Gabriëlles bevallingsverhaal: 'Hij ademt wel toch?'

'Het is enorm druk op de afdeling gynaecologie (blijkbaar is de hele stad zwanger) en na drie uur wachten ben ik aan de beurt. Ik krijg een ballonnetje geplaatst dat weeën zou moeten opwekken. Dit is poging vier van het opwekking van de bevalling, mijn baarmoedermond is ook al drie keer gestript.

Lees ook: Strippen: wat is het en hoe werkt het?

Het liefst natuurlijk bevallen

Ik ben inmiddels bijna 42 weken zwanger en wil het liefst natuurlijk bevallen. Ik ben bij de acupuncturist en voetreflexoloog geweest, drink frambozenbladthee en eet dadels en ananas. Eenmaal thuis begint het, en ik ben helemaal giechelig. Als dit weeën zijn, teken ik ervoor. Het ballonnetje doet zijn ding en valt er dan uit. De weeën verdwijnen weer en de teleurstelling is groot.

42+1 weken zwanger

Als ik eenmaal 42 weken+1 zwanger ben (ik krijg een extra dag, vanwege de drukte) ben ik officieel medisch en word ik in het ziekenhuis verwacht voor een inleiding. Vol goede moed neem ik mijn eigen bevalbad mee, dat al bijna twee weken de helft van mijn mini-appartement inneemt. En nu dus de helft van de bevalkamer.

Lees ook: 42 weken zwanger: dit moet je weten

Overlevingsstand

Ik ben als de dood voor infusen, maar ik moet er toch echt aan geloven. De weeënopwekkers zorgen voor een weeënstorm zonder einde en ik weet niet waar ik het zoeken moet. Mijn vriend werkt zich te pletter om tegendruk te geven op mijn rug, dat helpt.

Mijn doula is inmiddels in slaap gevallen, want de bevalling duurt lang en er gebeurt verder weinig op het gebied van ontsluiting. Alles wat ik me heb voorgenomen is uit mijn hoofd verdwenen. Ik heb niet eens tijd om te denken aan affirmaties of ademhalingstechnieken. Ik ben aan het overleven.

Hallucineren door de morfine

Na vijftien uur smeek ik om lachgas, maar dat is niet aanwezig. Een ruggenprik lijkt me doodeng, dat is niets voor mij. Op nummer 2 van mijn voorkeurlijst staat remifentanil (morfine) en dat is er gelukkig wel. Bovendien heb ik toch al een infuus in mijn arm. Als dat pompje eenmaal werkt (duurt lang), komen er pauzes tussen mijn weeën en kan ik ein-de-lijk ademen.

Het zorgt er overigens ook voor dat het lijkt alsof de hoofdverloskundige vier ogen heeft, jemig wat word ik high van dat spul. De ontsluiting gaat gepaard met een soort zeeleeuwen-gebrul mijnerzijds, en mijn doula moedigt me aan om het er allemaal uit te gooien.

Lees ook: Alles over pijnbestrijding tijdens de bevalling

'Ik moet poepen'

Niet lang daarna geef ik aan te moeten poepen. Eenmaal op de wc voel ik een hoofdje, maar dat wordt pas serieus genomen als mijn vriend het ook zegt. De morfine wordt uitgezet en ik vraag of ik snel in mijn bad mag. Eigenlijk is dat niet het protocol na pijnstilling, maar de hoofdverloskundige (waar ik overigens bergen met respect voor heb) stemt in.

Lees ook: Poepen tijdens de bevalling: heel normaal

Binnen twintig minuten en met wat voelt als de meest fantastische oerkracht ooit is daar mijn zoon. Ik neem hem in mijn armen. 'Hij ademt wel toch?', vraag ik. Er is me inmiddels zo vaak op het hart gedrukt dat baby's geboren na 42 weken een kleinere overlevingskans hebben, dat de angst het overneemt. Hij wordt gemasseerd en al snel huilt hij het uit. Wat ben ik blij dat ik hem vast kan houden. En wat ben ik dankbaar voor het team dat aan mijn zijde stond.'