Meer Kraamwerk lezen? Dat kan! We hebben er een boek van gemaakt: bestel Kraamwerk hier
'Ik heb inmiddels best wat ervaring in de kraamzorg en weet, ook dankzij de positieve evaluaties van ouders, dat ik goed ben in wat ik doe.
Maar nu ik onlangs moeder ben geworden, weet ik dat er ook nog een vorm van ervaring is die je nooit tijdens de opleiding of in de praktijk kan opdoen: de ervaring van zelf een baby krijgen.
Kleine moeite
Nu ik moeder ben, heb ik nog meer begrip voor de emoties en uitdagingen waar de kraamvrouwen met wie ik werk, te maken hebben. Zo kon ik voorheen nogal weleens fronsen als ik 's ochtends bij een gezin kwam en in de hoek van de slaapkamer de luiers van de afgelopen nacht vond of een ondergespuugde doek. Is het zo'n moeite om dat even op te ruimen, vroeg ik me dan af.
Getest: de 5 beste luieremmers van 2024
Inmiddels schaam ik me daar een beetje voor. Omdat ik nu weet dat de nachtelijke keuze tussen verder slapen of uit bed gaan om luiers in een emmer te gooien, snel gemaakt is. En ook de tranen, de wanhoop, de angsten en bijvoorbeeld het gehannes met borstvoeding ken ik inmiddels uit eigen ervaring. Ik realiseer me nu dat ik bij kraamvrouwen de borstvoeding soms te makkelijk uitlegde, alsof het iets is dat met de juiste handelingen altijd, hup, van een leien dakje gaat. Niet dus.
Al bekend
Toen ik zwanger was, dacht ik ook de andere kant op. Hoe fijn is het om al ervaring te hebben met pasgeboren baby's? Dat zou me vast veel onzekerheid besparen. En dat was ook zo. Mijn eigen kraamverzorgende hoefde me niet uit te leggen hoe je een baby temperatuurt of in bad doet en dat hele kleine, pietepeuterige van een pasgeboren kind was me ook al vertrouwd. Ik ken alle kwaaltjes en weet ze te herkennen, ook een groot voordeel.
Althans, dat dacht ik. Maar nu is het drie uur 's nachts en sta ik onder de douche met mijn twee weken oude dochter en weet ik het gewoon niet meer. Ik heb alles gedaan wat ik kan bedenken. Alles wat ik bij een 'werkbaby' ook zou doen, en het is me nog nooit níét gelukt een kindje stil te krijgen. Aan het einde van mijn latijn kom ik onder de douche vandaan en bel de huisartsenpost. 'Ik ben kraamverzorgende', zeg ik. 'En ik krijg alle baby's stil. Maar nu weet ik echt niet meer wat ik moet doen.'
Lees ook: Je baby laten huilen of niet?
Eindelijk stil
We mogen langskomen en de huisarts geeft wat medicatie, waardoor het huilen uiteindelijk stopt. Niet lang daarna zit een vriendin met mijn baby in haar armen. We hebben het over het huilen en ineens zegt mijn vriendin: 'Heeft ze geen reflux? Ik staar haar aan. Reflux is een aandoening bij kleine baby's waarbij voeding terugstroomt van de maag in de slokdarm, wat resulteert in eindeloos huilen, omdat dit heel pijnlijk is.
Als je weet waar je op moet letten, is reflux goed te herkennen, maar dat weet je als kersverse ouder meestal niet. Ik wel, omdat ik dit in mijn opleiding heb geleerd. Veel spugen, veel slikken – bij werkbaby's heb ik het vaak snel in de gaten. Nu is het net of er letterlijk een kwartje valt. Mijn kind heeft alle kenmerken, en ik heb het niet gezien.
Lees ook: Reflux bij baby's: wat kun je doen?
Niet gezien
Met de juiste medicatie knapt mijn dochter al snel op. Wat een opluchting. Ik neem me voor om dit verhaal veel en vaak te delen met ouders die me wanhopig vertellen hoe onzeker het ze maakt dat ik wel en zij niet weten wat er met hun kind aan de hand is. Soms kun je het als moeder misschien gewoon niet zien. Hoeveel kennis of ervaring je ook hebt.'
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
