Op de comfortabele driezitsbank in de woonkamer, direct boven de bakkerij waar Thomas van Holsteijn zich op een zomerse dinsdagochtend in het zweet werkt, heeft echtgenoot Patrick het heus ook niet makkelijk. ,,Doutzen is flink ziek", zegt hij met de vaderlijke blik gericht op het snotterende peutertje dat hij onderwijl zachtjes in slaap wiegt. ,,Ze wil niet eten en ze wil niet drinken."
Ach, die dingen gebeuren, weet de jonge vader inmiddels: ,,Vanaf de dag dat ze naar het kinderdagverblijf gaan, komen ze met van alles thuis. Is niet erg hoor: zo bouwen ze weerstand op."
Van de drukte in de bakkerszaak is in het erboven gelegen woonhuis niets te merken. Thomas is al meteen na terugkeer uit Canada weer fulltime gaan werken. Patrick vindt voorlopig drie dagen tussen het brood ook wel genoeg. ,,Lekker met die kleine bezig zijn, daar neem ik nu zoveel mogelijk de tijd voor."
Eiceldonatie en draagmoeder
Maar laten we eerst even beginnen bij het toch wat complexe begin. Eerst werd het zaad van Thomas samengebracht met een eicel, gedoneerd door een vrouw in Canada. Vervolgens werd de bevruchte eicel ingebracht bij een eveneens Canadese draagmoeder die negen maanden later beviel van een in blakende gezondheid verkerende baby. ,,In biologische zin is Thomas dus de vader, maar wij tweeën hebben natuurlijk die bijzondere reis helemaal samen afgelegd, dus Doutzen voelde al van meet af aan ook helemaal als mijn kind.''
Welkom, zogezegd, in de 21ste eeuw. Zo heel lang is het immers nog niet mogelijk dat twee mannen zich samen de ouders kunnen noemen van een kind met de biologische voorgeschiedenis van Doutzen. Voor zover bekend waren in augustus 2021 - precies drie jaar geleden – twee mannen uit Drunen de eerste Nederlanders die - zoals dat heet - dankzij 'hoogtechnologisch draagmoederschap' tot ouders werden gepromoveerd.
Lees ook: Regenboogouderschap: alle informatie op een rij
Terug in Nederland
Zo geformuleerd klinkt het misschien wat kil en afstandelijk allemaal, maar de werkelijkheid was voor Thomas en Patrick bij hun Canadese avontuur van inmiddels anderhalf jaar geleden gelukkig anders. ,,Voor en na de bevalling zijn Thomas en ik twee maanden in Canada geweest", vertelt Patrick terwijl hij een liefdevolle blik werpt op zijn inmiddels in slaap gevallen dochter.
,,We zaten daar in een dorp, vlakbij Catherrine, zoals de draagmoeder van Doutzen heet, op anderhalf uur rijden van Toronto. En krap anderhalve maand na de geboorte van Doutzen waren we alweer terug in Nederland. Vind je dat snel? Valt wel mee hoor: Thomas en ik zijn niet bevallen. Wij hoefden niet te herstellen."
Lees ook: Draagmoederschap: wat mag en wat niet?
Enorm dankbaar
Hoe het nu is - anderhalf jaar na terugkeer in Delft? Patrick gooit zijn handen in de lucht: ,,De tijd is omgevlogen. Natuurlijk zijn er momenten dat Doutzen in een enorme huilbui verstrikt raakt, waarbij Thomas en ik elkaar aankijken en denken: nee, nu even niet. Maar dat wordt allemaal ruimschoots gecompenseerd door de geluksmomenten die we allebei voelen."
,,Wij zijn allebei 39 jaar - kennen elkaar al twintig jaar. En het grootste deel van die twintig jaar leefden we met de verdrietige gedachte: kinderen zullen wij nooit krijgen. Dat is voor ons niet weggelegd. Dus je snapt: wij zijn enorm dankbaar dat dit nu allemaal kan."
Als het aan ons ligt gaat het niet heel lang meer duren voordat Doutzen een broertje of een zusje krijgt
Patrick
Ook in de huidige gepolariseerde wereld zijn de reacties die de mannen krijgen tot nu toe 'alleen maar leuk'. Dat was al zo nadat deze krant in het vroege voorjaar van 2023 verslag deed van de thuiskomst van Thomas en Patrick - samen met hun kind. ,,Natuurlijk is het ook soms zwaar", geeft Patrick toe.
Met een knikje naar zijn nog steeds voorbeeldig slapende dochter: ,,Maar ik heb haar nooit in mijn fantasie achter het behang geplakt. Zodra Doutzen begint te lachen en 'papa' zegt dan kunnen wij de hele wereld aan. Ze is al helemaal van onszelf. Neemt dingen van ons over; kopieert ons gedrag. Daardoor voelt ze nog meer eigen dan ze toch al deed."
Broer of zus?
Hij wil niet te veel op de dingen vooruitlopen. Maar ja, waar het hart vol van is ,,Eigenlijk willen Thomas en ik net als mensen die zelf zwanger worden er eerst even samen in stilte van genieten als een tweede kindje eraan gaat komen. Maar als het aan ons ligt", neemt Patrick alsnog een voorschot op de toekomst, ,,zal het niet heel lang meer duren voordat Doutzen een broer of zus krijgt."
