'Ik hield er rekening mee dat de komst van onze dochter ons leven op zijn kop zou zetten. Dat was een paar jaar daarvoor ook gebeurd toen onze hond bij ons kwam wonen en er meteen grote chaos ontstond: de kat was in alle staten, de hond werd ziek. Ik dacht toen regelmatig: dit hadden we ons heel anders voorgesteld. De balans was echt even zoek.
Met de tijd kwam alles, gelukkig, op zijn pootjes terecht. Toch dacht ik juist door deze ervaring dat onze naderende gezinsuitbreiding ook heel impactvol zou zijn. Een baby is immers wel éven iets anders dan een huisdier.
Lees ook: Hond of kat: Zo laat je ze wennen aan de baby
Overspoeld door geluk
Gelukkig veroorzaakte de geboorte van Emma helemaal geen onrust. Ze hoorde er vanaf de eerste seconde gewoon bij. Ook toen we na een voorspoedige ziekenhuisbevalling weer thuis kwamen, was het meteen goed. Natuurlijk was het aanpoten in die eerste weken en de nachten waren pittig, maar ik twijfelde geen moment aan haar. Ik werd overspoeld door geluk. Dat vond ik heel fijn, want ondanks alle voorbereidingen had ik géén idee wat ik me kon voorstellen bij de eerste weken na de bevalling.
Natuurlijk maakten mijn vriend en ik een weloverwogen keuze om zwanger te willen worden, ik wilde het dolgraag en keek enorm naar Emma uit. Maar ik was niet zo iemand die al haar hele leven voelde dat ze moeder wilde worden, dat kwam pas een paar jaar geleden. Mede daarom dacht ik er echt goed over na en werd ik soms gekweld door gedachten als: 'wil ik dit wel graag genoeg?' en 'ben ik wel weggelegd voor het moederschap?'
Geen twijfels meer
Vanaf het moment dat ze op mijn borst werd gelegd, waren die twijfels weg. Ik kon alleen maar denken aan hoe mooi ze is, hoe erg ik bofte met haar en met mijn vriend. Eenmaal thuis hield dat gevoel aan. Heel mijn kraamperiode koesterde ik alles en iedereen: mijn familie, mijn vrienden, de kraamverzorgende en zelfs de kat en de hond. Ik kroop weg in mijn babybubbel en was high van geluk.
Ieder geluidje dat ze maakte, ontroerde me. Ieder berichtje, iedere kaart, ieder cadeautje en elke maaltijd die familie of vrienden voor ons bereidde, raakte me in mijn hart. Ik vond het ongelofelijk bijzonder en fijn dat zoveel mensen aan ons dachten, met ons meeleefden en iets van zich lieten horen.
Mijn vriend was de eerste zes weken vrij en werkte daarna voornamelijk vanuit huis. We hadden geluk dat Emma een tevreden baby was, waardoor we echt konden genieten van die eerste periode. Ik was met niets anders bezig dan met haar.
Borstvoeding lukt niet
Het enige zwarte randje aan die beginfase was de borstvoeding die niet lukte. Er hebben een heleboel mensen meegekeken, we hebben alles geprobeerd wat we konden, maar het bleef heel erg pijnlijk. Na drie weken ben ik gestopt, dat vond ik heel erg moeilijk. Het was alsof ik haar tekortdeed en ik faalde. Ik heb er om gehuild en echt mee gezeten. Uiteindelijk heb ik het kunnen accepteren en loslaten, maar nog steeds denk ik weleens: had ik het niet tóch iets langer kunnen rekken?
Lees ook: Van borstvoeding naar flesvoeding overstappen
Als ik terugkijk op mijn vierde trimester dan ben ik dankbaar voor mijn fijne bevalling, voor de goede zorg die we kregen en voor onze makkelijke, tevreden baby. Emma is het leukste wat me is overkomen. Ik wens iedereen zo'n start.'
