Niet zonder zorgen
'Een stevige knuffel. Mijn vader kijkt me nog even aan. Hij blijft bij Charlotte, wij gaan naar het ziekenhuis. Vandaag wordt onze tweede dochter geboren. Hij maakt zich zorgen, ik zie het aan hem. Er is een kans dat ons kind een erfelijke afwijking heeft aan haar hart. Ze zou daardoor stil geboren kunnen worden, dan moet er direct ingegrepen kunnen worden. Daarom beval ik in het ziekenhuis waar ik zelf werk, met mijn eigen collega's erbij.
Liever rust
'Mijn eerste bevalling werd een spoedkeizersnee. Een pittige ervaring, ook voor onze naasten. Deze keer gaan we voor een geplande keizersnee. Zo creëren we rust en minder kans op complicaties. Ritchie filmt het moment dat we de auto in stappen. Met zijn telefoon wil hij alles bijhouden. Een laatste zwaai naar mijn vader. Daar gaan we!
Lees ook: Prachtige fotoserie: 17x een ode aan de keizersnede
Vastleggen
In de auto kijken we elkaar aan. Een beetje lachen. Onwerkelijk. Over een paar uur is Jasmijn er. Bij het ziekenhuis parkeert Ritchie de auto. Ik pak de zware tas met kleding. "Heb je dit ook op film staan, dat ik zelf m'n tas moet pakken?" We lachen. De spanning even vergetend. Het gaat nu écht gebeuren.
Daar gaan we
Op de kraamafdeling krijgen we een kamer. De verpleging komt meteen voor een infuus en katheter. We moesten ons om zes uur melden en ik ben rond kwart voor acht al aan de beurt. Ze rijden me naar de OK. Ritchie loopt mee. Ik moet wachten in de sluis terwijl Ritchie wordt omgekleed.
Blauwe muts
In de OK zie ik allemaal bekende gezichten. Mijn collega's. Het is meteen lachen en ontspannen. Ritchie komt er ook bij. Gehuld in een blauwe broek, blauw shirt, muts en masker. Ik zit rechtop op de OK-tafel voor de ruggenprik. De eerste poging gaat mis, maar de tweede is raak. Ritchie filmt nog een beetje. Rustig zak ik achterover om te gaan liggen. Ik voel me ineens licht in mijn hoofd. Jongens, ik zak weg!
Lees ook: De voor- en nadelen van een ruggenprik bij de bevalling
Half woord
Een te lage bloeddruk. Ze zijn erop voorbereid. Hup, medicijnen in het infuus. Binnen een halve minuut ben ik er weer. Zo fijn om dit te delen met mijn lieve collega's met wie ik dagelijks werk. Een half woord is genoeg, ook al ben ik nu degene die op de tafel ligt.
Meekijken
Al die piepjes en bliepjes. Het is voor mij normaal, ik werk op de OK. Maar voor Ritchie niet. Als je het niet gewend bent, is het overweldigend. Al die apparaten en veel stress op zo'n moment. De gynaecoloog komt binnen: "Laten we beginnen!" Ritchie zit aan de linkerkant van mijn hoofd. Het groene doek wordt omhoog gespannen. "Mag ik meekijken via de tv?" vraag ik. "Wil jij dat ook?" vragen ze aan Ritchie. "Ik draai mijn hoofd wel weg als het me te veel wordt," antwoordt hij lachend.
Lees ook: Wat is een moeder geassisteerde keizersnee?
Shit
Ze zijn begonnen. Ik hoor ze praten. En ineens een beetje mopperen. "Mag ik de metaline blauw?" hoor ik achter het doek. Ik vermoed dat ze iets geraakt hebben. Shit! Wat is er gebeurd? Ritchie krijgt het niet helemaal mee, hij kent de OK-taal niet. Gelukkig maar, anders gaat hij zich zorgen maken. Mijn buik heeft blijkbaar verklevingen door de vorige keizersnee. Ze twijfelen of mijn blaas is geraakt. Metaline blauw is een spoeling om het te kunnen checken. Maar het is al snel duidelijk: mijn blaas is nog oké. Pfiew.
Juiste beslissing
Het duurt even totdat ze bij Jasmijn komen. "Als dit een spoedkeizersnee was geweest, dan had het veel moeite gekost," wordt er gezegd. De geplande keizersnee was dus de juiste beslissing.
Doek omlaag
Ik blijf naar de tv kijken. Ze zijn er bijna. "Doek omlaag?" vragen ze. Ja, heel graag. Het scenario van de hartafwijking kan vreselijk zijn, maar ik voel me veilig hier. Iedereen is er klaar voor. Een collega tilt mijn hoofd een beetje op. De anesthesist staat bij Ritchie. Het hoofdje komt eruit. Daar is ze!
Alles goed
De gynaecoloog houdt haar omhoog. En ze huilt! Oh wat een opluchting! Iedereen is geëmotioneerd. Onze Jasmijn. Alles is goed gekomen. Wat is dit fijn. Ik ben zó dankbaar!'
Naam: Jasmijn • Lengte: 48 cm • Gewicht: 3880 gram
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.
