Na haar miskraam wil Carola geboorteverlies bespreekbaar maken: 'Gun jezelf een moment om stil te staan bij wat er niet meer is'

Trots poseert Carola Bekkers (38) met een gehaakte knuffel in de vorm van een beer. Nadat de foto is gemaakt, zet ze de knuffel terug in de kast. Naast de foto van haar 6-jarige dochter. 'Hij hoort er ook gewoon bij', zegt ze met een glimlach.

De knuffel symboliseert het kind dat ze zelf tien jaar geleden verloor na een zwangerschap van zeven weken: Wollux. 'Ik zei altijd dat ik op mijn 28e zwanger zou worden van een jongen. Dat gebeurde, al heb ik nooit het geslacht van het kind geweten. Toch is het voor mij een hij.'

Fantaseren

'Gevoelsmatig wist ik dat ik in verwachting was, maar ik kon dat niet goed aan mijn man duidelijk maken', blikt ze terug. 'Voordat ik in het vliegtuig stapte om op retraite te gaan, deed ik een vroege zwangerschapstest. Die was positief.' Een droom die uitkwam. 'Ik ging op dat moment door een periode van zelfontwikkeling. Ik dacht na over wat ik met mijn carrière wilde. Nu kon ik gaan fantaseren over hoe ik dat ging combineren met het moederschap.'

'Iedere moeder ervaart dit anders, maar ik voelde me al moeder op het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Ik mocht nu voor iets zorgen. Dat het mis zou kunnen gaan, bedacht ik nooit. Zo zit ik niet in elkaar.'

Lees ook: Miskraam verwerken: dit kan helpen

Botte opmerkingen

Het is om die reden dat ze meteen haar familie en vrienden het heuglijke nieuws vertelde. 'Als maatschappij hebben we bedacht dat je pas na twaalf weken 'mag' delen dat je zwanger bent. Dat heb ik nooit begrepen. Je wilt je geluk toch delen? En als het misgaat, zijn die mensen er ook voor je.'

Want verdrietig genoeg ging het mis. 'Overdag voelde het niet goed. Samen met mijn man ging ik naar de verloskundige, maar zij kon het niet met zekerheid zeggen. 'Ga maar naar huis en wacht het af.' 's Avonds kreeg ik een miskraam.'

Het verdriet was groot. Soms voelde ze zich niet begrepen. 'Mensen zeiden de botste dingen, zonder dat ze het misschien zo bedoelden. 'Ben maar blij dat het nu gebeurt, bij twintig weken was het erger geweest.' Rationeel begreep ik dat wel, maar emotioneel niet.'

'En omdat mijn man en ik al lange tijd samen waren, kregen we de vraag: 'Wanneer komt de kleine?' Als ik dan zei dat die al vier jaar geleden geboren had moeten zijn, zag je de schrik pas in hun ogen.'L

Lees ook: 'Volgende maand beter': 19x de pijnlijkste opmerkingen die jullie kregen na een miskraam

Eenzaam gevoel

Ook in haar relatie voelde ze zich soms alleen. 'Onze beleving lag ver uit elkaar. Mijn man had mijn zwangerschap maar kortstondig meegemaakt, waardoor het niet echt tot hem doordrong. Terwijl ik al aan het fantaseren was over hoe het straks zou zijn.'

In de jaren daarna bleven ze proberen, maar: 'Het voelde als een wens die niet in vervulling ging. De artsen zeiden: 'De kans is heel klein dat jullie natuurlijk zwanger kunnen worden.' Daar zit voor mij het meeste verdriet. Je hebt er al van mogen proeven. 'Was het toen maar gelukt, dan had ik tenminste een kind gehad', denk je dan.'

Niet de enige

Dat gevoel kwam ook terug tijdens haar opleiding tot ritueel begeleider. 'Ik noemde mijn bedrijf Wollux, met als missie om stiltes rondom verlieservaringen te doorbreken. Dat wilde ik bereiken door zelf ook open over mijn verlies te zijn.'

'Want toen ik mijn miskraam kreeg, was er amper voorlichting. Achteraf had ik het fijn gevonden als iemand mij had verteld wat ik moest doen, zodat ik nog afscheid had kunnen nemen. Tijdens mijn opleiding ontdekte ik dat er inmiddels boeken en podcasts zijn. 'Dan ben ik vast niet de enige', dacht ik.'

Het is precies die boodschap die ze aan vrouwen wilde meegeven tijdens een wandeling afgelopen week in het kader van Baby Loss Awareness Week. 'Ik hoop dat ze zichzelf een moment gunnen om stil te staan bij wat niet meer is. Bij geboorteverlies heb je immers geen kennis kunnen maken met je kind, dus het is niet tastbaar.'

'Dat geldt ook voor oudere generaties. Vrouwen kregen hun kind in die tijd na een stilgeboorte niet te zien, dus ik kan me voorstellen dat daar nog weggestopte pijn zit. Wie weet is de wandeling een plek waar ze voor het eerst hun verhaal kunnen doen.'

Lees ook: Anoucks miskraamverhaal: 'Alsof ik een jaar lang zwanger was, zonder ooit een kind te mogen vasthouden'

Godswonder

Zelf berust ze inmiddels in het feit dat haar dochter enig kind is. 'Ons godswondertje. Het was geen makkelijke zwangerschap. Mensen om me heen waren bang dat ik weer een kind zou verliezen. Ik had juist het vertrouwen dat we het samen zouden redden.'

Bovendien is met haar bedrijf de cirkel rond. 'Wollux leeft voort in mijn bedrijf. Afscheid nemen is geen vorm van loslaten, maar van vasthouden. Als je dat in je leven kunt verweven, wordt het draaglijk. Ik heb daar mijn draai in gevonden. Dat geeft rust.'