Start: 06.30 uur
Waar blijf je?! '"Je had allang hier moeten zijn!" De stem van de verpleegster aan de andere kant van de lijn klinkt ongerust. Ik snap het even niet. Ik moest toch om half zeven bellen?
Slecht geregeld, de gynaecoloog is onduidelijk geweest. Mijn verpleegkundige en voormalig collega appt: "Doe rustig aan, we zien je zo." Rustig aan? Ik moet toch juist haasten? We moeten Brim nog naar opa en oma brengen. Jeroen mag z'n koffie niet meer opdrinken. We moeten gaan. Ik ga ingeleid worden.
Meteen pittig
In het geboortecentrum werken ook wat collega's. Het is niet mijn afdeling, maar toch voelt het vertrouwd. We krijgen een lekker ontbijtje. Meteen een CTG om te kijken of er al weeën zijn. Alles lijkt oké. "Dan gaan we je vliezen breken," stelt de verloskundige voor.
Warm water loopt langs mijn benen. Een beetje bruinig. Dat hoort toch niet bij vruchtwater? "De baby heeft in het vruchtwater gepoept," zegt de verloskundige. "Geen ramp, maar we houden hem goed in de gaten."
Jeroen en ik proberen ons te vermaken. Beetje kletsen. Rondlopen. Ineens, uit het niks, voel ik krampen. Oef, dat voelt meteen pittig. Alsof er een knop omgaat.
Flinke jongen
Brim was 4,1 kilo bij de geboorte en deze baby lijkt ook groot te zijn. Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik daarom extra echo's, en er werd besloten om bij 38 weken te beginnen met strippen. Dat is de afgelopen dagen drie keer gebeurd. Ik kreeg wel wat ontsluiting, maar verder niks, vandaar de inleiding.
Mijn vorige bevalling ging razendsnel, maar het persen duurde juist veel te lang. Het werd een soort slagveld met duwen en trekken. Vreselijk, een trauma bijna. Niet alleen voor mij, maar ook voor Jeroen, die ernaast stond.
Geen storm
Voorzichtig stap ik onder de douche. Gaat nog prima zelf, ondanks die weeën. Een weeënstorm kan ik het niet noemen, maar krachtig zijn ze wel. Warm water stroomt over mijn buik. Dat voelt fijn. De verpleegkundige steekt haar hoofd om de hoek. Zij was ook bij de vorige bevalling. "Ik ga spullen klaarzetten!" Meen je dat nou? Zo snel gaat het toch nog niet?
Zij heeft mijn razendsnelle eerste bevalling in gedachten. Het kan ineens vlug gaan. Steriele handschoenen, schorten, alles ligt al klaar als ik onder de douche vandaan kom. "Kom maar op bed liggen, dan gaan we een controle doen," zegt de verloskundige. Ik verwacht er weinig van. Mijn vliezen zijn pas net gebroken. Hoeveel vooruitgang kan er zijn?
Hup, persen
"Je hebt volledige ontsluiting," zegt de verloskundige. "Je mag gaan persen." Huh? Ik kijk naar Jeroen. "De geboortefotograaf is er nog niet eens!" Het lijkt een achtbaan. "Duw maar rustig mee," wordt er gezegd. Jeetje. Daar gaan we!
Jeroen zit naast me. Op mijn zij, op mijn rug: ik pers me rot. "Het gaat goed!" hoor ik roepen. "We zien haren!" Het is zo heftig. Het lijkt uren te duren. Waarom duurt het zo lang? Ik zie Jeroen ook kijken, maar hij probeert positief te blijven.
Waar blijft ie?
Vorige keer was er uiteindelijk een vacuümpomp nodig. Dat nooit meer! De gynaecoloog wordt erbij gehaald. "Je doet het goed," roepen ze. Ja, het zal wel. Waarom komt hij er dan niet uit?
Ze zien dat de baby het zwaar heeft. Zijn hartslag daalt. Hij moet er zo snel mogelijk uit. Ineens een beweging. Ik voel het. De baby lijkt te draaien. Nu nog één keer persen. Daar komt hij!
Kleur
Wauw, hij is helemaal niet zo groot. Hij zit nog onder de smeer. Waarom huilt hij niet? Een beetje kreunen, dat is alles. En zo grauw. Waar is zijn kleur?
De kinderarts komt erbij. Jeroen blijft bij de arts en de baby. Ik word verzorgd. De kleine lijkt snel bij te komen. Hij krijgt kleur. Het ging ineens zó snel, maar alles lijkt oké. Wat een geluk, onze lieve Faf is er.'
4,5 uur later
Naam: Faf • lengte: 53 cm • gewicht: 3735 gram
