'Ik raak zwanger van een bevriende donor, en weet dus precies wat de dag van conceptie is. Nog voor ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb, word ik superziek. Elke dag krijg ik koorts aan het eind van de dag. Dit gaat wekenlang door, en ik kan niet meer werken. Ik denk dat het ziek worden door lage weerstand komt. Ik ben erg druk geweest de laatste tijd.
Maar opknappen doe ik niet, en na 6,5 week vraag ik collega's wat zij ervan vinden. Ze vinden het passend bij het begin van een zwangerschap. Mijn vrouw vindt het niet normaal en als ik niet meer op mijn benen kan staan, bellen we een bevriende gynaecoloog. Zij maakt een echo, neemt bloed af en ik lever urine in. Alles ziet er prima uit.
Is de donor wel getest?
Een aantal dagen later knap ik eindelijk op. Als ik 8 weken zwanger ben, word ik gebeld door de gynaecoloog: of ik mijn donor heb getest op hiv? De microbioloog heeft nogmaals naar het bloedsample gekeken en vond de cellen er afwijkend uitzien, lijkend op hiv.
Ik schrik me kapot en race als een gek naar het ziekenhuis om nogmaals bloed af te laten nemen. Aan het eind van de dag krijg ik te horen dat het geen hiv is. Een week later word ik gebeld door de gynaecoloog: ik blijk een CMV-infectie te hebben.
Wat is het CMV-virus?
Jolanda Schieving, kinderneuroloog in het Radboudumc legt uit: 'Veel mensen krijgen te maken met het CMV-virus, en in principe ben je er een paar dagen wat grieperig van, maar herstel je daarna weer. Vaak weten mensen dan ook niet dat ze besmet zijn. Dit virus kan gevaarlijk zijn wanneer een vrouw zwanger is en kan een negatief effect hebben op de ontwikkeling van de baby.
Een besmetting gebeurt doordat een zwangere vrouw in contact komt met speeksel, via bijvoorbeeld een kus van een persoon die een CMV-infectie heeft, of als ze in contact komt met urine die het virus bevat. Vooral jonge kinderen met CMV zijn erg besmettelijk: zij scheiden een hoge concentratie van het virus af in hun urine en speeksel.
Je kunt de besmetting niet volledig voorkomen, maar mensen die met kinderen werken zijn kwetsbaarder en lopen meer kans op een besmetting. De risicomomenten zijn vooral het verschonen van luiers in het werken met peuters. Daarom wordt er aan pedagogisch medewerkers geadviseerd om handschoenen te dragen en je handen vaak te wassen.'
Meer lezen: CMV-virus en zwangerschap, wat is het en hoe kun je het voorkomen?
Opgelopen in het zwembad
'Ja maar, mijn baby! Hoe moet dit nou voor mijn baby?', is het enige dat door me heengaat. Ik word doorgestuurd naar het LUMC ziekenhuis, maar kan daar pas na tien dagen terecht. Die tien dagen lijken wel honderd dagen, het wachten is een absolute hel.
Er is zo'n 50 procent kans dat ook mijn baby het CMV-virus heeft, en omdat het nog zo'n prille zwangerschap is, is de kans op schade dan het allergrootst. Kan mijn kind ooit lopen, praten, ademen? Samen met het ziekenhuis kijken we naar wanneer ik het virus opgelopen zou kunnen hebben, en de kans is het grootst dat ik het heb opgelopen in het zwembad van een vakantiepark.
Lees ook: Zwemmen als je zwanger bent, mag dat altijd?
Overleven tot de uitslag
Ik moet nog eens tien weken wachten om een vruchtwaterpunctie uit te kunnen voeren, om het vruchtwater te onderzoeken op het CMV-virus. Ik weet achteraf niet hoe we die periode hebben overleefd. Ondertussen krijg ik extra medische echo's, om de hersenontwikkeling in de gaten te houden.
Ik mag blijven werken, omdat ik geen besmettingsgevaar vorm. Elke dag zie en spreek ik zwangere vrouwen met een gezonde baby. Ik weet op dat moment nog niet of mijn kind het gaat overleven, dat maakt het heel zwaar. De gesprekken met mijn partner gaan ook alle kanten op: soms hebben we het over een kinderwagen, soms over een begrafenismandje.
Een week na de vruchtwaterpunctie krijgen we de uitslag: die is goed. Ik moet overgeven, zo gespannen ben ik de laatste weken geweest. Ik ben enorm dankbaar, maar die knop omzetten en genieten gaat nog niet helemaal. Dat heeft tijd nodig.
Lees ook: Zwangere vrouwen opgelet: eet niet van hetzelfde bestek als je peuter
Door het oog van de naald
Als mijn zoon geboren is, leveren we zijn urine in bij de kinderarts en zeven dagen later krijgen we te horen dat er geen CMV in zijn urine wordt gevonden. We zijn door het oog van de naald gekropen, en dan pas komt de klap. Ik krijg het heel zwaar, en elke keer als ik naar mijn zoon kijk barst ik in tranen uit. Bovendien check ik de hele dag of hij ademt en ben ik steeds bang dat hij alsnog overlijdt.
Een andere zorgverlener geworden
Het gaat gelukkig nog steeds supergoed met onze zoon en daar ben ik zo dankbaar voor. Door mijn eigen ervaring ben ik een andere zorgverlener geworden. Ik informeer mensen over het CMV-virus en bij iedereen die in aanraking kan komen met kleine kinderen, vink ik CMV aan op het labformulier. In België wordt dat standaard gedaan, maar in Nederland pas na afwijkende echo's. Dat vind ik toch gek.'
Hoe zit het met dat verschil tussen België en Nederland?
Kinderneuroloog Jolanda Schieving: 'In principe gaan we er in Nederland vanuit dat het risico op een CMV-virus besmetting alleen groter is als je werkt met kinderen. Eén op de honderd zwangere vrouwen raakt besmet met het CMV-virus, maar ongeveer een derde tot de helft van de baby's van de besmette vrouwen raken besmet. Daarvan krijgt één op de acht kinderen klachten.
Het is bij een infectie moeilijk in te schatten of een kind klachten krijgt. Bovendien is er geen duidelijke behandeling tegen een infectie. Kinderen van moeders met een CMV-infectie krijgen na de geboorte een virusremmend middel, maar of dat ervoor zorgt dat ze later minder problemen krijgen is nog niet duidelijk. Dat maakt een CMV-besmetting complex. Testen kan voor veel stress zorgen en omdat er geen duidelijke remedie is, heeft het RIVM ervoor gekozen om het zo aan te pakken in Nederland.'
