Tijdens onze eerste afspraken in de praktijk heb ik met Iris en David gesproken over welke onderzoeken er bij de baby mogelijk zijn. Na veel wikken en wegen kiezen ze er samen voor om de NIPT te laten uitvoeren: het onderzoek om de chromosomen van de baby's placenta te bekijken. Na twee weken blijkt helaas dat de test mislukt is. Dit gebeurt soms, een kans van 2%. Ze kiezen ervoor om de test nog een keer te doen. Na weer twee weken is er een uitslag: er is kans op een afwijking, mogelijk heeft de baby het Edwardssyndroom. Toch is er ook nog steeds een grote kans dat de baby deze afwijking níet heeft; een vruchtwaterpunctie moet duidelijkheid geven.
Spannende weken
Zo snel mogelijk verwijzen we Iris en David naar het ziekenhuis, waar de vruchtwaterpunctie wordt uitgevoerd. Enorm spannende weken volgen, maar na weer twee weken is er gelukkig goed nieuws: de chromosomen zien er toch normaal uit. Als ook tijdens de twintigwekenecho geen afwijkende dingen worden gevonden, kunnen Iris en David de spanning eindelijk een beetje loslaten.
Vertrouwen in haar eigen lichaam
We spreken elkaar weer aan het eind van de zwangerschap: Iris is blij dat ze zich in de eerste periode deels ziek heeft gemeld op haar werk waardoor ze nu haar balans weer gevonden heeft. Ze heeft een cursus hypnobirthing gevolgd en dat heeft haar geleerd om te gaan met haar angsten en weer te vertrouwen op haar lijf en in de baby in haar buik. Ze gaat vol goede moed de bevalling tegemoet.
Geen tijd om te overleggen
Die mindset zie ik ook terug als ik hen bezoek tijdens mijn dienst: Iris heeft goede weeën en David staat haar bij. Om de twee minuten komen ze. Knalweeën zijn het. Er is haast geen tijd om te overleggen. Iris geeft zich helemaal over aan het proces en nog geen vijf uur na de eerste wee, perst ze op de baarkruk een prachtig meisje op aarde. De baby begint meteen te huilen, David en Iris kijken verwonderd naar haar. Dikke tranen lopen over Davids gezicht. Ik droog het meisje af en zet haar een mutsje op.
Een prachtig begin
Langzaam bekijkt David zijn dochter. Er is echt niets geks te zien aan haar, zie ik hem denken. Iris houdt haar stevig in haar armen. 'Ze is prachtig!' roept ze steeds. Ze noemen haar Emma. We proosten samen op deze mooie afloop. Of eigenlijk: op dit prachtige begin.
