'Het leek me een magisch moment: mijn baby die tevreden zijn eerste slokjes uit mijn borst zou drinken. Maar toen ik Chase in het ziekenhuis aanlegde, gebeurde er niets.
Tepelhoedje erop
Hij hapte niet goed aan en één van mijn tepels was ingetrokken. Thuis probeerde ik het opnieuw. De kraamzorg stelde voor een tepelhoedje te gebruiken, die zij toevallig mee had. Toen Chase daarmee aanhapte, voelde dat euforisch: het lukt! Maar vijf minuten later hield hij het al voor gezien en viel hij in slaap.
Huilend naast het bed
Daarna gebeurde dat vaker of zoog hij zo krachtig, dat hij gefrustreerd raakte en mijn tepels gingen bloeden. 's Nachts stond ik huilend naast mijn bed – waarom lukte het niet? Op de tweede dag was Chase zo veel afgevallen, dat we hem kunstvoeding gaven. Dat dronk hij tot mijn opluchting gretig op.
Waarom lukt het me niet?
Maar het opwarmen van melkpoeder uit een pak druiste wel in tegen mijn gevoel. De natuur heeft niet voor niets geregeld dat vrouwen hun kinderen zelf kunnen voeden. Waarom liet mijn lichaam me in de steek?
Eerst kolven
Op aanraden van mijn kraamverzorgende begon ik de derde dag met kolven. Al snel kwam er veel melk – dat het met mijn productie in ieder geval goed zat, was een opluchting. Chase dronk alle gekolfde flesjes leeg en zijn gewicht trok bij. Door het kolven ontdekte ik dat ik een late toeschietreflex heb.
Steeds weer een gevecht
Pas na vijf minuten begint de melk te stromen. Waarschijnlijk was dat voor Chase te laat als hij moe was. En wanneer hij wel krachtig aan mijn borst zoog, kwam er nog te weinig uit. Ik bleef proberen hem aan te leggen, maar elke voeding was een gevecht en eindigde bij mij in tranen. Ook ging ik steeds meer aan mezelf twijfelen – kan mijn lijf wel borstvoeding geven? Na drie weken besloot ik alleen nog maar te gaan kolven.
Niet de enige
In het begin voelde dat best eenzaam, want ik kende niemand die fulltime kolft. Daarom meldde ik me aan bij een kolf-forum. Daar las ik verhalen van moeders bij wie het ook niet was gelukt om hun kind aan te leggen. Die herkenning was fijn: ik bleek dus niet de enige bij wie het niet van een leien dakje ging.
Powerkolven
Ook gaven de vrouwen me tips, bijvoorbeeld over het schoonmaken van de kolfspullen. En over powerkolven, korte kolfsessies achter elkaar, bij een dip in mijn productie. Ik hoop Chase een jaar lang borstvoeding te geven, maar ik ben blij met elke dag.
Best een werkje
Vier keer dubbelzijdig kolven kost veel energie en tijd. Per keer ben ik ruim een halfuur bezig en daarna moet ik alle spullen nog schoonmaken en opruimen. Bovendien moet ik extra drinken en goed opletten wat ik eet, want we vermoeden dat Chase koemelkallergie heeft. "Als het te zwaar is, geven we toch kunstvoeding?" zegt mijn man. Tja, leg dat oergevoel om je kind zelf te voeden maar eens uit aan een man.
Niet voor niks
De moeders op het forum begrijpen me gelukkig. Zij peppen me op als ik er doorheen zit en zijn blij voor me als het dan toch weer lukt. Dat Chase nu exact de groeicurve op het consultatiebureau volgt, maakt me trots. Dan doe ik het dus niet voor niks.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Interview: Tessa Heselhaus.
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
