'Op mijn zevende word ik in het ziekenhuis opgenomen met stemmingswisselingen en aanhoudende hoofdpijn. Ik krijg paracetamol voorgeschreven, maar het helpt minimaal. Zes jaar later, op mijn dertiende, krijg ik de diagnose anorexia. Ik weet niet goed wat het inhoudt, maar het gaat niet heel goed met me. Ik word opgenomen en ben een jaar lang uit de running.
Nog eens tien jaar later krijg ik de diagnose chronische depressie. Voor het oog van de buitenwereld lijkt er niets aan de hand. Zo ben ik cum laude afgestudeerd als jurist, werk ik op dat moment in de advocatuur en voldoe ik aan het perfecte plaatje van een gelukkige, succesvolle jonge vrouw. Maar op de achtergrond worstel ik met mijn eetstoornis en periodes van depressie.
Lees ook: Marianne heeft een angststoornis: 'Een stemmetje zei: Kinderen? Daar moet jij nóóit aan beginnen'
Zwanger en dolgelukkig
Midden in dat traject ontmoet ik mijn huidige man. Hij ziet wie ik ben en kijkt door de uitdagingen rondom mijn mentale gezondheid heen. Ik ben er direct eerlijk over, en hij biedt me alle ruimte. Hij ontmoet mij tijdens de minst mooie periode in mijn leven, en staat nog altijd aan mijn zijde. Sindsdien is mijn leven een weg omhoog geweest.
Als ik 33 ben raak ik zwanger van Pippa. Ik ben intens gelukkig en heel dankbaar voor mijn zwangerschap. Al snel krijg ik last van HG (hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap), maar ik heb een doel en dat houdt me op de been: mijn dochter.
Niet lang na Pippa wordt geboren, raak ik zwanger van Wolf. Ik ben wederom dolgelukkig en dankbaar en ervaar weinig depressieve gedachten. Vragen als 'waarom leef ik eigenlijk', zijn er niet. Ik ben enorm dankbaar dat mijn lijf twee kinderen kan maken, ondanks dat ik een fikse eetstoornis heb gehad.
Gebrek aan slaap
Maar als ik na negen maanden stop met de borstvoeding bij Wolf, ervaar ik weer mentale uitdagingen. De huisarts geeft aan dat de verandering van hormonen daar een grote rol in kan spelen. Bovendien heb ik twee slechte slapers, en goede slaap is essentieel voor een goede mentale gezondheid.
Regelmatig staan we op met het gevoel van een jetlag en vraag ik me af of ik überhaupt wel heb geslapen. Dat slaaptekort is echt een aanslag op mijn systeem; er zijn dagen dat ik vaak in huilen uitbarst en een kort lontje heb. Maar ik kan er niets aan doen, alleen de tijd kan dit oplossen.
Wat ik soms lastig vind aan het ouderschap is dat je steeds maar door moet. Ik moet mezelf en mijn gevoelens wegcijferen, en er is weinig ruimte voor mezelf. Soms liggen de kinderen op bed en besef ik pas hoe slecht ik me voel. Gelukkig gaat het beter sinds ik aan de bel heb getrokken en antidepressiva slik.
Lees ook: Suïcide onder moeders: 'Depressie is geen taboe, denken aan de dood nog wel'
Levenslessen
Door mijn eigen levenservaring ben ik me ervan bewust dat je mentale problemen kunt ontwikkelen als kind. Dit neem ik mee in mijn opvoeding. Ik probeer mijn kinderen vrij op te voeden en ze veel zelfvertrouwen mee te geven. Ik beperk ze weinig en gebruik niet vaak het woord 'nee'. Dit houdt in dat ze fouten mogen maken, zich belangrijk, gehoord en gezien mogen voelen.
Ik heb zelf weinig bewegingsruimte gekregen als kind en werd streng opgevoed. Fouten maken was er niet bij. Ik was altijd het perfecte, brave meisje dat aan mijn moeders been bleef hangen. Daarom geef ik mijn kinderen bewust de ruimte om kind te zijn. Ze mogen vies worden, fouten maken en ik vertel ze vaak dat ik van ze houd. Daarbij ben ik erg fysiek en knuffel ik ze veel. Dit ook omdat ik dat niet heb ervaren in mijn eigen jeugd. Ik hoop dat ze daardoor weten dat ik onvoorwaardelijk van ze houd.
Lees ook: Goed genoeg ouderschap: 'Feilbare ouders bewijzen hun kind een enorme dienst'
Emoties serieus nemen
Ook ben ik heel alert op emoties bij mijn kinderen. Als mijn kinderen verdrietig zijn, pik ik dat direct op en besteed er aandacht aan. Van mijn ouders hoorde ik: slik je tranen in, zo erg is het niet. Ik wil de emoties van mijn kinderen serieus nemen. En mijn man staat er hetzelfde in. We hebben, voordat we ouders werden, veel boeken gelezen over opvoeding en ouderschap en heel bewust gesproken over wat we onze kinderen willen meegeven.
Niet iedereen in mijn omgeving begrijpt onze aanpak en dat is oké. Mijn vader en zijn vrouw passen weleens op de kinderen, en dan laat ik ze helemaal vrij in hun aanpak. Er zijn veel verschillende stijlen van ouderschap, en ik vertrouw erop dat ze mijn kinderen met liefde behandelen.
Lees ook: Kort houden of loslaten: welke manier van opvoeden werkt het beste?
Verdriet laten zien
Ik vind het enorm bijzonder om te zien hoe mijn kinderen mij een spiegel voorhouden. Hoe ik omga met mensen en emoties zien zij als normaal. Dat houdt me scherp om respectvol met anderen om te gaan en altijd vriendelijk te zijn. Maar ook op het gebied van emoties. Ik laat ze zien dat verdriet er mag zijn, en dat mama ook weleens verdrietig is. Of dat mama en papa het even niet met elkaar eens zijn. Iedereen ervaart boosheid, of verdriet. En dat mag, dat hoort bij het leven.
Taboes doorbreken
Omdat ik twee kinderen heb, gaan mensen ervan uit dat het goed met me gaat. Mijn man ziet gelukkig wanneer het minder goed met me gaat. Voor de buitenwereld kan ik veel verbergen. Maar dat lost het natuurlijk niet op. Ik vind het moeilijk om met mensen in mijn omgeving te delen omdat ik bang ben dat ik te veel klaag. Er is immers zoveel om dankbaar voor te zijn. Al deel ik veel op mijn Instagram-pagina, en daar krijg ik vrijwel alleen maar reacties van herkenning of bemoediging.
Ik hoop bij te dragen aan het doorbreken van het taboe op mentale uitdagingen in combinatie met kinderen. Er mag meer aandacht voor zijn en het mag serieus genomen worden. Want kunnen delen en begrip krijgen, maakt het minder zwaar.'
