Lees ook: De bevalling opwekken, kun je dat zelf?
Start: 12.30 uur
'Mijn vorige bevalling eindigde in het ziekenhuis. Het was vreselijk. Deze keer ben ik ruim over de uitgerekende datum, de inleiding is zelfs al gepland. Dus ik probeer alles om weeën op te wekken. Alles om thuis te kunnen bevallen. De verloskundige heeft me vandaag nog gestript, en ik ben aan het kolven. Tepelstimulatie schijnt te helpen om weeën op te wekken.
Timen
Na tien minuten voel ik scheuten. Oef, dit zijn geen normale harde buiken. Ze komen ook regelmatig, lijkt wel. Timen met de telefoon: om de tien minuten. Ik bel gauw mijn moeder. Bij mijn vorige bevalling was ze er ook bij. "Ik kom eraan!" zegt ze. Leon is nog aan het werk, maar ik bel hem toch maar. "Kom je naar huis?"
Onder de douche
Mijn moeder zei nog: "Ga niet alleen onder de douche." Maar dat kan toch prima? Na het naar boven lopen en uitkleden komen de weeën elke 5 à 6 minuten. Onder de douche komen ze steeds sneller achter elkaar. Wat duurt het lang, waar blijft iedereen?
Half druipend bel ik mijn moeder nog een keer. Ze zit in de auto. Leon is ook onderweg. Mijn vorige bevalling duurde lang, dus iedereen denkt dat er genoeg tijd is. Maar het gaat deze keer snel. De weeën komen nu al om de 3 minuten. De verloskundige komt er ook aan. Komen jullie gauw?
Niet meer alleen
Ineens komt mijn moeder de badkamer binnen. Ze schrikt als ze me ziet. Ik ben al veel verder dan ze dacht. Leon komt snel daarna ook thuis. Terwijl mijn moeder me helpt met afdrogen, zet Leon het bevalbad op.
Ogen dicht. Concentreren. Ik zit in mijn eigen bubbel. De badkamervloer voelt lekker koel. De verloskundige is er ineens. Ze luistert naar het hartje. "Wil je weten hoeveel centimeter ontsluiting je hebt?" vraagt ze.
Blijven ademen
Ik moet op bed gaan liggen. Wat een gedoe met rugweeën. Heel pittig. "6 centimeter," zegt de verloskundige na een snelle controle. "Zal ik je vliezen breken, of wil je nog even wachten?" Nee hoor, breek ze maar!
Ik moet blijven liggen. De vliezen zijn zo gebroken. Ik merk er weinig van. Meteen een weeënstorm. Jeetje wat heftig dit. "Goed doorademen," zegt de verloskundige, "anders ga je hyperventileren."
Ziekenhuis?
De baby heeft in het vruchtwater gepoept. Oh nee! Dan moeten we naar het ziekenhuis? Ik denk het. Praten lukt niet. "Als je binnen een uur kan bevallen, hoeven we niet naar het ziekenhuis," zegt de verloskundige. Alsof ze mijn gedachten kan lezen. Een uur? Dat moet lukken!
Ik ga direct het bevalbad in. Mijn moeder houdt de slang met stromend warm water op mijn onderrug. Ik zit op mijn knieën en hang over de rand van het bad. Adem in door de neus, uit door de mond. Zo gaat het goed.
Geen kracht meer
Leon houdt een koud washandje tegen mijn voorhoofd. De weeën worden zwaarder. Persweeën. Ik zeg het niet hardop. Praat niet meer. "Draai je maar even om," zegt de verloskundige, "zodat je in een zittende houding komt."
Het hoofdje zit al diep, ik voel het. Geen fijn gevoel. Ik ga vanzelf mee persen. De verloskundige laat me gaan. Leon zit bij mijn hoofd. Ik probeer mijn benen op te trekken. Heb geen kracht meer. Mijn moeder houdt een been vast. Dat scheelt. Even. Ik hou dit niet vol!
Nog één wee
"Draai je maar weer om," zegt de verloskundige. Terug op mijn knieën. Alles gaat ineens vanzelf. Bij elke perswee zakt ze een stukje verder. Ik heb mijn ogen nog dicht, maar voel het. Nog één keer persen, dan is ze er echt.
Ze komt eruit en ik pak haar zelf aan. Langzaam boven water, tegen mijn borst. Als een vloeiende beweging. Dan pas mijn ogen open. Ze huilt. Leon pakt haar handje vast. Mijn moeder is emotioneel. Wij allemaal. Wat een mooi moment om met elkaar te delen. Onze Ivvy, je bent er!'
2,5 uur later
naam: Ivvy • lengte: 54 cm • gewicht: 3680 gram
