Jorien (36) woont samen met man Friso (37) en kinderen Ava (5) en Valentijn (3) in Amsterdam. Vijf jaar geleden werd ze door VluchtelingenWerk Nederland als buddygezin gekoppeld aan de Syrische Razan en Muhannad en hun kinderen Amir (9) en Wissam (6).
Een verschil maken
'Herinner je je die foto nog van die 3-jarige peuter in dat rode T-shirt, die aangespoeld was op het strand in Turkije? Hij was verdronken terwijl hij met zijn ouders uit Syrië vluchtte. Ik kan gewoon weer huilen als ik eraan denk. Ik was zwanger van Ava toen die foto in de media verscheen.
De foto, en de hele situatie van de vluchtelingenstroom eromheen, greep me enorm aan en maakte me heel strijdlustig. Ik ging een dochter op de wereld zetten hier in Nederland, zo stabiel, veilig en bevoorrecht, terwijl andere kinderen zo'n ander lot was toebedeeld. Het liefst was ik hoogstpersoonlijk met m'n zwangere buik naar de vluchtelingenkampen afgereisd om te helpen. Ik wilde iets doen, een verschil maken, al was het maar voor één gezin.
Klik
Ik ging praten met VluchtelingenWerk Nederland en gaf aan wat ik zo graag wilde: een vluchtelingengezin laten voelen dat ze hier enorm welkom zijn. Al snel werden we gematcht met een Syrisch gezin. Ondertussen was Ava geboren. Met onze baby van twee maanden gingen we op bezoek bij dit gezin, in een wijk waar we nog niet eerder geweest waren. De tafel stond vol eten en de klik met Razan en Muhannad was er meteen.
We spraken Engels: Muhannad was een jaar in Nederland, Razan en de jongens van toen 5 en 2 waren er pas een paar weken. Qua cultuur, taal en eten een compleet andere wereld, maar we hadden direct zoveel raakvlakken. Iedereen was helemaal weg van Ava en we spraken met elkaar over ouderschap, de drukke babytijd en ondeugende peuters. We begonnen elkaar maandelijks te zien. Dat ik een pasgeboren baby had, met alle drukte daaromheen, hield me totaal niet tegen. Ik wilde ook hier mijn tijd aan besteden. En Ava zorgde juist voor extra verbinding.
Warme herinneringen
Inmiddels delen we al vijf jaar ons leven met elkaar. We zijn behalve buddygezinnen ook echt vrienden geworden en zien elkaar nog steeds elke maand. Altijd met z'n achten, zo gezellig. Valentijn vindt het geweldig om te stoeien en te dollen met die grote jongens en ook Ava speelt heerlijk mee. We hebben al zoveel warme herinneringen samen: de tijd die we 's zomers doorbrengen in ons vakantiehuis in Zeeland, de lunches met het heerlijke eten van Razan, de keer dat we samen sinterklaas vierden. Tijdens die pakjesavond wilde ik niet overdrijven en kocht ik een bescheiden aantal cadeaus. Razan daarentegen kwam met een gigantische stapel cadeaus aan. Ze vond het sinterklaasfeest fantastisch, zo leuk.
Buiten je bubbel
Op dit moment zijn we bezig om Razans grootste wens waar te maken: dat ze haar ouders nog eens kan zien. Het gemis van hun familie valt hen zwaar. We regelen samen de visumaanvraag. Ik hoop zo dat het komende zomer lukt. Met Ava praat ik hier soms over, dan leg ik uit dat Razan haar ouders zo mist, dat ze moesten vluchten en hoe belangrijk ik het vind dat ze hier warme mensen om zich heen hebben. De nieuwe cultuur, stap buiten je bubbel, mooie herinneringen en waardevolle vriendschap: ik had het voor geen goud willen missen.'
Ook zoiets doen? VluchtelingenWerk Nederland ondersteunt vluchtelingen en asielzoekers van het moment dat ze worden opgevangen totdat ze zelfstandig hun weg hebben gevonden. Dit doen ze met behulp van vrijwilligers. Je kunt individueel of als gezin gekoppeld worden aan een vluchtelingengezin en hen helpen om wegwijs te worden in onze samenleving. VluchtelingenWerk Nederland is actief in bijna alle Nederlandse gemeenten en in alle asielzoekerscentra (azc's). Meer informatie vind je op vluchtelingenwerk.nl
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Maartje Schouwstra
