskraam. Weer een enorme klap.

Afwachten

Net als die eerste keer moest ik thuis afwachten of de miskraam vanzelf op gang zou komen. Mijn moeder bleef de hele dag bij me en Quinten kwam thuis van zijn werk. Hij belde onze familie en vrienden om ze op de hoogte te brengen. Ik kon dat niet. Ze stuurden me appjes, maar ik kon er niet op reageren. Dagenlang zat ik apathisch op de bank naar ruige muziek te luisteren. Ik ging weer drinken en roken.

Wanneer komt het?

Ik voelde me alleen en was in de war: ik wilde de baby zo lang mogelijk bij me houden, maar vond het idee van een dode baby in mijn buik tegelijkertijd vreselijk. Ondertussen kwam de miskraam maar niet op gang. Na drie dagen belde ik de verloskundige: ik trok het niet langer, die baby moest eruit. Ze verwees me naar het ziekenhuis en daar maakten we een afspraak voor een curettage.

Lees ook: Het opwekken van een miskraam: dit zijn de opties die je kunt overwegen

Gebroken

Na een rotweek wachten, kon ik me melden in het ziekenhuis. Er kwamen artsen en verpleegkundigen langs die me vertelden over de procedure en de narcose. Ze gaven me ook medicatie om mijn baarmoeder week te maken, zodat de curettage makkelijk zou gaan. Ik moest lang wachten omdat er in de OK een spoedkeizersnee tussendoor kwam. Toen er bij mij een infuus werd geprikt, reed er net een gelukkige moeder met een gezonde, hard krijsende baby over de afdeling. Toen brak ik.

Casper het spookje

De verpleegkundige gaf me een slaapmiddel om me te kalmeren. Ik werd er inderdaad kalm van, maar ik ging ook enorm hallucineren. Ik zag Casper het Spookje in mijn kamer staan en begon me hardop af te vragen of dat nou eigenlijk een mannetje of vrouwtje was. Ook zag ik tosti’s uit het plafond vallen en ving ik die op – voor de narcose moest ik namelijk nuchter zijn, dus ik had nogal honger. Quinten heeft het gefilmd. Op deze nare dag was dit grappige moment een welkome afleiding.

Met de vlam in de pijp

Nog steeds een beetje hallucinerend werd ik uiteindelijk naar de OK gereden. Wat er op zo’n moment door je heen gaat, kan ik ook nu nog niet goed uitleggen. Ik dacht aan mijn vader. Hij is vrachtwagenchauffeur en toen ik een jong meisje was, reed ik vaak met hem mee. Ik dacht aan het liedje Met de vlam in de pijp, dat over vrachtwagens gaat. Ik begon het te zingen, en de verpleegkundige zong met me mee. Zo kwamen we de OK binnen. Daar werd ik direct onder narcose gebracht.

Is alles goed gegaan?

Mijn eerste herinnering is dat ik wakker werd in mijn kamer. Er stond een verpleegkundige bij mijn bed. “Hoe is het gegaan?” vroeg ik. “Dat komt de arts je zo vertellen,” zei ze. Vreemd, vond ik. “Kun jij me niet vertellen hoe het is gegaan?” vroeg ik. Maar ze wilde niks zeggen. Ik raakte in paniek en riep dat ik die arts dan nú wilde zien. Het werkte en de verpleegkundige belde haar. Eenmaal bij mijn bed zei de arts meteen: “We hebben de curettage niet gedaan, want je bent nog zwanger.”

Het is écht

Hoe kon dit nou? Het vruchtje was toch overleden? De arts legde me uit dat ze voor de curettage nog een inwendige echo had gedaan. Dit is geen procedure, maar ze had het vreemd gevonden dat mijn miskraam niet vanzelf op gang was gekomen, terwijl dat bij mijn vorige miskraam wel was gebeurd. Bij deze inwendige echo had ze een levend vruchtje aangetroffen. Ze had meteen alles gecanceld en mij teruggebracht naar mijn kamer. Terwijl ze haar verhaal deed, kwam Quinten de kamer in. Hij had beneden zitten wachten tot ik klaar was. Ik schreeuwde het uit: “De baby leeft nog!” Ik ben nog zwanger! Met Quinten, de curettage-arts, een verpleegkundige en de gynaecoloog erbij kreeg ik nog een echo. De baby leefde écht. Ik zag het nu ook. We mochten naar huis.

Meer lezen? Een curettage bij een miskraam: dit moet je weten

Nare nasleep

’s Avonds thuis waren Quinten en ik er allebei letterlijk stil van. Het was zo’n bizarre dag geweest dat we niet wisten wat we erover moesten zeggen. Ik kon slecht slapen, omdat mijn buik erg onrustig was. Ik ging naar de wc en zag toen dat ik een enorme bloedprop verloor. Het herinnerde me direct aan mijn eerste miskraam en hoe ik toen het dode vruchtje in de wc zag liggen. Het leek ook nu weer op een embryo en ik probeerde het op te pakken, maar het viel helemaal uit elkaar. Huilend zakte ik in elkaar. Had ik de baby dan toch nog verloren? De volgende ochtend kon ik meteen terecht in het ziekenhuis. Ze maakten weer een echo en de baby bleek er gewoon nog te zitten. Ze zeiden dat het goed mogelijk was dat ik een grote bloedprop had verloren. Dat dat weleens gebeurt.

De zwangerschap

De rest van de zwangerschap verliep goed. Ik voelde me fit en de baby groeide als kool. De eerste keer dat ik haar voelde schoppen terwijl ik op de bank lag, was een geweldig moment. Psychisch heb ik het wel moeilijk gehad. Naast het trauma van alle gebeurtenissen heb ik me ook zo schuldig gevoeld over het roken en de drank tijdens die dagen dat ik dacht dat ik haar kwijt was. Ik heb EMDR-therapie gevolgd om dat vreselijke eerste trimester te verwerken. Ik ben ook niet meer teruggegaan naar mijn verloskundigenpraktijk, maar ben de rest van mijn zwangerschap steeds voor echo’s en controles naar het ziekenhuis gegaan.

Prematuur

Toen ik bijna drieëndertig weken zwanger was, verloor ik vruchtwater. Mijn vliezen bleken deels gebroken. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en kreeg longrijpers voor de baby en weeënremmers toegediend. Maar onze dochter kon geen moment meer wachten. Na een korte bevalling werd ze geboren, onze wonderbaby Chayenne. Ze kwam zeven weken te vroeg, woog 1860 gram en was 43 centimeter lang. Ze moest een paar dagen in de couveuse en aan de sondevoeding. Ze heeft drie weken in het ziekenhuis gelegen. Alleen omdat ze zo klein was, want verder ging het erg goed met haar. Dat ze te vroeg kwam, was volgens de artsen puur toeval.

Genietmomenten

Het moment dat ik haar op mijn borst legde, was magisch. Zo’n mooi klein popje, ik voelde me compleet. Ik heb haar eindeloos geknuffeld, kusjes gegeven en vastgehouden. Ik geloofde bijna niet dat ze er echt was. Mijn herstel na de bevalling ging razendsnel en sinds we Chayenne uit het ziekenhuis hebben opgehaald, zijn we thuis alleen maar aan het genieten. Ze doet het fantastisch. Omdat ze helemaal gezond is en er geen blijvende schade lijkt te zijn, heb ik dat nare eerste trimester inmiddels een plekje kunnen geven. Ik heb er geen last meer van.

Nieuwe protocollen

Wat hierbij ook heeft geholpen, is een gesprek met de verloskundige die de verkeerde uitslag had gegeven tijdens de echo. Ik verweet haar nog veel, maar toen ik met haar sprak, zag ik hoeveel het ook met haar had gedaan. Ze voelde zich er heel rot over. We hebben samen uitgesproken dat het goed is gekomen, en dat we het verleden in het verleden laten. Sindsdien verwijt ik haar niets meer.

Ook ben ik erg dankbaar voor het medisch team in het ziekenhuis. De curettage-arts heeft er inmiddels een protocol van gemaakt dat iedereen daar uit voorzorg eerst een inwendige echo krijgt voordat ze de curettage uitvoeren. Ik ben blij dat ze hier werk van hebben gemaakt. Wat mij is overkomen is uitzonderlijk en naar, maar ik heb er wel de perfecte dochter voor teruggekregen. Dat maakt alles meer dan goed.’

Dit artikel is eerder verschenen in de rubriek ‘Soms gaat het anders’ in Ouders van nu Magazine – Auteur: Maartje Schouwstra, Beeld: Olliss – Unsplash

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.