Bam. De deur slaat dicht. In de stilte die volgt, voel ik de paniek opkomen. Ik ben alleen thuis, vijf hele dagen lang. Vroeger had ik die naar volle tevredenheid doorgebracht met boek, bed en elke avond een bak verse pasta voor mij alleen, maar nu er kinderen in het spel zijn die ik straks van school ga halen, word ik er zenuwachtig van.
Designated survivor
Dat ligt niet aan de kinderen. Die vallen allang niet meer van banken of in sloten, er valt zelfs heel redelijk met ze te praten. Het ligt aan de angst om permanent te zijn wat ik nu maar tijdelijk ben: de designated survivor.
Want hoe doe je dat, als single ouder? Hoe neem je niet alles te ernstig, hoe lach je nog? Hoe raak je in hemelsnaam een beetje uitgerust als je overal in je eentje verantwoordelijk voor bent: hun schone sokken, hun manieren, hun spaargeld, hun geluk?
Er zijn ouders die dat kunnen, soms wel de hele kindertijd lang. En dus moet ik het van mezelf ook kunnen. Sterker nog: alles moet perfect zijn. Geen pizza-avond en zonder tandenpoetsen naar bed, nee: we doen net of er niets aan de hand is en eten spinazie, ik doe de was, we lezen keurig een sprookje en ze liggen op tijd op bed.
Lees ook: Bewust alleenstaande moeder Mirthe: 'Mijn zoon komt niets tekort'
Overcompenseren
Gelukkig ben ik niet de enige in dit rare overcompenseren. 'Als mijn vriend niet thuis, is ga ik helemaal Martha Stewart op de keuken,' vertelde een medemoeder. Ze wil het niet, een huishoudelijke godin worden, maar ze kan het niet tegenhouden.
Je kunt je afvragen of dit zinvol is. Lekker alle ballen nóg hoger houden, maar dan met één volwassene minder; een strategie die gedoemd is om te mislukken, natuurlijk. Na dag drie is dat meestal ook precies wat er gebeurt. Tegen die tijd zijn we alle drie zo moe van mijn perfectie dat de boel vanzelf verrommelt.
Lees ook: Bewezen: rommelige ouders zijn niet lui, maar slim
Een team met de kinderen
Er ontstaan nieuwe regels: waar je zelf bij kan, mag je zonder vragen uit de kast pakken. En we komen tot nieuwe ontdekkingen: zanderige voeten zijn bij het wakker worden gewoon weer schoon; echt, probeer maar. In plaats van chef en werknemers worden mijn kinderen en ik één team dat het samen moet fiksen, want anders zijn er straks geen frikandellen.
Het gevolg is dat als hun verwekker na vijf dagen weer thuiskomt, verbrand en ontspannen zoals alleen kinderloze mensen kunnen zijn, ik denk: goh, het ging eigenlijk best lekker zo, met z'n drieën. Maar na een halve dag zitten we ook zó weer in onze oude groef: wij de baas, zij tegendraads.
Alles is weer vertrouwd, we zijn moe maar gelukkig en iedereen weet precies waar-ie aan toe is. Totdat hij na een paar maanden vraagt: 'Zeg schat, Daan appt of ik meega naar een festival, kan dat?'
