Eline twijfelde over nog een ivf-traject: ‘Ik was al moeder, wilde ik echt nog een tweede?’

Eline (36) is samen met Allard (40). Hun zoon Tobin is bijna 2. Hij werd geboren via ivf, na talloze miskramen. Wilden ze na al die teleurstellingen nog een poging doen voor een tweede kind?

Tien miskramen

‘Wij horen bij het miskende groepje van de fertiliteitsproblemen, grappen we weleens. Zwanger worden gaat goed, maar zwanger blijven is een probleem. Daar is nog weinig aandacht voor. Blijf maar proberen, zeiden artsen, uiteindelijk lukt het wel.

Maar dat was niet zo: ik heb tot nu toe tien miskramen gehad, meestal na vijf tot tien weken. Het was elke keer een emotionele rollercoaster: van de blijdschap bij een positieve test tot de eerste echo waar duidelijk werd dat het niks werd. En dat tien keer.

Lees ook: Herhaalde miskramen, wat kun je dan doen?

Kort lontje

We besloten voor ivf te gaan, want onze kinderwens bleef. Al bij de eerste poging was het raak! Ineens konden we ook nadenken over een tweede kind: het was zo snel gelukt, zou dat een tweede keer misschien niet weer kunnen? We hadden nog ingevroren cryo’s, maar omdat ik voor een terugplaatsing in de menopauze gebracht word, wisten we dat het hoe dan ook niet makkelijk zou worden.

Mijn lontje wordt door de hormonen en de ivf-medicatie héél kort en dat is voor niemand leuk, zeker niet voor een kind van anderhalf. Ik was heel bang Tobin tekort te doen als we weer opnieuw zouden beginnen.

Lees ook: Een overzicht van alle mogelijke vruchtbaarheidsbehandelingen

Zwaar

Als ik het niet had aangedurfd, zou Allard me gesteund hebben, ook al wilde hij ook graag een tweede. We besloten ons geluk nog één keer te beproeven, maar we wilden geen lijdensweg meer. Voor Tobin hadden we álles gedaan, dat hoefde nu niet meer, want we waren al zo gelukkig met hem. Zodra een van ons het gevoel had dat het genoeg was, zouden we stoppen.

Dat moment kwam sneller dan ik verwachtte: de terugplaatsing mislukte en dat vond ik ontzéttend zwaar. Alle verdriet en twijfel uit de miskramenperiode kwam weer naar boven. De vraag ‘hoe lang wil ik dit mezelf eigenlijk nog aandoen?’ werd prangender. Ik was al moeder, mijn grootste angst bestond niet meer, wilde ik echt nog door? Ik besloot dit jaar nog één poging te wagen en er daarna mee te stoppen. Misschien.

Mooie weg

Tot ons grote geluk was die terugplaatsing raak. Ik ben nu 23 weken zwanger van een jongen. Het gekke is dat Allard en ik diep vanbinnen altijd hebben geweten dat we twee kinderen zouden krijgen. Dat maakte de miskramen en ivf-pogingen in al hun zwaarheid ietsje lichter.

Natuurlijk hadden we momenten van twijfel en angst, zoals bij de 20 wekenecho. Wat als er toch iets mis was? Maar we hebben altijd geloofd dat het gaat zoals het moet gaan; dat maakt dat we kunnen terugkijken op een pijnlijke, maar mooie weg.

We hebben een hoop verdriet gekend, maar het heeft ons ook veel moois opgeleverd. Ruimte om onszelf te ontwikkelen, ik heb een carrièreswitch gemaakt. En van rouwen leer je veel. Over het leven, jezelf en elkaar. Onze relatie kan niet meer stuk, maar dat we straks echt met z’n vieren zijn, maakt het allemaal nog veel beter.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Neeltje Huirne, Fotografie: Kim Krijnen

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.